Je ziet het zo voor je: hoe de schoenen zich een weg knarsen over het kiezelstrand en een kuilenspoor achterlaten, de steeds toenemende wind de adem beneemt, zinnen gesmoord worden in het donderende watergeruis en wild rondzwierende haren in opengesperde monden belanden. Meer dan een uur lang neemt steiner de luisteraar mee langs een mentaal en muzikaal landschap dat wordt samengesteld uit een paar bouwstenen die met zenbeheersing in elkaar gepast worden.
Melancholie. Voilà, het woord is gevallen. Stijn Hüwels, de man achter steiner, noemt zichzelf een ‘moderate melancholic’, maar dat is vermoedelijk pleinvrees. Dit is namelijk zo op en top melancholische muziek, een term die even mysterieus als kapot gebruikt is. Al te vaak wordt het beschouwd als een mestvaalt of een vergaarbak voor gevoelens, gaande van hartverscheurend verdriet en gepijnigde wroeging tot onzekerheid, ongemak en zelfs depressie en misantropische zwartgalligheid.
Persoonlijke definities zullen blijven verschillen, maar het is een sensatie die doorgaans even ongrijpbaar als overrompelend is, soms verleidelijk en vaak verslavend. Het is een bron van verwarring en van inspiratie, een confrontatie met en een acceptatie van kwetsbaarheid, de beperkte houdbaarheid van de wereld en relaties in, van en rondom ons, en het besef van het tijdelijke karakter van dingen. Zoiets in muziek proberen vastleggen resulteert al te vaak in fragiele mineurakkoorden in arrangementen met een valse schattigheid en oppervlakkige weemoed.
Door klanken en texturen traag en subtiel te laten opduiken, door ze van vluchtige harmonieën te laten proeven en vervolgens weer te laten wegdeemsteren en vergaan, slaagt Hüwels er in om een mooie uitwerking van het begrip tastbaar te maken. Gewapend met gitaar, laptop, een volumepedaal, effecten en field recordings slaagt hij er in om een verhaal, verdeeld in drie hoofdstukken van grofweg zo’n twintig minuten, uit de doeken te doen dat even raadselachtig als hypnotiserend werkt.
Van donkere desolaatheid en dreiging is hier geen sprake. Van jubelende onderwatersymfonieën evenmin. I remember… mikt vooral op de grijze zone ertussen, die waar contemplatie en onwennigheid een open verhouding met elkaar hebben en waar resoluut wordt geweigerd om een kant te kiezen. Het meest geslaagd gebeurt dat in het titelnummer, dat een verfijnd komen en gaan laat horen, tot duidelijker gitaargepluk halverwege naar de voorgrond treedt en de field recordings – eerst iets dat zowel gepiep van vingers over gitaarsnaren als gekwetter van een volière kan zijn, en daarna het ruisen van de golven aan Chesil Beach – hun intrede maken.
In “Eype” (nog zo’n Engelse locatie) zijn de tonen hoger en worden ze langer aangehouden. Het effect is nog sterker dat van wazigheid en een minder gedefinieerde uitwerking van dezelfde gevoelens, als een herinnering die nog verder weg zit. Te ver om meer te onthullen dan oppervlakkige contouren. Afsluiter “A Spacecraft Called Friendship” sluit daar bij aan, in een lomere sfeer, en sluit af met andere opnames die opgenomen lijken in de nabijheid van een luchthaven of station.
Met muziek die voortdurend de werelden van ambient en omgevingsklanken lijkt te verenigen, duikt Hüwels in een wereld die, ondanks een ander, beperkter instrumentarium, helemaal niet zover verwijderd is van die van Stars Of The Lid, Gavin Bryars’ The Sinking Of The Titanic of soms zelfs de microtonale composities van Thomas Köner. Door de lange duur van de nummers en het relatieve gebrek aan spanning en afwisseling is dit weinig interessant voor de driftige zapgeneratie, maar wie ook al geprobeerd heeft om de tijd te doen vertragen, die vindt hier een knappe soundtrack voor de winterwandelingen die er aan komen.
Het album verscheen in zeer beperkte oplage (te bestellen via de Bandcamppagina), maar is erg mooi en handgemaakt verpakt. De foto’s in het artwork (zie de Tumblr-pagina om een idee te krijgen) liggen volledig in de lijn van de muziek.
