Het zijn drukke tijden voor Blurfans. Onlangs nog liet gitarist Graham Coxon zijn achtste en alweer erg goede soloplaat A + E op de wereld los en kwam Damon Albarn met zijn tweede opera Dr. Dee op de proppen.
En nu is er dus het eerste exploot van Rocket Juice & The Moon, de nieuwe superband rond de flegmatieke frontman. Een groep die verder bevolkt wordt door Tony Allen, in een vorig leven drummer bij de legendarische Fela Kuti, en Flea, die u kent als bassist van de Red Hot Chili Peppers. De drie heren deden ook een beroep op het Hypnotic Brass Ensemble om hun creaties van blazers te voorzien. En ze nodigden een aantal gastvocalisten uit, waarvan Erykah Badu, Fatou Diawara en M.anifest de bekendsten zijn.
Muzikale basis voor de plaat is de afrobeat van Fela Kuti. Het is alsof het drietal afsprak om diens erfenis nog eens flink af te stoffen en met een stevige, uit zijn voegen gebarste jamsessie te eren. Zo overduidelijk is de plaat geïnspireerd door de Nigeriaanse grootmeester. Niet dat dat erg is, want Kuti’s lome afro wordt wel richting eenentwintigste eeuw gekatapulteerd en geïnjecteerd met allerhande invloeden van andere muziekstijlen.
Opener “1-2-3-4-5-6” lijkt een mission statement en maakt meteen duidelijk wat de plaat in petto heeft. Lome Afrikaanse ritmes, met een voor zijn doen erg laidback spelende Flea, en geflipte synthesizers aangevuld met hier en daar een blazersectie of een streepje zang. Single “Hey Shooter”, met la Badu aan de micro, is een eerste hoogtepunt op de plaat. “I wish you well on your journey to the sun” funkt de Amerikaanse vocaal een flink potje mee. Jammer dat ze niet meer zanglijnen op zich nam.
In “Lolo”, een lied dat het best op een plaat van Gorillaz had gepast, duetteren de Ghanese rapper M.anifest en de Malinees-Franse zangeres Fatou Diawara op overtuigende wijze een eind weg. Drie songs later, in het meer Zuid-Amerikaans getinte “Follow Fashion” doen ze het nog eens fijntjes over. De erg getalenteerde Diawara won vorig jaar trouwens een Grammy aan de zijde van jazzlegende Herbie Hancock. Niet van de minsten dus.
”Night Watch” en “Forward Sweep” klinken wat r(a)uwer en minder gepolijst. “Chop Up” is weer van beter allooi: M.anifest en zijn Ghanese collega-hiphopper M3nsa tillen de ruwe funk van Albarn en co naar een hoger niveau. Het einde van de song neigt wat naar Congolese soukous: hoge, schrille en repetitieve gitaarlijntjes, een repetitieve baslijn en de kontschudritmes van Tony Allen. En dan pas, in “Poison”, horen we voor het eerst echt dat Damon Albarn ook mee doet. Het lied is onmiskenbaar van zijn hand: de manier waarop hij zingt, maar ook zijn unieke en met de jaren gerijpte stijl van songschrijven maken dat je dat vanaf de eerste noot hoort.
Het experimentele en toch loungy “Extinguished” heeft wat weg van de frigofunk die Can in de jaren zeventig de wereld instuurde. “Rotary Connection” lijkt een funky versie van de Knightridertune. “Check Out” schippert tussen funk voor de grootstad en de dub van Lee Perry, Sly & Robbie of Bill Laswell. In “There” eist de hoogst invloedrijke doch weinig bekende Malinese keyboardspeler Cheick Tidiano Seck een hoofdrol op. Met een stevig dansbare lap minimal funk tot gevolg. “Benko”, met Diawara en Albarn in duet, overtuigt wel maar had toch wat beter afgewerkt mogen worden.
En dan, in “The Unfadable”, beleeft M.anifest zijn gloriemoment. Vurig doch uitermate cool vertelt hij over zijn jeugd in Ghana en hoe hij er toch goed van afgekomen is. “I’m Usain Bolt making records whilst running”, klinkt het stoer. Tijdens het slepende en wat slome “Dam(n)” mag Erykah Badu eindelijk nog eens een bijdrage leveren, alweer in duet met M.anifest. “Fatherless” is tegelijk filmisch en funky en ruikt net als “Extinguished” sterk naar de avantgarde van Can. “Leave-Taking” lijkt wel een eresaluut aan Fela Kuti zelve en vormt zo een mooie afsluiter van een erg dansbare schijf.
Rocket Juice & The Moon is zeker geen hapklare brok popmuziek. Maar alweer wint de aanhouder. Want luisterbeurt na luisterbeurt geeft de plaat zijn schoonheid vrij. En wie de moeite doet om het schijfje genoeg te beluisteren, raakt al snel verslingerd aan de hypnotiserende ritmesectie van Allen en Flea en de psychedelische klanken die Albarn uit zijn keyboards en synthesizers weet te toveren.
Of die laatste met Rocket Juice & The Moon het succes van Gorillaz zal evenaren valt te betwijfelen. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Liefhebbers van Fela Kuti, Can of Herbie Hancocks Head Hunters zullen immers snel verhangen geraken aan Rocket Juice & The Moon
.
