David Byrne is een muzieklegende. Een lévende legende dan nog. Met een gigantisch bejubelde en bekende back catalogue, wat het niet eenvoudig maakt om nieuw werk te beoordelen.
Het is inmiddels veertien jaar geleden dat Byrne nog eens op de proppen kwam met solowerk, maar hij heeft ondertussen ook niet stilgezeten. Wie de kanjer How Music Works gelezen heeft, weet dat de New Yorker niet ijdel kan toekijken en niets doen. Tijdens zijn laatste muzikaal avontuur werkte hij samen met St Vincent, wat resulteerde in een album dat op goedkeurend geknik kon rekenen.
Maar nu is er dus American Utopia. Wie doorslagjes van Talking Heads-hits verwacht, is eraan voor de moeite. David Byrne houdt duidelijk niet van herhaling. Bij het beluisteren van de tien songs wordt er al eens geslikt: speelt hij met onze voeten, meent hij echt wat hij zingt of moeten we het allemaal niet zo serieus nemen? Zelf weet hij het af en toe ook niet zo goed. Wat hij wel weet, is dat “we” niet gelukkig zijn met de staat van Moeder Aarde. Antwoorden over hoe het dan wel zou moeten zijn, geeft Byrne echter niet. Hij is meer een man van vragen en eindeloos optimisme, maar of dat gerechtvaardigd is, laten we buiten kwestie.
Muzikaal gezien valt er wel een en ander te beleven op “American Utopia”, want ook nu kreeg hij Brian Eno zo ver om mee te werken. Ook Sampha speelt ten dans op single “Everybody’s Coming To My House”.
Gracieus dansen, dat is iets waar Byrne niet in uitblinkt. Opener “I Dance Like This” begint heel rustig, maar schakelt al snel over op een robotachtige discofuif, ondersteund door bijhorende tekst “I’m working on my dancing, This is the best I can do, I’m tentively shaking, You don’t have to look”. Een gebrek aan zelfkennis kan hem niet verweten worden. “Everyday Is A Miracle” klinkt bijna zo optimistisch als de titel doet vermoeden. Het swingt zwoel een eind weg, maar waar zaten Byrnes gedachten toen hij dit schreef: “Cockroach might eat Mona Lisa, The Pope don’t mean shit to a dog, And elephants don’t read newspapers, And the kiss of a chicken is hot”? Weg zwoel zomers gevoel!
Gelukkig herpakt hij zich nog enigszins. “Dog’s Mind”, “This Is That” en “Bullet” zijn vol gevoel en intens mooi gezongen. En ook “It’s Not Dark Up Here” heeft een fantastisch Afrikaans ritme, dat af en toe tegendraads doet, maar toch funky swingt. “Doing The Right Thing” en “Everbody’s Coming To My House” klinken ook als geweldige feestjes.
Kortom, wie open-minded is en vooraan stond toen de durf werd uitgedeeld: waag gerust uw kans met American Utopia. Voor alle anderen: nuttigen met mate.
David Byrne staat op zondag 8 juli op Rock Werchter. Ongetwijfeld wordt het een show om duimen en vingers bij af te likken, want entertainen en experimenteren kan hij als de beste.
