BBC’s Sound of 2010 verwarmde de Britse harten met haar degelijke doch brave debuutalbum. Op de opvolger staat de ontgroende jongedame steviger in haar schoenen.
Hoe zoet Lights ook in de oren lag, het was een plaat die al te vaak tussen twee genres in bengelde: kleine gitaarliedjes die met niet altijd even subtiele ingrepen in een elektronica-bad gedoopt werden. Nu Goulding haar genre gevonden heeft, kon ze voor Halcyon onmiddellijk op die leest werken en dat doet haar duidelijk deugd. Er kan geen twijfel over bestaan dat de single “Anyhting Could Happen” specifiek voor de dansvloer geschreven werd. Wat begint als een Grimes-experimentje, belandt al snel op het poppad. Niet dat dat een vies woord hoeft te zijn, want het nummer straalt zo’n energie uit dat het een oorwurm van jewelste vormt, een effect dat de herhaling in de lyrics, het ijle middenluik en het rauwe mantra als uitsmijter alleen maar versterken.
Wanneer Goulding de popkaart trekt, doet ze dat met meer overtuiging dan voordien. Het heerlijke “Only You” switch lustig tempo’s en muzikale achtergronden tot een chameleondansvloervuller met een vette knipoog naar de foute nineties-rave in de hoge synthstem in de staart van het refrein. Hier en daar is het toch nog zoeken naar de gepaste maat. Soms had het wat meer mogen zijn (de brave strofen van de titeltrack), soms had wat extra subtiliteit niet misstaan (de platte Calvin Harris-samenwerking “I Need Your Love”). De dance-diva in Ellie is dus nog steeds een work in progress.
Vergis je niet door te denken dat Halcyon de ultieme feestplaat poogt te zijn; tussendoor last ze nog heel wat rustmomenten in. Hier en daar vinden de twee uitersten elkaar, zoals in “Figure 8”, dat gradueel naar een clubgericht refrein opbouwt. De climax hoeft niet altijd bereikt te worden: “Hanging On” schiet recht in de roos door constant met de explosie te flirten, maar nooit effectief die versnelling hoger te gaan. In het evenwichtige huwelijk van stem en effect — de intrigerende achterwaartje loops — horen we een etherische heruitvinding van de power ballad.
Vaak is de tease van elektronica zelfs helemaal achterwege gelaten. Het klassiek getinte “Explosions” bouwt verder op het recept van Goulding’s interpretatie van “Your Song” zonder te kunstmatig te worden; haar raspende stem balanceert in de uithalen het orkestrale arrangement uit. Ook de pianoballade “I Know You Care” heeft geen franjes nodig en springt net door niet te willen opvallen in het oog. Hoewel sommigen hun meligheidsmeter argwanend in het oog zullen houden, slaat deze toch enkel in de rode zone bij “Dead In The Water”, dat gerust onder Leona Lewis’ kerstboom mag belanden.
Deze nummers brengen Goulding’s stem naar de voorgrond en buiten ze breder uit dan op haar debuut. Hier en daar valt ze even door de mand, getuige het naar Florence + The Machine lonkende “My Blood”, dat zonder de brute kracht van Welch niet bijblijft. Op weg naar album nummer drie mag Goulding nog wat meer artistieke zelfkennis opdoen, maar met het verlaagde mossel-noch-vis-gehalte van Halcyon lijkt het alleszins de goede kant op te gaan.
Ellie Goulding staat op 1 mei 2013 voor een uitverkochte AB.
