Het is een van die genres die tot de verbeelding spreken ondanks (of misschien net door) hun cultstatus en vaak obscure releases, maar ook omdat de gezichten achter de vreemde groepsnamen vaak late tieners en jonge twintigers zijn die er zich niet voor schamen zowel naar commerciële r&b te luisteren als naar op een alternatief publiek gericht gejengel.
Met de EP See Birds zette de nauwelijks negentienjarige Alec “Balam Acab” Koone zichzelf op de witch house-kaart, op een moment dat het genre nauwelijks zijn eerste echte stappen gezet had. Ook nu met Wander/Wonder blijft hij de concurrentie voor met een debuutalbum dat de generieke klanken van het genre straal negeert en voluit kiest voor een eigenzinnig geluid dat slechts uit gewoonte nog tot het witch house-genre kan worden gerekend. Met Wander/Wonder bewijst de jonge snaak tot de meest interessante electro-artiesten van de laatste jaren te horen.
Ja, de creepy vocals in “Welcome” verwijzen nog naar het genre waarin hij zijn eerste stappen zette, maar de manier waarop percussie, strijkers en ander onbestemds daarna met elkaar in de clinch gaan, laten een gevoel voor compositie horen dat de huis-, tuin- en keukenvlijt ver overstijgt. Het in een warm klankenbad ondergedompelde “Motion” vormt daar een ander mooi bewijs van. De track hult zich in een goed zittende, bontgekleurde soulmantel die Kanye West niet zou misstaan (mocht zijn ego voor een keer niet in de weg zitten).
Zelfs wanneer er met in reverb gedrenkte en tot heliumhoogte gepitchte stemmetjes gewerkt wordt (“Apart”) weet Koone het peloton voor te blijven dankzij dromerige beats en zwevende klanktapijten. Een ander mooi voorbeeld hiervan vormt het introverte “Oh, Why” dat veel dichter aanleunt bij Scandinavische klankexperimenten dan dat het zich op een spookhuistechnoparty waant. Nog meer genreverwarring valt te rapen bij het experimentele “Await”, dat duidelijk leentjebuur speelt bij de abstracte, vervreemdende electro maar evengoed terugkijkt op het eigen verleden en zo in een schemerwereld van onthechting zweeft.
Het ambientgevoel dat doorheen de track waart, staat tezelfdertijd mijlenver en vlakbij de “klassieke” witch house op valium van “Now Time”. De in echo en reverb verzopen stemmetjes drijven verder in een bad van krakende percussie en zweverige klanktapijten die opnieuw resulteren in een dromerig nummer dat elementen van meer dan tien jaar electrogeschiedenis in zich draagt. Geen wonder dat “Fragile Hope” als afsluiter mag refereren naar soundscapes en field recordings die heel langzaam evolueren naar een onbestemde en voortslepende spooktrack die het album in zijn diversiteit treffend afsluit.
Met slechts twintig jaar of daaromtrent op de teller hoeft van Alec Koone nog geen meesterwerk te worden verwacht. Dat hij op Wander/Wonder desondanks toch al een opvallend eigen stem laat horen, is dan ook opmerkelijk. Op één EP tijd heeft hij zichzelf van voorvechter van witch house weten te ontpoppen tot een electro-artiest die voor zichzelf binnen het (brede) genre een eigen plek heeft veroverd. Wander/Wonder is het soort debuutalbum dat reikhalzend doet uitkijken naar wat Balam Acab nog meer in zijn mars heeft.
