In de recente documentaire Blood, Sweat & Vinyl: DIY In The 21st Century, waarin drie Noord-Amerikaanse alternatieve(re) muzieklabels in de spotlights werden gezet, kon eigenlijk enkel Constellation hard maken hoe eigenzinnig ze wel niet zijn. De twee andere labels, Hydra Head en Neurot, grossieren quasi uitsluitend in vaak voorspelbare, donkere, zware postmetal en aanverwanten (enkele nobele uitzonderingen niet te na gesproken), terwijl Constellation niet op één genre kan vastgepind worden.
Niettemin heeft het label onterecht de naam voornamelijk postrock aan de man te brengen, een resultaat van het feit dat het de thuisbasis is van onder meer Godspeed You! Black Emperor, Silver Mt. Zion en Do Make Say Think. De meeste van zijn hedendaagse releases hebben echter nagenoeg niets met postrock te maken. Neem nu Eric Chenaux, die met Guitar & Voice ondertussen al aan z’n vierde plaat op Constellation toe is. Gewapend met een bijzonder eigenzinnige compositieaanpak, een typerende gitaarstijl en een zoetgevooisde (doch wat eenzijdige) zangstem maakt de man muziek die vooral als Eric Chenaux en niet echt als iets anders kan omschreven worden.
Maar eigenzinnig is het dus wel. Dat zorgt er enerzijds voor dat een Chenauxnummer herkenbaar is uit de duizend, maar heeft anderzijds ook als nadeel dat de man geregeld territorium betreedt dat simpelweg niet erg geslaagd is. Was dat op vorige platen nog een evenwichtsoefening die hem steeds het voordeel van de twijfel opleverde en de platen toch het herbeluisteren waard maakte, dan is dat helaas minder het geval bij Guitar & Voice. Een behoorlijk rechttoe rechtaan titel, want voor de eerste keer nam Chenaux volledig alleen een plaat op, met niets anders dan zijn gitaar (al komen daar wel nogal wat effecten bij aan te pas) en zijn stem.
Het begint nog best veelbelovend, met “Amazing Backgrounds”, een nummer zoals we het ondertussen al verwachten van Chenaux. In essentie is het een romantische ballade die met een opgepepte productie zelfs nog op de radio zou kunnen belanden. De teksten spreken bijvoorbeeld voor zich: “With the clouds in the sky and the bags under my eyes / I wrote your name a thousand times / With an old flashlight last night”. Deze ballade wordt echter gespeeld door een gitarist die het niet kan laten er overal versieringen en tierlantijntjes tussen te gooien en die zijn wahwah- en freezepedalen gebruikt als waren ze even integrale delen van het nummer als de gitaarakkoorden zelf. Quirky gerief, maar in essentie een steengoed nummer.
Maar al bij het tweede nummer “Simple/Frontal” loopt het mis. Chenaux, een liefhebber van renaissancemuziek (live durft hij al eens zestiende-eeuwse Italiaanse liederen te interpreteren), besloot om zijn gitaar met een strijkstok te bespelen. Daarbij hanteert hij een stijl die refereert aan het oeuvre voor de viola da gamba (overigens het ontdekken waard, beginnen kan u bijvoorbeeld bij Marain Marais of bij de opnames van Jordi Savall). Dat klinkt echter vooral oersaai en zelfs bij momenten lelijk, doordat een gitaar simpelweg niet gemaakt is om met een strijkstok te bespelen (en al zeker niet op deze manier). We zouden het hem nog kunnen vergeven met één dergelijk nummer, maar in totaal zijn vier van de negen composities op Guitar & Voice gelijkaardige pseudocomposities die hoegenaamd niets aan elkaar toe te voegen hebben.
En dan is er nog “Sliabh Aughty”, een negen minuten durende psychedelische wahwah-gitaarsolo. Interessant voor liefhebbers van het genre (al zijn er gemakkelijk boeiender voorbeelden te vinden), maar vooral iets dat al snel tot achtergrondmuziek verwordt. En de rest dan? Nog drie typische Chenaux-ballades, waarvan één (“Dull Lights (White Or Grey)”) een herwerking van een nummer uit zijn eerste plaat. Die nummers redden Guitar & Voice enigszins van de totale ondergang, maar slagen er helaas niet echt in om het al behoorlijk wankele niveau van zijn vorige platen te evenaren. Daar deed Chenaux immers steeds beroep op gastmuzikanten, wat soms tot interessante klankverschuivingen leidde.
Slaagde Constellation er het afgelopen jaar in om een aantal uitstekende albums uit te brengen (Colin Stetson, Matana Roberts, Efrim Menuck), dan begint 2012 helaas met een behoorlijke tegenvaller. Guitar & Voice is geen absolute stinker, de muziek is maar zelden echt onuitstaanbaar, en een zware liefhebber van Chenaux’ werk kan er wellicht wel wat luisterplezier aan beleven, maar de plaat aanraden doen we enkel op eigen risico.
