De aankondiging van de van eigendunk glimmende minister Van Quickenborne dat we in de toekomst langer zullen moeten werken, is bij de drie oudjes van Van Halen niet in dovemansoren gevallen. Op hun gezegende leeftijd hebben ze een comebackplaat gemaakt, en wat voor één. Van Halen is terug with a vengeance.
Tientallen miljoenen albums vlogen er wereldwijd al over de toonbank, het ene schaamteloos slecht, het andere een onverwoestbare classic. Maar de laatste jaren waren voor Van Halen best zorgelijk: ruzies, coke, rehab, echtscheiding, kanker en nog meer kletterende ruzies, vooral dan tussen de Van Halen broertjes en de zangers David Lee Roth, Sammy Hagar en Gary Cherone. Bassist Michael Anthony werd zonder boe of ba uit de band gekegeld (hij vernam zijn ontslag via tinternet) en moest zijn plaats afstaan aan de zoon van Eddie, Wolfgang Van Halen. Anthony ging dan maar met Sammy Hagar, Peppersdrummer Chad Smith en Joe Satriani bij het behoorlijk middelmatige Chickenfoot aan de slag.
Maar kijk, Diamond Dave heeft, na ettelijke slappe soloplaten, alweer een poosje vocaal de stuurknuppel van de Van Halenmastodont in handen. Veertien jaar na het misbaksel Van Halen III (met Cherone op zang) is er A Different Kind Of Truth. En het was al van het machtige 1984 (yep, uit datzelfde jaar) geleden dat David Lee Roth nog eens een album met de andere bandleden maakte. Tsjernobyl was toen nog een Oekraïens stadje waar geen hond van gehoord had – zo lang geleden, dus.
“Told you I was coming back, tell me you missed me. Say it like you mean it!”, aldus showbeest Lee Roth in “Blood And Fire”, en dat zult u geweten hebben. Single “Tattoo” deed vele fans van het eerste uur aanvankelijk huiveren, maar dat is voorbarig: gun het nummer een second opinion en u hoort een aanstekelijke popmetalsong die al stante pede de Van Halenstempel torst. De tweede track “She’s A Woman” swingt als een koppel tieten op een samba-avond en katapulteert ons professor Barabasgewijs terug naar de late seventies. Het nummer laat er en passant geen twijfel over bestaan: gitaargod Eddie Van Halen heeft nog tonnen inspiratie te over. Zijn riffs zijn afwisselend sprankelend, funky en grollend, of hij soleert gewoonweg magistraal in het overdonderende “China Town” en “Blood And Fire”.
“Honeybabysweetiedoll” is een indrukwekkend goed funkrockexperiment dat niet de bocht uitvliegt en “As Is” gaat van grommende dreiging en een massieve drumintro over in een nekbrekend uptemponummer à la “Hot For Teacher”. “Stay Frosty” is een — de zelfspot is nooit ver te zoeken bij Van Halen — countryrockachtige song die aanzwelt tot lekkere metalbombast en “Big River” laaft zich aan de enigmatische slickness van “Running With The Devil” en nodigt uit om wijdbeens met ontblote torso en de spandexbroek om de lenden te luchtgitaren. Het valt doorheen A Different Kind Of Truth ook op dat de Van Halens met de indiensttreding van Wolfgang Van Halen bezwaarlijk van nepotisme beschuldigd kunnen worden want de jonge snaak tilt met zijn frisse en stuwende bas (zie “Bullethead”) het album naar een hoger niveau, waarvoor hulde.
Eddie Van Halen heeft naar eigen zeggen nog massa’s materiaal in zijn schuif liggen, dus valt er bij uitblijven van trammelant nog meer van de rockveteranen verwachten. En zonder afbreuk te doen aan de verdiensten van Sammy Hagar, maar de het-kan-me-allemaal-aan-mijn-reet-roesten-attitude en de stem van het flamboyante fuifnummer David Lee Roth is — zoals de klok van Bruce Dickinson perfect bij Iron Maiden past — uitermate complementair met de muziek van Eddie en co.
De back-to-the-rootsaanpak heeft geloond: heel wat nummers op de plaat zijn uitgewerkt demomateriaal dat al sedert eind jaren ‘70 in de ijskast zat. En toch voelt A Different Kind Of Truth geen moment als een opgewarmd prakje aan. Dit soort muziek is toch niet meer van deze tijd? Ach, we hebben lak aan luitjes die elke hype najagen. Goeie muziek is goeie muziek, punt. Trouwens, niets fout met een portie jeugdsentiment, quoi?
Een puike productie, afgemeten en weergaloze gitaarsolo’s, stevige achtergrondkoren, het beukende drumwerk van Alex Van Halen en alles groovet als de neten; het zijn nog extra troefkaarten van dit agressief en heavy album. Aan het werk is een toegewijde band die onbevreesd zijn weg verderzet en een prachtcadeau schenkt aan de trouwe schare fans die vaak doorheen de drab van de afgelopen decennia moest waden.
Het verzameld werk van Phil Bosmans hebben we links laten liggen en toch lopen we al wekenlang met een zalige glimlach op het gezicht. Een scheut van dit Van Halen is een afdoend paardenmiddel tegen de keuteligheid van het leven. A Different Kind Of Truth wordt niet ontsierd door kleffe ballads, zielloze gitaarmasturbatie of een slecht nummer tout court, neen, dit is stomende powerrock die aanvoelt als — om in de hedonistische wereld van dit soort hardrock te blijven — een reverse cowgirl met Rihanna bovenop.
