Terwijl Milow in het hatelijkste lied van de afgelopen zomer bezong hoe hij oh zo graag bij het circusgenootschap had willen zitten (voer dat nummer uit in een echt circus en ze laten de leeuwen meteen los op de zanger), komt de Gentse band Little Elmo aanzetten met een veel toepasselijkere ode aan de mysterieuze circussfeer die we kennen uit Carnivale of het verzameld werk van David Lynch.
Dat wordt al meteen duidelijk uit het titel- en openingsnummer van Circus, het in eigen beheer opgenomen en uitgebrachte debuut van Little Elmo. Een melancholisch walsend orgeltje geeft de basis, terwijl spaarzame drums en galmende woestijngitaren de muziek doen open bloeien tot een song die een heel eigen sfeertje weet op te roepen. Dat orgeltje is dan ook zo’n beetje het trademark van Little Elmo en domineert de sound van Circus in vrij grote mate, terwijl ook de bijzonder helder opgenomen gitaren hun eigenzinnig steentje bijdragen. Niet toevallig dat veel van de muziek hier opvallend doet denken aan The Doors.
Toch valt Little Elmo niet voor een gat te vangen, en ligt de sterkte van deze plaat net als bij een goede circusshow in de grote variatie zonder dat de samenhang teloorgaat. Begint “Run” bijvoorbeeld nog in dezelfde stijl als “Circus”, dan muteert het ergens halfweg tot een groovende dub-jam. De desolate afsluiter “Little Red One” roept dan weer herinneringen op aan de eerste platen van Portishead. In “Hoppa” wordt zelfs de betere Franse chanson opgeroepen terwijl een verdomd aanstekelijk gitaarthema de toon aangeeft. Dat de Franse levensliedzangers een grote invloed zijn, mag ook blijken uit het feit dat zanger David Decraene drie van de elf nummers op Circus in het Frans zingt. Een andere invloed is die van Tom Waits, wiens raspende stem zelfs wordt geëvoceerd op de half industriële dronkemanswals “Rumble”.
Het meest opvallende aan de sound van Little Elmo is misschien net dat die vocals niet geheel centraal worden geplaatst. De zang van Decraene en verschillende andere bandleden past veeleer in het grotere geluid, waarin de gitaar, het orgel, de piano, of zelfs de basgitaar (in “Laissez-Moi”) om beurten het voortouw nemen. Dat verschillende leden van de band hun sporen reeds verdienden in instrumentale postrockbands (Transit, Krati, Giant L-Mo) speelt daar wellicht in mee. “Henderson’s War” klinkt met haar galmende productie, vage gitaren en beukende drums zelfs vrij letterlijk als een overblijfsel uit een van die bands.
Helaas zijn niet alle tracks op Circus van een even hoog niveau. Een ongeïnspireerd “No Need” en een eerder bizar spacy “Drink My Wine” kunnen bijvoorbeeld niet echt te overtuigen. Ook valt op dat de band zich hier vaak inhoudt en bepaalde ideeën niet op een vrijere manier durft te benaderen, als het ware vastklampend aan een normale songlengte van een viertal minuten, terwijl sommige riffs hier gerust een uitgebreidere jambehandeling hadden verdiend.
Afgezien daarvan is Circus wel een goed debuut dat een band met een eigenzinnige, uit duidelijk verschillende, maar intelligent samengevoegde invloeden bijeengesprokkelde sound laat horen. Inslaan als een bom doet deze plaat dan wel niet, een aangename staalkaart voor een hopelijk mooie muzikale toekomst is het wel.
Little Elmo geeft drie releaseconcerten op donderdag 6, vrijdag 7 en zaterdag 8 oktober in de Herlegemstraat 13 te Gent (Sint-Amandsberg), waarvoor u het best reserveert. Verdere info op de webstek van de band.
