Op OFF! kan je rekenen. Die First Four EPs (2010) behoort nog altijd tot de beste punkreleases die we de laatste jaren hoorden, terwijl opvolger OFF! (2012) er een prima vervolg aan breide. Dat geldt nu ook voor de langverwachte derde, die opnieuw uitpakt met zestien songs en een epische lengte van zo maar even drieëntwintig (!) minuten.
Het is meteen ook een kleine pleister op de wonde die Black Flags tegenvallende (we zijn even in een milde stemming) What The… veroorzaakte. Terwijl je bij Greg Ginn & co. voortdurend het gevoel had dat de magie van de vroege Black Flag hen ontglipte, hebben ze die bij OFF! zo eigen gemaakt dat elk van hun releases moeiteloos de krachtmeting met het pré-Damaged materiaal aankan. Als iets met zoveel verve, karakter en punch gebracht kan worden, doet het er ook niet toe dat je bezwaarlijk kan spreken van vernieuwing of heruitvinding.
De songs zijn wat langer geworden, neigen intussen naar de anderhalve minuut, maar voor de rest blijft het ouderwets raggen. Met vuur, attitude en een grofkorrelige gitaarsound die meer gemeen heeft met MC5 dan de met extreme metal geïnjecteerde variant die de dag van vandaag als ‘hardcore’ gelabeld wordt. En er wordt niet alleen gevlamd, maar deze band heeft, in tegenstelling tot die hakkende hardcorebands, ook het rollen onder controle. Dit is wild, maar ook lekker losjes, spontaan gebeuk van een stel muzikanten die terug naar de essentie gaan.
Dat voor deze plaat werd gekozen voor de ‘live-to-tape’-aanpak spreekt dan ook boekdelen. Dit is een op elkaar ingespeelde band die ook zonder gefoefel weet te overtuigen. Goed, bij zo’n lijst van zestien songs — die voor muziekfanaten die niks hebben met punk misschien allemaal inwisselbaar klinken — zijn er altijd wel een paar die net wat minder overtuigen. Voor ons zijn dat “Legion Of Evil”, “It Didn’t Matter To Me”, dat net wat te veel lijkt aan te slepen, en “Death Trip On The Party Train”, dat net iets te veel een doorslagje van eerder werk is. Maar als de band scoort, gebeurt dat wel overtuigend.
De tempoversnellingen van “No Easy Escape”, de opstandige attitude van “Exorcised”, de aan The Who herinnerende macht van de riff in “I Won’t Be A Casualty”, de malende gitaar van “Time’s Not On Your Side”, etc.: stuk voor stuk kleppers in het oeuvre. OFF!-releases moet je dan ook als een geheel ervaren, als kopstoot en adrenalineshot. Al is er deze keer ook eentje die er boven uittorent: “Red, White & Black”: scherp, furieus en, zo lijkt het wel, met een paar verwijzingen naar The Dead Kennedys (het “Nazi Funks Fuck Off”-refrein passeert in riffvorm, net als het trage stuk uit “California Über Alles”). Veel beter dan dit wordt het niet.
Je zou dan kunnen zeggen dat dit vooral spek voor de bek is voor liefhebbers van de vroege hardcore, maar met zo’n lekkere sound en pissed-off energie is het eigenlijk voer voor iedere rock-‘n-rollfanaat die nog van een schop onder zijn reet houdt. Keith Morris wordt volgend jaar zestig. Geen excuses meer om de patattenzak uit te hangen. Fysiek niet, en mentaal al helemaal niet.
OFF! speelt op 11 oktober in de AB Club (Brussel).
