Deze nieuwe band, die wordt gevormd door veteranen in het genre, smeedde in de rioolkrochten van New York aan de overtreffende trap van doom. Hun titelloze debuutplaat is een traag malende molen van vernietiging geworden voor liefhebbers van het zwaarste dat metal te bieden heeft. Bent u klaar, beste lezer, om deelgenoot te worden van een ode aan verderf?
Serpentine Path is geen band voor mensen die nog nooit naar extremere vormen van muziek hebben geluisterd. Vooral mensen die denken dat Deep Purple of Metallica “toch wel hard” zijn, Squarepusher “al redelijk snel” vinden of Ornette Coleman catalogeren onder “behoorlijk moeilijk om te volgen”, onthouden zich best. Het feit dat een plaat zich een beetje voorbij het centrum van de hoofdstroom heeft verankerd, betekent echter nog niet dat de muziek zelf meteen als extreem moet worden beschouwd. Wie echter gaat voor extreme complexiteit kan trouwens ook beter stoppen met lezen, want dat ga je niet tegenkomen op Serpentine Path.
De band zelf is integraal opgetrokken rond het concept van verderf. Verderf is een traag proces, denk maar aan het van binnenuit wegrotten van een stevige woudreus. De zwamdraden banen zich eerst met moeite een weg tussen de levende boomcellen, maar naarmate ze meer grip krijgen, vallen de cycli van het leven stil. De schimmel zuigt de boom uit en als hij dood is, verteert hij hem tot humus. Dat is de min of meer idyllische vorm van verderf, waarvoor u wellicht niet op de vlucht slaat en de overige alinea’s van dit stukje zo maagdelijk ongelezen zal laten als een verkiezingsfolder.
Idyllisch is echter geen adjectief dat past bij Serpentine Path. Deze groep is goor. De leden vergaarden vooral faam in de orkestjes Unearthly Trance en Ramesses, en sinds de opname van het album werd ook de gitarist van Winter toegevoegd aan de line-up. Deze drie bands hebben een eer te verdedigen als het aankomt op mensonterende vormen van muzikaal verderf. De drie ‘moederbands’ en Serpentine Path spelen 90% van de tijd traag — denk aan het tempo waarmee rioolslib zich uit je living evacueert na een zondvloed — en spenderen 90% van hun budget aan giganteske lampenversterkers. Dit soort doommetal draait niet eens rond riffs, maar rond de onafwendbaarheid van het einde van alles, zelfs van toon en geluid. Maar de laatste tonen die zullen vergaan zijn de laagste; feedback en drones zullen het onverzettelijkst weerstand bieden tegen het vacuüm.
Serpentine Path biedt slechts weinig variatie of dynamiek, maar biedt wel iets in de plaats dat we textuur zouden durven noemen, een constante deining in de opperste regionen van de immense massa aan langzaam voortkruipende Hertzen. Deze textuur komt in de eerste plaats van de gitaar. We wisten natuurlijk al van bij Unearthly Trance dat Ryan Lipinsky een meester is in het laagjes leggen en in het variëren met cycli van tonen en anti-tonen die weigeren een riff te vormen, maar evengoed je brein tot pulp knarsen.
Daarbovenop serveert men hier in bijna elk nummer toch een gestileerde lead of basale riff uit de catalogus van het roemruchte Autopsy. Tim Bagshaw zou wel eens verantwoordelijk kunnen zijn voor die tikkeltjes melodie en schijntjes groove, die de songs net genoeg beweging geven om niet te bezwijken onder hun eigen gewicht. Bij Ramesses is hij daar immers in zijn eentje verantwoordelijk voor. Lipinsky’s sterkste wapen op deze schijf is misschien wel zijn stem. Hij perst een redelijk monotone maar enorm gebelgde putgrunt uit zijn strot, die erg synchroon loopt met de gitaar. De stem wordt een katalysator voor de beperkte muzikale variatie en resulteert in ijkpunten en houvasten tijdens deze rit door een wereld van verderf.
Wie vertrouwd is met de genoemde referenties zal geen moeite hebben om zich in te passen in de sonische weerslag van het triestige wereldbeeld van dit viertal. Serpentine Path zal voor hen allicht zelfs een beetje voorspelbaar klinken, maar dat vormt voor doomliefhebbers gewoonlijk geen beletsel. Voor mensen die eens willen proeven van wat er achter de horizon van Black Sabbath ligt, kunnen dit veertig verderfelijke, maar vooral ook openbarende minuutjes zijn.
