Relapse records, 2011
Dit voorjaar brachten de Duitse tech(death)metallers van Obscura
hun tweede album bij Relapse uit. Nu ik zo allerhande
eindejaarslijstjes samen met mijn koude restjes kerstkalkoen zit te
verteren, valt het me op dat deze schijf blijkbaar toch vaak
overboord valt. Nochtans werd ze niet weinig geloofd toen ze
aanvankelijk op de massa werd losgelaten. Ik heb er toen ook vaak
naar geluisterd, maar kon me er uiteindelijk geen duidelijke mening
over vormen.
Nu blijkt dat ik niet de enige was zal ik dan toch, tegendraads
als ik ben, mijn licht over ‘Omnivium’ laten schijnen. Ik ben ook
gewoon van mening dat er voor Obscura en ‘Omnivium’ een groter
publiek is dan datgene wat er nu mee bereikt wordt. Dit materiaal
ligt namelijk goed in het gehoor en is uitdagend zonder daarom
werkelijk “progressief” te zijn. Dat is anno 2011 schijnbaar niet
voldoende om een langdurige indruk te maken bij de schrijvende
muziekpers, maar de liefhebber reageert toch iets anders, niet
waar?
Wat deze relatief jonge band in essentie probeert te doen is een
moderne draai geven aan een bekend geluid van zo’n kleine twintig
jaar geleden. We hebben het over de periode dat Chuck Schuldiners
Death hoge toppen scheerde met brute maar technische en melodieus
puntgaaf afgewerkte metalalbums als ‘Individual Thought Patterns’
en ‘Symbolic’. Gelijkgestemde zielen als Pestilence of Sadus
probeerden zich te onderscheiden door wat jazzy structuren in hun
muziek te smokkelen of de bassist zijn beste funklijnen te laten
spelen.
Het zal u niet als een verrassing in de oren klinken dat er geen
grootschalige doorbraak voor deze groepen in heeft gezeten. Obscura
verwacht dat beter ook niet, maar er is hier zeker nog een publiek
voor te vinden. ‘Omnivium’ is geen perfecte plaat; ze is wat te
lang en klinkt ook wat te veel als de genoemde voorbeelden, maar in
zekere zin is ze wel verfrissend. Het horen van übertechnische
gitaarriffs en plots opduikende jazzy basgitaarpartijen binnen de
context van een perfect geproducete en modern klinkende
deathmetalplaat doet de oren spitsen.
Ook al horen we geregeld cleane vocals en melodieuze, bijna
tranerige leads, deathmetal is nog steeds het fundament. Dubbele
basdrums, nekbrekend snelle partijen en gevarieerde grunts
staan daarvoor garant, net als een paar slepende, tragere stukken
waarin de zombiesfeer niet veraf is.
Wie zich een beetje een beeld wil vormen van Obscura zal toch
minstens de eerste drie nummers van ‘Omnivium’ volledig moeten
beluisteren met een deftige hoofdtelefoon, en niet zomaar enkele
gestreamde fragmenten.
‘Septuagint’ opent het album met een instrumentaal en jazzy stuk
vooraleer los te barsten. ‘Vortex Omnivium’ is hoofdzakelijk snel
en duizelingwekkend in de opeenvolging van gitaar- en
basgitaarhoogstandjes. ‘Ocean Gateways’ is sluimerend en zo smerig
als een technische Duitse deathmetalband nog enigszins kan klinken
zonder zijn eigen ruiten in te smijten. Latere hoogtepunten zijn
nog de behoorlijk epische tracks ‘Prismal Dawn’ en het bovendien
bijna volledig instrumentale ‘A Transcendental Serenade’, waarin
diverse facetten van Obscura op het voorplan treden.
Doordat de muziek van Obscura erg complex is en tegelijk toch
behoorlijk gemakkelijk te labelen, is het voor hen allicht moeilijk
om de aandacht te trekken van alle mogelijke fans. Die kijken
immers vooral uit naar groepen die een aura van volstrekte
uniciteit en een pioniersmentaliteit hebben. Ben je echter een
regelmatige luisteraar van de genoemde bands of hou je van andere
muziek die tegelijkertijd fel en technisch uitdagend is, dan zou ik
je aanraden deze ‘Omnivium’ niet te laten schieten.
