In 2007 leek het er even naar dat in het kielzog van jeugdvriendin Alela Diane ook Mariee Sioux haar doorbraak zou beleven. Ondanks intensief tourschema en een hernieuwde interesse in (freak) folk wist Sioux het echter niet waar te maken en verdween ze in de (semi-)anonimiteit. Met Gift For The End doet ze een nieuwe en voorzichtige gooi naar een groter publiek.
In tegenstelling tot Alela Diane voor wie folk en americana niet meer dan een opstapje vormden voor een meer poppy geluid, zweert Sioux bij etherische folk die diepgeworteld is in de mythen en verhalen van de Indiaanse stammen (Sioux stamt via haar moeder van de Paiute af). Op haar debuutplaat viel dit meermaals te horen in de inbreng van gastmuzikante Gentle Thunder die onder andere percussiewerk en de fluiten voor zich nam. De link met panfluiten zorgde hier en daar voor enkele opgetrokken wenkbrauwen, in het bijzonder voor wie dankzij het internet Sioux’ in eigen beheer uitgebracht werk kende, waar enkele van de songs nog solo gebracht waren.
Sioux’ grote troef was en is dan ook haar engelachtige stem enerzijds (die scherp contrasteert met het veel nasaler geluid van Alela Diane) en haar gitaargetokkel dat refereert naar Bert Jansch. Op Gift For The End speelt Sioux dan ook beide sterktes uit en weet ze het ondersteunend instrumentarium te beperken tot een summiere percussie nu en dan of een duidelijk in ondergeschikte rol geplaatste piano of slidegitaar en ja, zelfs een fluit. De frêle folkplaat die er uit voortvloeit, klinkt hierdoor toegankelijker dan het debuut maar mist jammer genoeg ook wat van de spankracht die Faces In The Rocks bevat. Een plaat lang houdt Sioux zich onnodig in waardoor het geheel te veel voorbij kabbelt.
Nochtans valt er op de individuele songs weinig af te dingen, "Icarus Eye" bijvoorbeeld laat de blazerssectie de aanzet geven voor een zanglijn die netjes opgepikt wordt door Sioux terwijl de gitaar en de percussie de toon voor het nummer zetten en enkele fluiten samen met een cello voor extra inkleding zorgen. Ondanks het uitgebreide instrumentarium doet de song nergens bombastisch of vol aan. Sioux blijft evenwel op haar beste wanneer haar zang de boventoon voert met de gitaar op een bepalende tweede plaats. "Ghosts In My Heart" vormt hiervan het mooiste voorbeeld: er is wel percussie maar die is zozeer naar het achterplan verwezen dat het eigenlijk niet meer relevant is.
Ook "White Fang Foreverness" speelt eenzelfde troeven uit, en wel op zo een manier dat de toegevoegde strijkers bij een eerste beluistering nauwelijks opvallen, zozeer zijn ze in het nummer verwezen. De percussie in "Swimming Through Stone" weet zichzelf even onzichtbaar te maken dat het bijna lijkt alsof de song uit niet meer dan zang en gitaar bestaat en het knappe drumpatroon niet meer dan een illusie is. "Twin Song" steunt op een dwingende melodie om zijn verhaal kracht bij te zetten en weet zo herinneringen aan de vorige platen op te roepen. Dat de song in zijn laatste stuiptrekkingen een vluchtige elektrische gitaar en tromgeroffel toelaat, is nodig noch storend en aldus vlug vergeten.
De grote uitzondering op al het bovenstaande vormt "Tule", dat Sioux’ engelachtige stem als nooit tevoren laat schitteren terwijl gitaar maar ook percussie, piano en fluit haar begeleiden naar hogere sferen. De song weet de sterktes van Sioux op schitterende wijze te combineren met tal van instrumenten die tezelfdertijd aanwezig en gedienstig zijn waardoor het nummer een rijkdom etaleert die nergens anders op de plaat te horen valt en het compositorisch zowel als het uitvoerend talent van Sioux benadrukt.
Samen met het wondermooie "Homeopathic" dat het album opent, vormt het nummer een omkadering waarbinnen de andere songs hun bestaansrecht krijgen. En waar de afsluiter schittert in veelzijdigheid, kiest de openingssong voor een soberder arrangement waarbij in de eerste plaats de stemmen boven en naast elkaar zweven terwijl de gitaarmelodie een repetitieve en dwingende leidraad voor de luisteraar vormt. Het is een klassieke techniek van Sioux die doorheen alle nummers terug te vinden is en ook in "Old Magic" zijn nut bewijst. Het mag dan ook geen toeval heten dat de piano de zanglijn volgt, eerder dan de gitaar en soms zelfs even naar het voorplan treedt.
Ondanks de sterke songs op Faces In The Rock was te horen dat Sioux zelf nog niet wist welke arrangementen het beste bij haar songs hoorden. Op Gift For The End dat op dat gebied veel rijker maar ook summierder is, heeft Sioux veel beter een evenwicht gevonden tussen het inkleden en naakt brengen van haar nummers. Hierdoor is een beter evenwicht ontstaan dat als enige kleine smet heeft dat de songs op deze plaat net niet even goed zijn als die van haar debuut. Een detail uiteraard maar wel eentje die haar publiek opnieuw beperken zal tot een schare van liefhebbers en connaisseurs. Vraag is uiteraard of dat zo erg is.
Mariee Sioux treedt op 15 mei op in DOKarena (Gent) en op 16 mei tijdens Les Nuits Botanique (Botanique).
