Een top vijf die het hele jaar door in heavy rotation bleef, enkele platen die noodgedwongen buiten de top tien moesten geparkeerd worden… Dit jaar geen wanhopige eindejaarsprint om in extremis toch nog een top tien bij elkaar te kunnen schrapen.
- Mark Lanegan Band :: Blues Funeral Screaming Trees, Queens Of The Stone Age, Isobel Campbell, Soulsavers… Mark Lanegan gooit zijn hele verleden samen in een pot. Daarbij worden disco en andere elektronische beats niet geschuwd, evenals synthesizers, terwijl ook de gitaren weer volop mogen gieren. Blues Funeral blijft geen seconde ter plaatse trappelen en zo moet dat ook.
- Perfume Genius :: Put Your Back N 2 It Een verzameling van twaalf intens mooie miniaturen die ons een blik geven op de getormenteerde ziel die Mike Hadreas nog steeds is. Maar hij heeft wel de kracht gevonden om gracieus door te zetten en dat laat zich horen aan de muziek. Op Put Your Back N 2 It bloeit Perfume Genius helemaal open.
- Richard Hawley :: Standing At The Sky’s Edge Vetkuif? Check! Verwijzingen naar thuisstad Sheffield? Check! Referenties naar Sinatra? Nope, of toch amper. Voor Standing At The Sky’s Edge trapt Hawley het distortionpedaal in en sluit hij een batterij gitaareffecten aan en dat levert een walhalla van psychedelische gitaar mayhem op.
- Cold Specks :: I Predict A Graceful Expulsion Gothic Gospel, Morbid Motown of Doom Soul? Al Spyx putte zichzelf uit om termen te bedenken waarmee ze haar muziek kon omschrijven. Gelukkig stak ze evenveel energie in haar wondermooie debuut dat er, naarmate de dagen kouder en natter werden, alleen maar beter op werd.
- Spiritualized :: Sweet Heart, Sweet Light We vermoeden dat we niet de enige waren die Spaceman en co wat uit het oog waren verloren. Met Sweet Heart, Sweet Light werd Spiritualized opnieuw aan de borst gedrukt. Rammelende garagerock, hypnotiserende grooves, symfonisch orkest, gospelkoren die de verlossing binnen handbereik brengen… It’s all there!
- Swans :: The Seer Na twee maanden zijn we er nog altijd niet uit hoe we The Seer moeten beschrijven. Veel verder dan “brutaal, verpletterend en desoriënterend” komen we niet. Dit was dan ook de zwaarste kluif waar we ons afgelopen jaar aan waagden. Godzijdank dat dergelijke platen kunnen bestaan.
- Blackie & The Oohoos :: Song For Two Sisters Blackie & The Oohoos graaft zich bijna letterlijk in op hun tweede plaat. Hermetisch afgesloten van de buitenwereld diept de groep de blauwdruk van het debuut verder uit. Zonder grootse verandering weliswaar, maar wat ons betreft mogen de zussen Mahieu tot het einde van hun dagen platen zoals deze blijven maken.
- Bob Dylan :: Tempest Dylan bromt en gromt zoals we dat onderhand van hem gewoon zijn. Aanvankelijk lijkt hij er een routineuze herhalingsoefening van Modern Times van te willen maken, maar al snel breekt hij uit het strakke keurslijf van zijn laatste platen. Luister maar naar zijn sublieme frasering tijdens “Tin Angel”: om de vingers bij af te likken.
- Patrick Watson :: Adventures In Your Own Backyard De vernieuwingsdrang van Wooden Arms werd achterwege gelaten, maar Watsons kinderlijke verbeeldingskracht blijft gelukkig onverminderd overeind. Alleen Watson kan een druilerig herfstlandschap in een klap omtoveren tot een scène uit een western en zonder blikken of blozen koninklijk trompetgeschal een song binnen te smokkelen.
- Alabama Shakes :: Boys & Girls Een half jaar lang lieten we deze plaat halsstarrig links liggen. Toen we uiteindelijk toch overstag gingen, bleek de hype toch niet helemaal de kool waard. Gedragen door vuur en passie weet Boys & Girls te camoufleren dat Alabama Shakes toch nog wat pap mag eten om echt straffe songschrijvers te worden.
Een speciaal bedankje hors de catégorie (probeer daar maar eens een klacht tegen in te dienen, Taalrespect) voor Willis Earl Beal die tijdens zijn passage bij Jools Holland met “Evening’s Kiss” ter nauwer nood niet in tranen uitbarstte en ons zo het kippenvelmoment van 2012 bezorgde. Of is dat kippenvelmoment voorbehouden voor Martha Wainwright die in Het Depot (10 december) een ijzingwekkende versie bracht van “Proserpina”, de laatste song die haar aan kanker overleden moeder Kate McGarrigle ooit schreef?
