Hadden we het niet zo lang geleden nog over een stroom aan sterke avant-jazzreleases uit Scandinavië (een beweging die al langer aan de gang is), maar ook uit Polen, dan is het stilaan tijd om te spreken van een massieve invasie uit alle windhoeken, want ook de Portugese scène profileert zich steeds sterker als eentje om rekening mee te houden. Een van de spilfiguren daar is saxofonist Rodrigo Amado, die met z’n Motion Trio en gastmuzikant/trombonist Jeb Bishop een prachtige plaat bij elkaar gespeeld heeft die zich moeiteloos kan meten met het beste uit de traditionele windstreken.
Een centrale speler voor de verspreiding van die Portugese jazz is zeker ook het in Lissabon gevestigde Clean Feed, dat zich de voorbije jaren geprofileerd heeft als een van de meest vooruitstrevende en productieve kleine labels. Nu ja, hoe klein is een label nog als je al snel van een paar dozijn platen per jaar kan spreken? De voorbije jaren passeerden er niet enkel buitenlandse kleppers (Steve Swell, Ken Vandermark, Joe McPhee,…), maar kregen ook talenten uit eigen streek een kans. Sei Miguel, Luis Lopes, Hugo Carvalhais, het RED Trio, de in België verblijvende Hugo Antunes en de onlangs overleden Bernardo Sassetti kregen er onderdak. Zo ook Amado, die intussen ook al opdook bij Not Two, European Echoes en bij JACC, zoals met deze concertregistratie uit 2011.
Amado is ook een muzikant die zich graag omringt met goed volk. Zo nam hij ook een tweetal platen op met het duo Kent Kessler en Paal Nilssen-Love en maakte hij eerder al een plaat met het Motion Trio, waar naast hemzelf ook Miguel Mira, een cellist die speelt en doorgaans ook klinkt als een bassist, en drummer Gabriel Ferrandini deel van uitmaken. De band die je op dit live album aan het werk hoort, is dan ook duidelijk eentje die kan teren op onderling overleg, openheid en een haast feilloos gevoel voor communicatie. Deze drie stukken, die samen bijna goed zijn voor een uur, voelen eigenlijk aan als één doorlopende compositie die met veel zin voor detail en klankkleur in elkaar gezet is. Het is een opvallend coherent en dynamisch statement waar alles, ondanks de vrije vloed, z’n plaatsje kreeg. Misschien is het geen toeval dat Amado ook een meer dan behoorlijk fotograaf is, waarvan voldoende bewijs op zijn website te vinden is
Het album zet meteen ook een andere traditie verder: die van de prachtige jazzalbums die tijdens het festival van Coimbra werden opgenomen. De editie van 2009 leverde Epileptical West van Angles op, die van 2010 The Coimbra Concert van Mostly Other People Do The Killing, en nu dit. Dat Amado er in geslaagd was om trombonist Jeb Biship aan boord te hijsen, maakt het feest alleen nog uitbundiger. Net als zijn kompanen is Bishop thuis in de wereld van de vrije improvisatie, maar kan je hem daar ook volledig loos horen gaan zonder de banden met het swingelement helemaal uit het oog te verliezen. Hij pakt uit met een imponerende diepte en variatie aan klankkleur, weet enorm goed in te pikken op het spel van zijn collega’s en scheurt er aan aardig potje op los wanneer nodig.
Die laatste opmerking is misschien wel meest bepalend voor deze drie stukken, want hoewel er soms aardig van leer getrokken wordt en het boeltje aan de kook gebracht wordt met spetterend vuurwerk, heb je toch nergens het gevoel dat je hier te maken hebt met een stelletje geweldenaars die kiezen voor het gratuite geweld of het makkelijk scoren met decibels. Integendeel, alles blijft hier constant in beweging, het ene vloeit natuurlijk voort uit het voorgaande en suggesties worden haast onopgemerkt overgenomen en aangewend om te intensifiëren, terug te schakelen of een nieuw hoofdstuk voor te bereiden. Van de eerste vloeiende en verstrengelde noten van opener “Bunring Live” tot de spannende extase van “Red Halo” is dit een uur muziek dat zich voortbeweegt met een warme groove en natuurlijk aplomb.
Amado en Bishop zijn mooi complementair, de warme, ronde tenorsaxklank een mooi tegengewicht voor de soms schetterende, scheurende trombone van de Amerikaan, die het net zo goed op een lyrisch zingen zet. Of er nu gestart wordt vanuit een collectieve aanval (“Burning Live”), een aftastend blazersduet (“Imaginary Caverns”) of een soepele cellosolo (“Red Halo”); er wordt steeds gezocht naar een gemeenschappelijke grond van waaruit geopereerd kan worden, en bijgestuurd naar nu eens wat knorriger terrein en dan weer naar uitbundiger, vuriger oorden, waar hectische uitschieters en spastische uithalen de orde bepalen. Knap ook, hoe de as Mira-Ferrandini blijft meedenken, -bewegen en –tieren.
De grootste charme van het album is dan ook dat het de in de blues gewortelde wendbaarheid van old school free jazz heeft, maar ook de durf van vrije improvisatie, maar dan via een manier waarin de twee elkaar moeiteloos in vanzelfsprekend evenwicht houden. Op die manier slaagt het kwartet er in om je zonder het te beseffen te betrekken bij een verleidelijke en soms onstuimige veldslag waarbij het bloed nooit hoeft te vloeien. Burning Live bevat woelig ronkende en organisch bewegende moderne jazz met een groot hart. Aanrader.
