Van Static Moves naar Drunkaleidoscope: het zegt alles. Na de kille, afstandelijke voorganger is Sukiloves vijfde plaat een vloeiende, beweeglijke affaire geworden. Geholpen door een extra drummer kiest Pascal Deweze hier voluit voor het ritme.
’t Was iets dat hij al langer wilde doen: meer volk achter de vellen. Het mocht nu immers wel eens wat gemakkelijker verteerbaar. Maar dan op zijn manier: ritmes als de lepel suiker om de nog steeds erg dwarse melodieën beter te doen binnengaan. En dus kwam oud-gitarist/bassist Helder Deploige terug om aan te schuiven achter een inderhaast aangeschaft extra drumstel. Samen met bassist Tim Vandenbergh zorgen hij en Stoffel Verlackt voor het ritmisch fundament waarin Deweze zijn songs kan bedden.
Soms is het ook niet veel meer dan dat. Op gitaarvlak is Drunkaleidoscope de plaat van het niet-te-veel. In “Whatever You Have (NOW NOW NOW)” zijn het de baslijn en de percussie die leiden. Als er al eens een gitaar in voorkomt — gaandeweg meer en meer — dan is dat in een dienende rol: het Grieks koor dat van de zijlijn commentaar mag geven. Al zijn er ook nog die typische koortjes, spookachtig zoals we dat van deze groep gewend zijn.
Voor het eerst worden ook invloeden van buitenaf toegelaten. Single “Lancelot” knipoogt naar soulgrootheden, en zelfs überfunkateer Prince. Het is echter opener “Calm” die de beste programmaverklaring voor het geëvolueerde geluid is; very Sukilove-anno-Good Is In Your Bones (die schreeuwerige zang) maar de nadruk op de groove zegt alles: we gaan dansen, zij het op een spastische, ietwat Thom Yorke-achtige manier.
Nog beter, en helemaal voor het betere bochtenwerk, is daarna “Somehow Someday”, dat een baslijn heeft die ietwat aangedikt elke willekeurige brother aan het strutten kan brengen. Maar daar doet Deweze niet aan, die zingt zich het hart weer uit zijn lijf om terecht te komen bij een onverwachts aanstekelijk refrein. Frankly, als dit geen single wordt dan zakken we binnenkort eens af naar Antwerpen om hem een paar kletsen te geven. Nu al een geheide hit. In ons hoofd, ja.
“C Thru Masquerade” heeft opnieuw iets van de nachtelijke koortsdroom die Static Moves op zijn best was: meanderend, rondjes achter de eigen staart draaiend, in zichzelf pratend, en toch bezwerend. Een monologue intérieur met percussie als interpunctie, vaak een puntkomma die de zin gewoon voortdrijft, een volgende wending in.
Neen, Drunkaleidoscope is geen moeilijke plaat. Het volstaat er naar te luisteren. En te blijven luisteren. En nog eens luisteren. En dan nog eens. Tot u plots beseft dat u niet meer zonder kunt, dat ze een deel van uw leven is geworden. Het is geen plaat om elke dag opnieuw op te zetten onder het werk, dat niet neen, maar elke keer ze in de cd-lader belandt denk je: véél te lang geleden. En dat doen alleen de beste platen.
