Band Of Horses ziet het groot. Dat was al hoorbaar op hun vorige album Infinite Arms . Op Mirage Rock gaan ze nog een stapje verder richting mainstream.
Het is alweer van 2006 geleden dat Band Of Horses zijn debuut Everything All The Time op de mensheid losliet, een kanjer van een plaat die het midden hield tussen country- en indierock. Opvolger Cease To Begin was minstens even goed en ging rustig verder op hetzelfde elan: puik gitaargeweld en sterke zanglijnen. Daarna kwam Infinite Arms, waarop de groep duidelijk maakte dat hij klaar was om het pad van de mainstream in te slaan. Overigens geen kwaad woord daarover, want ook al was hun derde langspeler op maat gemaakt van een breder publiek, het bleef nog altijd even boeiend.
Zes jaar en een Grammy-nominatie later is er dan Mirage Rock. De eerste luisterbeurt leert al meteen dat het de heren deze keer menens is. Dit wordt hun crowdpleaserplaat. Alle ingrediënten om de grote podia te bestormen zijn aanwezig. Gitaren, check! Meezingers, check! Ballads, check! Sfeer, check! Vooraleer u het ergste begint te vrezen, willen wij u al meteen geruststellen. Het valt uiteindelijk allemaal wel reuze mee. Toegegeven, wij zaten ook eerst met gefronste wenkbrauwen te luisteren naar zoveel radiovriendelijkheid. Van een groep die sneller van bezetting verandert dan Gert Verhulst van lief –– Ben Bridwell is ondertussen het enige originele groepslid — is het enigszins wel begrijpelijk dat de sound ook veranderingen ondergaat. Maar nu lijken ze het toch iets te ver te drijven met die hang naar erkenning. Omdat een eerste indruk niet noodzakelijk de juiste is, gunden wij de groep het voordeel van de twijfel. En ja, Band Of Horses gaat ditmaal wel zeer breed en het klinkt bij momenten allemaal iets te glad, maar toch is Mirage Rock het beluisteren waard.
Het begint nochtans allemaal zeer goed met “Knock Knock”, een kopstoot van een nummer met die typische Band Of Horses-touch: dreunende gitaren, stevige drums en Bridwell die er vastberaden een lap op geeft. En of we er zin in hadden! Vervolgens neemt de groep al meteen wat gas terug. “How To Live” lijkt zo uit de seventies weggelopen en “Slow Cruel Hands Of Time” is met dat gezapige tempo en middelmatig gemijmer ronduit saai.
Maar dan beginnen de heren aan een rondje sfeerscheppen. Het dromerige “Shut In Tourist” kon zo op hun vorige album Infinite Arms gestaan hebben. “Dumpster World” is dan weer vintage Band Of Horses. Een heerlijk cynisch nummer dat met een donkere bas langzaam op gang wordt getrokken, om halverwege los te breken in een door gitaargeweld gedomineerde boosheid en dan weer te eindigen zoals het begonnen was. Cute, maar het mist iets, want zelfs als de Horses zich kwaad maken, klinken ze veel te mak. En laat dat nu net het probleem zijn op Mirage Rock: hun hevigste nummers zijn serieus in de minderheid en klinken simpelweg veel te glad.
Was het misschien de invloed van de producer? Glyn Johns, gepokt en gemazeld in de 70’s rock, stond onder meer aan de knoppen bij de eerste drie albums van The Eagles. Dat is er echt aan te horen op “Electric Music”, dat zo sterk op “Take It Easy” lijkt dat het haast naar plagiaat ruikt. Toegegeven, Band Of Horses is nooit echt een band geweest die keihard wist te verrassen. Het valt ook niet te ontkennen dat ze regelmatig de mosterd bij anderen haalden, van Gram Parsons tot My Morning Jacket, maar dat ze ooit zo hard de copycats zouden gaan uithangen is toch op zijn minst opmerkelijk te noemen.
De groep herpakt zich andermaal met de aanstekelijke rocker “Feud”. Wanneer Bridwell er met zijn iele falset vastberaden “I want you to fail” uitperst, krijgen we weer een glimp te horen van de goede ouwe Horses. Onder het motto ‘Save the best for last’ brengen de heren achtereenvolgens nog de zeemzoeterige, maar sterke ballad “Long Vows” en “Heartbreak on the 101”. Die laatste, een gitzwarte hartenbreker van een song, is meteen ook het beste nummer van de plaat. Bridwells lage stem klonk nooit donkerder en wordt perfect aangevuld met een partijtje strijkers. Een klassieker in wording.
Is Mirage Rock een goede plaat? Ja, om de simpele reden dat er niet veel negatiefs op aan te merken valt. Puike productie, sterk uitgekiende afwisseling tussen uptempo nummers en ballads en een grote onderscheiding voor radiovriendelijkheid. Alleen deed het ons allemaal veel te weinig. Zo verfrissend en integer als op hun debuut zal Band Of Horses wellicht nooit meer klinken, en een legendarische song als “The Funeral” zit er waarschijnlijk ook niet meer in. Jammer, maar het zij zo.
