Henry Rollins omschreef het moment waarop de Amerikaanse punk overging in hardcore punk ooit als: "(…) when that "fuck yeah!" guy got a guitar. You know, that guy in the 7-Eleven parking lot who’ll look at you and be all like "What the fuck you lookin’ at?" That’s his band." Het kwartet OFF!, met aan boord een van de architecten van de Amerikaanse (hardcore) punk, trekt naar de dagen voor die transitie.
En dat is maar goed ook, want eerlijk (en om het even op flessen te trekken): we lopen niet altijd even hoog op met het schuimbekkend stuk vreten dat hardcore geworden is. Een steeds toenemende metalinvloed en al dan niet daaraan gekoppeld machogelul, toenemende agressie en tribale bosjesmannenmentaliteit hebben van de hardcorescène en omringende subgenres als metalcore een wereldje gemaakt waarin bands afgerekend worden op muzikaal extremisme, tattoos (uitgedrukt in vierkante decimeters) en de onwil om een hook in een song te steken. Want hooks zijn voor meisjes. OFF! zoekt net als op First Four EPs (2010) de roots van de hardcore op en duikt kop vooruit in de soep van furie en force, maar zonder de verlammende zelfopgelegde monotonie en testosterondominantie.
Je zou dan ook kunnen stellen dat het hier gaat om een soort superband, met aan het roer de intussen 56-jarige punkpredikant Keith Morris, ooit nog zanger (de eerste!) van Black Flag en vervolgens de aanvoerder van Californische punkiconen Circle Jerks. Samen met bands als Bad Religion, Adolescents en Fear bepaalden die de punksound van Zuid-Californië. Het helpt natuurlijk dat de band verder wordt aangevuld met goed volk. Zo zat bassist Steven McDonald jarenlang in cultband Red Kross, is Dimitri Coats het gezicht van Burning Brides en neemt (de nogal geweldige) drummer Mario Rubalcaba zowel achter de vellen bij jamband Earthless als het driftige Hot Snakes plaats.
Zestien songs passeren hier in evenveel minuten. Binnen de punk is dat niet zo uitzonderlijk (Group Sex, de eerste van Circle Jerks, vlamde er in 1980 ook al veertien door op een kwartier), maar wat het bijzonder maakt is dat je nergens het gevoel krijgt dat je iets mist. Ook al zijn dit vaak niet meer dan schetsen met amper een doordachte structuur, de band slaagt er op de een of andere manier in om je, net als The Minutemen lang voor hen, wijs te maken dat je het hele verhaal te horen kreeg. Songs blijven compact, worden voortgestoten door de grofkorrelige gitaarsound die rechtstreeks van Black Flags Nervous Breakdown-e.p. ("Harbor Freeway Blues" verwijst ook vrij expliciet naar de titeltrack) komt, en vinden een ideaal evenwicht tussen verontwaardiging en vastberadenheid.
Hier en daar vind je een korte, chaotische solo en een introotje dat het razen en tieren even uitstelt, maar voor de rest is dit behoorlijk intense stuff met een voet die niet wijkt van het gaspedaal. OFF! draait dan ook om een totaalervaring, een beluistering die gelijkstaat aan een epos van zestien minuten en durft aanklagen, provoceren en afreageren, zonder daarvoor te belanden bij jengelende klaskskespunk, semigewelddadig ’wij-venten-onder-elkaar’-gedoe vol homo-erotische spanning of bij de ’het werd-hardcore-omdat-enkel-daar-uiting-gegeven-wordt-aan-mijn-turbulente-emotionele-leven’-solipsisten. OFF! blikt terug met een afrekeningssong ("I Got News For You" is met z’n Black Flag-verwijzing duidelijk een sneer aan het adres van Greg Ginn) en passeert langs opruiende maatschappijkritiek met een middenvinger voor ’The Man’, maar durft ook gewoon fun zijn.
Hier en daar zijn er een paar minder opvallende songs ("Cracked", "Vaporized") en vind je eentje die al te veel teert op oudere ideeën (die aanzet van "Borrow And Bomb" is krek "Panic Attack" van First Four EP’s), maar voor de rest is dit een bijzonder consistente explosie, met hier en daar een kronkeliger parcours ("Wrong"), een lekker beukend midtempostuk ("Man From Nowhere"), afwachtende start ("King Kong Brigade") of een duik in het verleden ("Jet Black Girls", met z’n “My life was saved by Darby Crash"). Kortom, een adrenalinestoot die laat horen dat er niets mis is met een retro-oefening, al zou het wel mooi meegenomen geweest zijn als er ook een extra uitschieter à la "Black Thoughts" of "Jeffrey Lee Pierce" bij gezeten had. Maar dat is muggenziften, want OFF! is ook nu al een verademing die voorlopig nog geen reet van z’n aanstekelijkheid verliest. Bij deze kent u de soundtrack als we straks, onderuitgezakt op de oude sofa met een boek binnen handbereik, nog eens het beest in onszelf loslaten.
