Noel Gallagher is Oasis zonder Oasis. Daar weet u eigenlijk genoeg mee, al lijkt het op het eerste zicht allerminst ergens op te slaan. Dus lichten we toe. In een zin of dertig.
Die hele Oasis was — daar moeten we eerlijk in zijn — op de concerten na eigenlijk ook maar echt leuk voor een jaar of vier. Een hele rist topsongs op hun eerste twee albums en uit hybris als b-kantjes op de eerste singles geperst. De laatste tien jaar hoorden we echter vooral het geluid van door teveel coke en feesten opdrogende inspiratie, verborgen achter een wall of sound en de vleesgeworden arrogantie als frontman. Noel Gallagher liet de andere groepsleden uiteindelijk ook wat songs schrijven en dat leverde nog enkele behoorlijke albums met sterke uitschieters op.
Uitschieters die bij nader inzien meestal door The Chief himself gezongen werden. Als proef op de som schoven we even alle door Noel gezongen Oasis-tracks in een playlistje om er vrolijk fluitend mee door stad en file te walsen. Van “Don’t Look Back in Anger” over “The Masterplan”en “The Importance of Being Idle” tot “Falling Down”: er zitten nauwelijks stinkers bij. Die mocht Liam doen. Dat mixtapeje is alleszins een fijn bewijs dat Noel Gallagher misschien niet de meest imposante stem of podiumprésence bezit, maar hem dat nooit gehinderd heeft om enkele klassiekers in te zingen.
En dat weet de man, getuige Noel Gallagher’s High Flying Birds gelukkig maar al te goed. Voor wie vertrouwd is met Noels troetelsongs van Oasis (“The Masterplan”, “The Importance of Being Idle”, “Half the World Away”), staan er nauwelijks verrassingen op dit album. Met “Everybody’s on the Run” overtuigt Noel Gallagher’s High Flying Birds al van de eerste noten: een weids arrangement en een refrein dat tussen melancholie, troost en euforie schippert. Dat wankele evenwicht wordt nog benadrukt doordat Gallagher net tegen de grens van zijn stembereik aanzingt. Een recept dat hij — iets onderkoelder — ook gebruikt op tweede single “If I Had a Gun”.
Een ander terugkerend geluid is de stevige Kinks-dreun die Gallagher op “The Importance of Being Idle” introduceerde en ook opvallend aanwezig is in eerste (uiterst verslavende) single “The Death of You and Me”, “Dream On” en “Soldier Boys and Jesus Freaks”. Variatie komt er in de vorm van een zingende zaag, een New Orleans brass band, en maatschappelijke commentaar.
”(I Wanna Live in a Dream in my) Record Machine” en “Stop the Clocks” waren oorspronkelijk voor Oasis bedoeld, maar zijn dan maar solo uitgebracht. Het is dan ook hier dat Noel Gallagher’s High Flying Birds dankzij huizenhoog gestapelde gitaren en psychedelische coda’s nog het meest het Oasis-geluid benadert. De enige echte verrassing is een wat vreemde uitstap richting discopop (“AKA… What a Life!”), die de sfeer van dit verder uitstekende album enigszins breekt.
Noel Gallagher is dus Oasis zonder Oasis. Alle songschrijftalent van die band, zonder vermoeiende geldingsdrang, maar mèt nuance, leuke arrangementen en songs die simpelweg zìjn. The Chief mag dan zijn frontman kwijt zijn, in zijn eentje klinkt hij een stuk zorgelozer, want hij hoeft zich niet langer af te vragen of zijn nieuwe song ook wel zou werken in een stadion met 50.000 zatte Britten. Het maakt van Noel Gallagher’s High Flying Birds een fijne parel vol klassieke songschrijverij: het soloalbum waar we eigenlijk al lang op zaten te wachten.
