Liefste Andrew
Bijna tien jaar kennen we elkaar nu. Het exacte moment waarop we elkaar ontmoetten, ben ik helaas vergeten. Maar dat Weather Systems en “I” er voor iets tussen zaten, dat weet ik nog. Al moet ik toegeven dat de vonk pas echt oversloeg met The Mysterious Production of Eggs. Hoe je me daar met je scherpzinnige welbespraaktheid en multi-instrumentale talent verleidde! Niemand die elektrische gitaren en violen zo mooi tegen elkaar kan uitspelen. Ach, niemand die zulke teksten kan verzinnen. Weken en maanden heb ik geprobeerd ze uit het hoofd te leren — mijn toenmalige medestudenten werden gek van mijn onophoudelijk, en vooral luidop, worstelen met jouw “Fake Palindromes”. Ik was alleen gek van jou. Geef toe: die “dewy-eyed Disney bride” …dat was ik, toch?
Was. Want, lieve Andrew, ik vrees dat we uit elkaar groeien. Begrijp me niet verkeerd — ik kan nog steeds van je aanwezigheid genieten en van je gestreepte sokken en loopstations zal ik altijd houden. Ik wil dan ook niet zeggen dat er per definitie iets mis is met jou. Helemaal niet. Iedereen zegt me plots weer hoe fantastisch je bent. Hoe je op Break It Yourself weer het onderste uit de kan haalt. Hoe je je nummers verder uitdiept, meer op zoek gaat naar detail en alles wonderwel spannend in elkaar past.
Ja, de sfeer zit inderdaad goed. De sterke reverb, zeker in persoonlijke favorieten “Fatal Shore” en “Lazy Projector”, was een uitstekende keuze. Het geeft je nummers, en de hele plaat, een mooie textuur en een welkome diepte. En dat je de drums hier en daar toelaat een zinderende soundscape te creëren, zoals in “Lusitania” — ook dat kan ik alleen maar aanmoedigen. Maar hoe komt het dan dat ik zo opgelucht ben wanneer Annie Clark (St. Vincent) in dat nummer even de vocals van je overneemt?
Misschien ben ik na al die jaren cynisch geworden. Of verwacht ik van jou te veel? Hoe dan ook: ik mis iets. Ik mis spanning. Zelfs wanneer je verrassend uit de hoek probeert te komen — met een Caribisch intermezzo in “Danse Carribe”, bijvoorbeeld — heeft het weinig effect. De plotse tempo- en sfeerwissels in “Give It Away” zijn lichtjes misplaatst en — het doet me pijn dit te moeten toegeven — je gefluit klinkt enkel nog als een ongeïnspireerd charme-offensief. Maar wat ik nog het meeste mis, is je scherpzinnige taalgevoel. Ooit liet je woorden en klanken ongeremd met elkaar spelen en daagde je me uit met tongbrekers en ongewone terminologie — nu moet ik me tevreden stellen met een ietwat opgesmukte Bond Zonder Naam-boodschap als “we dance like cancer survivors, like we’re grateful simply to be alive”. Het spijt me, Andrew, maar dat doet me allemaal weinig.
Een plaatsje in mijn kast heb je al. Maar ik vrees dat Break It Yourself dat plaatsje niet vaak zal verlaten. Soms, als ik je aanwezigheid eens lichtjes in de verte wil voelen, misschien. Maar als ik onze romance wil herbeleven, dan doe ik dat toch liever met ouder werk. Voor de rest laat ik je los; er staan ongetwijfeld al duizenden andere vrouwen voor je in de rij. Tenzij je het ooit nog goed wil maken, natuurlijk. Dan wil ik gerust nog eens luisteren.
