Een samenwerking tussen David Byrne en Annie Clark van St. Vincent? In theorie moet het werken. Een held van gisteren en een heldin van vandaag, beiden niet vies van een experiment. Maar in praktijk lopen zulke collaboraties vaak mis. Eén plus één is zelden drie en blijft vaak steken op anderhalf. Hier gebeurt gelukkig iets meer dan dat.
Het zou typisch zijn beide namen aan elkaar te koppelen tijdens een avondje op café, zo tussen je voorlaatste en laatste pint ergens. Hij: onsterfelijk na Talking Heads, nog altijd zeer actief en niet om een samenwerking verlegen (met Brian Eno en Fatboy Slim nog niet zo lang geleden). Zij: een talentvolle artieste die misschien nog iets te veel onder de radar zit, maar met Strange Mercy wel een van de beste albums van 2011 maakte. Wat hen bindt: een avant-garde randje dat in beide repertoires terugkomt en een gemeende appreciatie voor elkaars muziek.
Het mooie aan dit project is hoe het tot stand kwam: ongedwongen en zo open mogelijk. Een over en weer sturen van teksten, melodieën en ideeën, meer dan twee jaar lang. Concrete aanleiding was een benefiet in een New Yorkse boekhandel waar Björk en Dirty Projectors samen performden. En de vraag of ze een soortgelijk project ook zagen zitten. Het idee om een brassband te gebruiken kwam naar boven. Na een jaar waren er vier nummers klaar. Genoeg om mee verder te gaan, maar nog steeds zonder rolverdeling.
Verwacht dus geen duetten, hoewel die er ook tussen zitten. Net zo goed zingt Clark echter solo, dan weer Byrne. De twee zingen zelfs elkaars teksten. Het resultaat is een spontaan en melodieus album, soms bijna kinderlijk. De koperblazers zijn dominant aanwezig, maar stelen gelukkig nooit de onverdeelde aandacht. Sterker nog, ze worden zo passend in de composities opgenomen dat ze meestal even evident lijken als gitaar of bas. Producer John Congleton, met wie Clark voor haar laatste twee soloplaten samenwerkte, zorgde voor geprogrammeerde drums waardoor de nummers, zeker in combinatie met de koperblazers, vaak als een grootstad klinken.
Het is een aantal draairondes wennen aan wat er precies op ons afkomt, maar al snel wordt duidelijk dat het openingstrio juist zit. In “Who” voert Byrne (goed bij stem trouwens) het woord, terwijl Clark zich tussen de strofes afvraagt: “Who Is An Honest Man?” en van “man” een woord van een tiental lettergrepen maakt (je mag haast Beyoncé denken). Vervolgens neemt ze “Weekend In The Dust” voor haar rekening, een nummer dat even eenvoudig begint als een aftelrijmpje maar waarin gaandeweg de blazers voor een spannende groove zorgen. Terug naar Byrne dan voor “Dinner for two”, met een intro die van Beirut had kunnen zijn. Complimenten ook voor de soms tongue-in-cheek teksten: “Harry’s gonna get some appetizers / now’s he keeping out of range of small arms fire”.
Nog in die categorie: “I Am An Ape” — “I am an ape / I stand and wait / A masterpiece / A hairy beast” — of “I Should Watch TV”, over de deugden van het in menig huishouden aanbeden toestel (“The more I lost myself the more it set me free”). “The Forest Awakes” valt dan weer op door zijn knappe arrangementen. Een punt van kritiek is wel dat de tweede helft van dit album het hoge niveau niet kan aanhouden. Songs als “Optimist” of “Lightening” zouden waarschijnlijk in het solowerk van beide artiesten geen plaats krijgen. “Outside Of Space And Time” is wel een geslaagde, al zij het gladde afsluiter.
Dat laatste nummer vat Love This Giant misschien wel het best samen: een album dat gemaakt lijkt te zijn los van alle plaatsen, tijden of omstandigheden. Dat hebben we nodig als we eens iets nieuws willen. En het geheel mag dan misschien niet foutenvrij zijn: liever zo dan met de handrem op. Opdracht geslaagd, wat ons betreft.
