Tot hun grote opluchting hadden ze in de UK in 2011 met Adele nog eens de absolute verkoopstopper van het jaar in huis. Daar hadden ze behoefte aan met hun gezichtsloze popgroepen en beperkt houdbare popmeisjes de laatste tijd. Maar er kan dus maar beter opvolging zijn voor Adele dit jaar, en die menen ze daar in Emeli Sandé gevonden te hebben.
Geen gekke gedachte trouwens, al leek Sandé met de vorig jaar verschenen single “Heaven” — een van de allerbeste popnummers van het jaar — over meer edge dan Adele te beschikken. Dat de strijkers van “Heaven” lepeltje liggen met die van Massive Attacks “Unfinished Sympathy” is daar niet vreemd aan. Bovendien is Sandé de laatste paar jaar een hitfabriek op zichzelf geweest: ze schreef nummers voor uiteenlopende artiesten als Leona Lewis, Cheryl Cole, Tinie Tempah en Susan Boyle én zorgde er met een dot van een refrein voor dat “Read All About It” van Professor Green de grootste Britse winterhit werd. Daaruit blijkt alvast dat hokjesdenken niet aan Sandé besteed is, en laat dat net het belangrijkste gegeven voor de beste popmuziek anno nu zijn.
Ze heeft dat te danken aan haar muzikale opvoeding: via haar Zambiaanse vader raakte ze geïntrigeerd door de vocale harmonieën van de gospel, terwijl ze in haar puberteit verslingerd raakte aan alle genres gaande van triphop over Lauryn Hill tot zelfs Mariah Carey. Geen wonder dus dat haar debuut langs al die invloeden scheert. Dat ze de laatste tijd het hof werd gemaakt door ver uiteenlopend volk als Simon Cowell, Coldplay en Alicia Keys zegt voldoende over haar potentie. Geen toeval dat alleen een Adele daar tegenwoordig echt in slaagt, en zie waar het haar gebracht heeft.
Aan talent geen gebrek dus. Sandé weet hoe ze een sterke song met poten, oren en een staart moet schrijven. Daar zijn bewijzen te over van op haar debuut, dat hoogzwanger is van sterke melodieën, ezelsbruggetjes van zanglijnen en refreinen die zich na amper één luisterbeurt verdacht goed thuisvoelen in je hoofd. Maar wie een plaat vol wervelwinden als “Heaven” verwacht, komt echter bedrogen uit. Vooral de aardige nieuwe single “Next To Me” is een betere aanduiding van wat je kan verwachten.
Our Version Of Events is een grote Geloof-, Hoop- en Liefdesshow, thematisch gezien één grote gospel over Liefde als een van de weinige zekerheden in deze getroebleerde en onzekere tijden. En als reikende hand naar wie struikelt in het leven van alledag. Dat kan vonken geven, zoals in het eerste kwart van de plaat met het anthemische, euforische “Heaven” voorop (zo’n song die soms gewoon nodig is), de onderkoelde gospel van “My Kind Of Love”, en “Mountains”, dat met de vinger op de lippen bloedmooi naar een sierlijke climax leidt die je een “Tot gauw…” influistert.
Wanneer dan nog eens de vorige uitstekende single “Daddy” passeert, lijkt Our Version Of Events de eerste popperfectie van het jaar te zijn. Dat is ze echter slechts voor twee derde, aangezien Sandés debuut (toeval of niet) net als Adeles 21 te veel ballads bevat. Het breed uitwaaiende “Clown” (een aanklacht tegen de prefab popproducten van vandaag) scheert te rakelings naast Céline Dion; “Maybe” en “Suitcase” halen het tempo uit de plaat dat er met “Daddy” net weer in kwam. Het klinkt allemaal griezelig perfect en soms net iets te behaagzuchtig.
Sommige slepers zitten er echter wel bonk op: “River” is bijvoorbeeld een juweeltje dat door een gebrek aan een dramatische climax, waar het nochtans naar lijkt op te bouwen, eens zo sterk wordt. Toch had Our Version Of Events een paar extra hokjes verpulverende krakers kunnen gebruiken om echt dat eerste onontkoombare popalbum van het jaar te zijn. Net daar zat haar sterkte in de laatste jaren, en dat komt door die paar pianoballads te veel nu te weinig uit de verf. En dat is spijtig.
Voorts doet Sandés debuut vooral een talent voor perfecte popnummers verraden waar ze nog lange tijd op kan bogen. Haar mailbox zal er niet minder vol op worden met aanvragen om een song voor deze of gene te schrijven. En terecht. Maar laat haar de komende jaren vooral ook maar rustig dat eigen oeuvre opbouwen, mét een eigen smoel, zoals ze haar beste songs opbouwt. Dan zou Sandé zomaar “de nieuwe Adele” noemen haar best eens oneer kunnen aandoen.
Emeli Sandé staat op 2 april in het Koninklijk Circus.
