Noorwegen werd vorig jaar geteisterd door een absoluut drama. Eén man reet de harmonieuze samenleving plotsklaps aan flarden. De Noren lieten zich echter zo min mogelijk destabiliseren en zochten snel en strijdvaardig hun positivisme terug.
Dat is meteen ook de boodschap dat het nieuwe album van Hans-Peter Lindstrøm uitdraagt, Six Cups Of Rebel bruist van de energie en van de levensvreugde. Muzikaal wordt er gretig gepikt uit de exuberante jaren zeventig en tachtig. Langgerekte intro’s, zwierende synthpartijen, drumsolo’s, … allen krijgen ze een hedendaags elektronisch kleedje aangemeten. “Dit is de muziek die Queen zou maken indien het deejays waren”, lazen we ergens op het net, en we hadden het zelf niet beter kunnen bedenken. Jammer genoeg houdt dit eveneens in dat de plaat er bij momenten zo hard over gaat, dat de geloofwaardigheid toch een flinke deuk krijgt.
Zo is opener “No Release” pure eighties-kitsch waar zelfs Justice zijn neus voor zou ophalen. Minutenlang dreigt een onheilspellend kerkorgel over spacy synthesizers. Maar net als je het vervelende boeltje wil afzetten, en het album aan de plaatselijke boerinnenbond wil schenken als prijs voor hun jaarlijkse tombola, volgt een moment van genialiteit. “De Javu” raast als een rollercoaster vol opzwepende percussie, achternagezeten door lagen beats en blieps die komen en gaan. “Don’t you get that déjà vû”, vraagt Lindstrøm zich af, zonder je als luisteraar de tijd te gunnen om hier een passend antwoord op te bedenken. Dit nummer vormt ongetwijfeld hét hoogtepunt van de plaat.
Helaas ook het enige. Want van dan af aan gaat het niveau opnieuw steil de dieperik in. Hans-Peter Lindstrøm heeft zijn eigen stem ontdekt en kan het niet laten om deze te integreren door middel van repetitieve zanglijnen die vrij goedkoop overkomen. “What kind of magic do you do”, klinkt het in verschillende toonhoogtes op “Magik”. Wij horen weinig magie, eerder belegen disco die schippert tussen Scissor Sisters en Bee Gees. “Call me anytime” komt er pas door na een intro van meer dan drie minuten, maar is eigenlijk gewoon een balearic disco versie van De Kleine Zeemeermins “Diep In De Zee”. Verder dan de soundtrack van een film over de Concordia zal dit nummer het wellicht niet schoppen.
Het ligt nochtans niet aan de ideeën. Die zijn zeker er in overvloed, luister maar naar het guitige basmotiefje in de titeltrack. Meer zelfs, vaak zitten er ideeën voor wel vijf nummers verwerkt in één track. Maar net dan is een strakke regie onontbeerlijk en dat ontbreekt. Het gaat te vaak gewoon nergens heen. Slechts weinig artiesten slagen er in om ideeën in een en hetzelfde nummer te verwerken, we denken spontaan aan Girl Talk of Avalanches. Lindstrøm lukt dit niet, de nummers lopen doelloos in elkaar over, zodat Six Cups Of Rebel ophoudt nog voor je een opmerkenswaardige track gehoord hebt, bij uitzondering van “De Javu”.
Een plaat waar wij bij de beluistering van dit album aan moesten denken is Come With Us van The Chemical Brothers. Niet meteen hun beste, maar wel een waarop psychedelica, funk en allerhande beats wel harmonieus samengaan. Waarop keuzes gemaakt worden die tot een compact geheel leiden. Net dat ontbreekt op Six Cups Of Rebel, dat uit dezelfde elementen is opgebouwd, maar doorzicht en spierballen mist om bij te blijven. Volgende keer beter?
