Qua vooruitstrevende groepen heeft het Amerikaanse garagelabel In The Red Records de laatste tijd niet veel te bieden gehad. Verder dan een plaat met electrocovers door The Dirtbombs en een zoveelste artrockplaat van The Intelligence kwam het in het voorbije jaar immers niet. Daar komt met The UV Race eindelijk nog eens een beetje verandering in, want met Homo brengt het nieuwbakken Australische combo een bonte mix van postpunk, artrock, indierock en britpop.
Toch duurt het even voordat je in de gaten krijgt dat The UV Race meer is dan een zoveelste hautaine artrockgroep uit de stal van In The Red Records. Het openingsnummer “Girl In My Head” had met de piepende acid gitaren en de scanderende zangstijl namelijk net zo goed op een plaat van de labelgenoten van The Intelligence kunnen staan. Met het punky “Burn That Cat” kentert het tij echter al vlug, want het is hier dat zanger Marcus een eerste keer met een Brits accent begint te pochen wat The UV Race meteen een nieuwe inslag geeft.
Vanaf dat moment gaat het niveau van Homo pijlsnel de lucht in om met “Lost My Way” en “Inner North” in de eerste plaathelft al een absoluut hoogtepunt te bereiken. In het bevreemdende “Lost My Way” hoort u een vrouw en een man rakelings langs elkaar door zingen, terwijl het paradoxaal genoeg nooit echt stoort maar net een aanstekelijk effect heeft. Hetzelfde geldt voor het chaotische “Inner North” dat met een paar simultaan door elkaar rappende mannenstemmen een hoop richtingen tegelijkertijd uit lijkt te gaan, maar dankzij de Britse accenten eveneens een gemoedelijke indruk naar het voorbeeld van The Streets maakt.
Geen groep als dertien in een dozijn dus en dat bewijst eveneens “Nazicistic”, waarmee The UV Race het rappen weer achter zit laat om resoluut voor poëtische rock-‘n-roll in de stijl van The Velvet Underground te kiezen. Het nummer is iets minder lawaaierig, maar klinkt toch nog erg lofi, waardoor het fel doet denken aan een ander stel Lou Reed-aanbidders, namelijk het New Yorkse The Moldy Peaches.
Niet dat men hiermee het laatste van het kameleongehalte van The UV Race heeft gezien. Met “Down Your Street” en “Slow Mo” volgt er namelijk nog wat ontoegankelijke artrock om met “Low” vervolgens weer een hoek van 180 graden te maken door vrouwelijke vocals en een new wave riffje tevoorschijn te toveren. Hiermee komt de groep in het vaarwater van de labelgenoten van The Ponys terecht, wat even de vraag doet rijzen of The UV Race toch niet té eclectisch te werk gaat, maar wie het combo in “Always Late” vervolgens weer naar Nico en The Velvet Underground hoort grijpen, beseft dat er wel degelijk een rode draad door Homo loopt.
Dat titeltrack “Homo” het plaatje uiteindelijk mag afsluiten is een goede keuze, want het nummer is eigenlijk een miniatuurversie van het album. Het brouwsel begint met de energieke zang en de rommelige gitaren als een aanstekelijk garagenummer, maar wordt met de valse blazers en de piepende solo’s naar het einde toe alleen maar abstracter, waardoor echt geen enkel kantje van Homo in de epiloog over het hoofd gezien wordt. En dat is maar goed ook, want het zou werkelijk zonde zijn om de moeilijke, maar stevige kost van The UV Race te vlug in het zwarte gat der vergetelheid te zien sukkelen.
