Was Veronica Falls een band in het ‘goed geprobeerd, maar net niet’-genre, dan heeft de band met zijn tweede plaat een flinke stap vooruit gezet. Waiting For Something To Happen rekent vakkundig af met de twijfels die rond het viertal hingen en is een meesterlijke popplaat geworden.
Minder dan twee jaar geleden wist Veronica Falls een matige vorm van enthousiasme op te wekken bij het verschijnen van hun titelloze debuutplaat. Het Brits viertal was, in aanloop naar de release van dat album in november 2011, een hele tijd voorwerp van een hype geweest, met het voorspelbare gevolg dat toen de plaat eindelijk verscheen, die eigenlijk maar zo zo bleek te zijn, de occasionele klepper, zoals het nog steeds onvolprezen “Come On Over”, daargelaten. Op zijn best was Veronica Falls een aardig bastaardneefje van The Vaselines, maar het niveau van die band haalde Veronica Falls veel te weinig om die plaat vandaag nog veel draaibeurten te gunnen.
Hoe anders is het thans gesteld met Veronica Falls: Waiting For Something To Happen is de plaat die de band in 2011 had moeten uitbrengen. Moeiteloos zouden verwachtingen ingelost zijn. Hartstocht was de band te beurt gevallen. Wel, nu is het zover. Deze tweede plaat is een klepper.
In al zijn eenvoud, dat moet daar wel aan toegevoegd worden. Hier worden geen spectaculaire trucjes aangewend om het publiek alsnog over de streep te trekken. Veronica Falls doet simpelweg het beste dat het kon doen: zijn troeven uitspelen. In dit geval zoete rammelrock spelen, waarbij de lieflijke vocalen van Roxanne Clifford als ankerpunt fungeren.
Was op het debuut “Come On Over” nog de sterkhouder, dan wordt de magie nu over alle dertien nummers uitgesmeerd. Er is het romantische “Teenage” (‘driving late at night, listen to the music you like’, wie herkent zich daar niet in?), de catchy vertwijfeling van “Everybody’s Changing” en de ogenschijnlijk vrolijke riedels van “Buried Alive”, dat smeekt om een release als single.
Minpuntje? Waiting For Something To Happen is weliswaar supergoed, maar de vraag die opkomt, is: wat nu? Dit album klinkt immers als de plaat die The Vaselines niet gemaakt heeft. Waren ze vroeger nog het bastaardneefje, dan heeft Veroncia Falls zich nu opgewerkt tot halfbroertje van The Vaselines. Niet dat Veronica Falls voor de 1 op 1 kopie gaat, maar een gans album lang klinkt alles, ook bij de allereerste beluistering, wel heel vertrouwd in het gehoor. Daarmee wegkomen, lukt één keer, maar de kleine triomf die dat met zich meebrengt, is tegelijk een hypotheek op de toekomst.
Maar zoals het cliché gaat: beter goed gestolen dan slecht verzonnen. Onder de veilige paraplu van die boutade leggen we hier Waiting For Something To Happen keer op keer op, tot meewarige blikken ons deel zijn en iemand bezorgd middels handoplegging probeert te achterhalen of van een onrustwekkende temperatuurverhoging sprake is.
Het gebrek aan originaliteit wordt namelijk op vakkundige wijze gecompenseerd door de alleraardigste songs die op dit album te vinden zijn. Blijft het hierbij, dan hebben we daar volkomen vrede mee. Als de band ons later verrast met een nieuw meesterwerkje: des te beter.
Veronica Falls staat op 14 mei in de AB Box.
