Twin Peaks-hottie Audrey Horne die in One Eyed Jacks met haar tong een knoop legt in een kersenstengel. De vreemde, anonieme stem uit Lost Highway die over de intercom van Fred Madison en Renée verkondigt dat Dick Laurent dood is. Betty en Rita die in Mulholland Drive een donkere kubus openen waardoor niets meer zal zijn zoals voorheen … Het sinistere en tegelijk sensuele surrealisme dat David Lynch zo meesterlijk op pellicule vastlegde, is nu ook op zijn solodebuut hoorbaar.
Lynch is als muzikant echter niet aan zijn proefstuk toe. Voor Eraserhead uit 1977 maakte hij al de song “ In Heaven “ en recenter schreef hij mee de soundtracks voor Twin Peaks en Inland Empire. Nu treedt hij voor het eerst als solomuzikant voor het voetlicht. Occasioneel bijgestaan door Dean Hurley, nam Lynch in zijn Asymmetrical Studio veertien nummers op die hij zelf omschrijft als Modern Blues. Uit een parallelle wereld, zouden wij daar aan willen toevoegen.
Zo klinkt “So Glad” met zijn bordkartonnen, repetitieve drums en bluesy gitaar als iets van Daniel Johnston die in zijn woonkamer net een bende reuze konijnen een stapel kleren heeft zien strijken. Hoewel gespeeld met een zeker je -m’en- foutisme heeft Lynch’ nasale zang iets dreigends. Iets dreigt mis te lopen…maar wat? Een tipje van de sluier wordt opgelicht in de donkere lofi-americanasong “ I Know”. Die staat zo bol van de seksuele spanning dat we spontaan begonnen te fantaseren over Audrey Horne en Alice Wakefield (uit Lost Highway) die ons beurtelings trakteren op een lapdance. Kan zoiets wel ooit goed aflopen? “ Nee”, luidt het antwoord loud and clear in het eveneens sterke “Football Game”. Met een cocktail van Seasick Steve en Grinderman herinnert Lynch de mannelijke luisteraars er nog maar eens aan dat ze het denkwerk maar beter niet aan hun lul overlaten.
En niet teveel aan binge drinking doen. “Susie, she ripped her shirt off completely, Danny spit on Susie, Paulie sat and chugged two beers, Susie had hers off completely, Danny poured beer all over “, zo klinkt het in uitschieter “Crazy Clown Time”. In dit sterk staaltje deranged outer-space-blues ensceneert hij op briljante wijze de sfeer uit Stephen Kings’ “Het”. De jeugdige naïviteit en de kalverliefdes van de helden uit het boek staan immers in schril contrast met de krankzinnig geworden slachtoffers van de weerzinwekkende clown David Lynch.
Volgens de regisseur zelf ontstonden de nummers uit spontane jams en dat is te horen. Ondermeer “ Speed Roadster “ en “Movin On” zijn te schetsmatig om van echte songs te kunnen spreken. Ook wordt er teveel gegrossierd in blues en americana waardoor het album wat eentonig dreigt te worden.
Wanneer er dan wel andere muzikale paden worden bewandeld is dat met wisselend succes. “Good Day Today” is een geslaagde mix van chill wave en witch house. “Stone’s Gone Up” daarentegen dendert inspiratieloos voort op een mechanische beat. “Strange And Unproductive Thinking“ is een twijfelgeval; het is een knap staaltje krautrock op codeïne, maar moest Lynch echt zo nodig nog eens reclame maken voor transcendentale meditatie? De door een vocoder gejaagde filosofische bespiegelingen zijn in eerste instantie nog wel intrigerend, maar verzanden na een tijdje in quirky geneuzel.
Als dit debuut geen goed of mooi album kan genoemd worden, dan op zijn minst een boeiende odyssee door het brein van één van de grootste regisseurs uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Het is te hopen dat Lynch eens de stap richting podium waagt; dan kan hij de nummers ook van visuals voorzien. Ondertussen wachten we wel op een nieuwe film en draaien we af en toe nog eens Crazy Clown Time.
