Bij goddeau hebben we een beurtrol: wie de emmer vitriool hanteerde voor een artiest, laat de opvolger aan zich voorbijgaan als dat een tweede ronde betekent. En zo komt het dat The Hunter EP van Kele op óns bord belandt. De hakbijl deze keer dan maar? Welja.
Al hoeft dat niet meteen. Over de single “What Did I Do?” zijn we immers nogal te spreken. Een gezellige popversie van dubstep op zijn Katy B.’s, mooie wisselwerking tussen de refreinen van Kele en de gastzang van Lucy Taylor; alles wat een moderne danshit nodig heeft. Jammer dus dat de bal daarna vooral in eigen doel gaat en Kele te kennen geeft op het vlak van dance niet echt een haantje-de-voorste te zijn.
Misschien maar best dus dat de release van deze opvolger van The Boxer uit 2010 overschaduwd wordt door de nu al enkele maanden aanslepende “zit hij nu nog in Bloc Party of niet?”-suspense. Who cares dat de man een nieuwe EP met dansmuziek uit heeft, als dat tegelijk zou betekenen dat er nooit — maar dan ook echt nooit — meer een deftige opvolger voor Intimacy zou volgen? Als het niet voor die single was, dan zou The Hunter (wat wil de man trouwens bewijzen met dit soort titels?) in de plooien van de geschiedenis zijn verdwenen. Waar het thuishoort.
Net als zijn voorganger is deze EP immers vooral het geluid van iemand die verliefd is op dansmuziek, maar het (nog) niet helemaal in de vingers heeft zitten. Soms zit het goed, maar vaker niet dan wel. Meestal raakt Kele niet verder dan een wat beaat na-apen van wat hij op een zaterdagavond uit hoort.
En dus is The Hunter ook opnieuw een stap verder van The Boxer, dat vaak het dansbaarste van Bloc Party was, maar dan zonder de gitaren. Nieuwe genres worden verkend en er wordt (met behulp van producer XXXChange) geëxperimenteerd met andere stijlen, zoals met dubstep in die single of dancehall in “Release Me”. “Devotion” — een zeldzame uitschieter — is dan weer uitstekende en zwaar door de eighties bewasemde synthpop, waarin Kele voor het eerst sinds lang nog eens smachtend uithaalt.
Minder is “Goodbye Horses”, een onverteerbare cover van de volstrekt ongenietbare dancehit van Q Lazzarus. En daarna gaat het verder in dalende lijn, met enkel “Love As A Weapon” als lichtpunt. Ook daar is Kele meer songschrijver dan beatmarchand, en dat gaat hem, in een sfeer die licht aanleunt tegen “Zephyrus” van op Intimacy, duidelijk veel beter af.
Maar ook deze poging twee om “iets met dance” te doen, is dus geen schot in de roos voor Kele. “Schoenmaker blijf bij uw leest”, dat lijkt de les. Zelfs het zo verguisde The Boxer was immers beter en consistenter. Dat met het bericht dat Kele met zijn oude groep in de studio zit de grote “is hij er nu uit”-soap afgelopen lijkt, is dus maar goed ook. James, een nieuwe Bloc Party graag!
