De albumhoes van Baroness’ John Dyer Baizley en promofoto’s (met langharige of baardige en getatoeëerde farse kerels) schreeuwen het uit: Set The Dial kan niet anders dan een ouderwetse sludgeplaat zijn, en dan nog een van verrassend goede kwaliteit.
Set The Dial is al het vierde album van Black Tusk. Het powertrio komt dan wel uit dezelfde stad (Savannah, Georgia) als Baroness en Kylesa, hun sound loopt duidelijk achter op de tijd. Is dat een handicap? Nee hoor, net als Weedeater is het powertrio gewoon een old school sludgepletwals. Het zijn bands wiens muzikale richting nauwelijks afwijkt van een pure speedball van hardcore punk en stoner metal. Mastodon en Kylesa zijn al lang geen referenties meer. Geen progressieve sound, geen poppy melodietjes, geen technische hoogstandjes; het enige doel is een pretentieloos sludgefeestje opzetten. Black Tusk bestaat uit drie ruwe bonken die voor elke nieuwe riff inspiratie halen uit een fles Jack Daniels en een wietsigaar, en het levert wel een solide plaat op.
Sludgemachine Black Tusk produceert massieve nummers — met riffs onbreekbaar als graniet — aan de lopende band. “Bringing The Storm” is een inleiding om u tegen te zeggen. Drumcimbalen kondigen gitaardreunen aan die de grond van onder je voeten doen weg trillen. We raden u aan om voor “Bring Me The Darkness” de volumeknop volledig open te draaien en alle kostbare voorwerpen in een straal van een meter te verwijderen. Het is een Black Tusk-song zoals we ze kennen en een album lang kunnen aanhoren. Gitarist Fidler en bassist Athon schreeuwen “6…6…6!” en vervolgens wordt de oorschelp gegarandeerd verbrijzeld door een alles verzengende orkaan van lompe en groovende stonergitaren. Ook de grofkorrelige duale zang is in your face (let ook maar op “Ender Of All”). Het geheel klinkt soms als een rauwe versie van Kylesa. Wie niet meer mee is met de recentste sludgetrends zal hiervan zeker kunnen smullen.
Dat Black Tusk naast stoner ook upbeat punk hoog in het vaandel draagt, bewijzen stampende nummers als “Growing Horns”, “Carved In Stone” en “Crossroads And Thunder”. U kan weer zeggen dat de originaliteit ver te zoeken is, en daar heeft u ongetwijfeld een punt. De nummers blijven rocken en ja, zelfs swingen.
Black Tusk is eigenlijk een typisch sludgezelschap waar weinig woorden aan moeten vuilgemaakt worden. Van Set The Dial krijgen we dan ook nooit een groots muzikaal orgasme, zoals na het beluisteren van de nieuwste Mastodon of Kylesa. Maar de old school-aanpak zal de band zeker geen windeieren leggen. Fans van meer traditionele sludge, die de sound van laatst genoemde bands veel te soft vinden, zullen zich ditmaal wél kunnen uitleven.
