Net zoals het moeilijk te geloven is dat tieneridool Justin Bieber (°1994) wel degelijk al oud genoeg is om (bijna) een snor te laten staan/bier te drinken/een rijbewijs te halen, zullen weinigen er zonder bewijs van te overtuigen zijn dat Jessica Lea Mayfield (°1989) nog maar net de kaap van eenentwintig overschreden heeft. De ene blijft immers bakvissenprut braken waar de andere een heel leven met zich mee lijkt te dragen.
Meer nog, op nauwelijks negentienjarige leeftijd pende Mayfield al het wondermooie With Blasphemy So Heartfelt neer: een album dat zo doordrongen was van hartenleed dat elke sneer over puberromantiek meteen verstomde. Het grote verdriet lijkt op Tell Me wat meer naar de achtergrond verdwenen te zijn, maar zoals het voor een uitstekende "indie meets country"-rockplaat (opnieuw onder auspiciën van Dan Auerbach) betaamt, loert het hartzeer achter elke hoek terwijl gitaren zich jankend een weg door de songs banen.
"I’ll Be The One That You Want Someday" maakt die stelling meteen meer dan waar. "I’d hold your hand but you do not want me. I’ll be the one that you want someday"," klinkt het weinig hoopvol tegen de achtergrond van een jankende gitaar, waarna "Our Hearts Are Wrong" zich op een indiepad begeeft dat ogenschijnlijk vrolijker klinkt maar zijn boodschap over een verdoemde liefde bitterzoet verpakt. De muzikale omslag naar een breder palet geldt als de belangrijkste wijziging ten opzichte van het vorige album. Waar With Blasphemy So Heartfelt vooral de country- en folkkaart trok, trekken Mayfield en Auerbach gezamenlijk de eclectische kaart.
Dat zorgt in "Nervous Lonely Night" voor een verrassend doo-wopkoortje en een gotische soulondertoon in "Run Myself Into The Ground". Dat het ook eens fout kan gaan, toont de ridicule casioriedel in "Grown Man" aan. Het is een weinig memorabel moment op een plaat die nochtans veel te bieden heeft. Ongetwijfeld zal er eens gegrinnikt zijn bij het voorstellen van de song, maar dat rechtvaardigt zijn bestaan geenszins. De slechte smaak wordt snel weggespoeld met het uitstekende "Trouble" dat de positie van ballad ambieert en zich laat opmerken als een mix van fifties-nostalgie en goedkope garageopnames.
Jammer genoeg wordt in het titelnummer opnieuw geëxperimenteerd met het geduld van de luisteraar en de opnamemogelijkheden. Wat in essentie een goede song is, wordt zo door de verkeerde arrangementen net niet de nek omgewrongen. Deze tweede smet op het album verbleekt gelukkig tegen het afsluitende "Sleepless" dat zich met zware tred richting einde sleept en bijna onder het eigen verdriet (spaarzaam ingekleurd) bezwijkt. Samen met ondermeer het wondermooie countrygeoriënteerde "Sometimes At Night" en het rockende indiepopnummer "Blue Skies Again" weet het de misstap met de mantel der liefde te bedekken.
Met Tell Me neemt Mayfield ten dele afscheid van haar vorige plaat door voor een breder palet van klanken en stijlen te kiezen maar tezelfdertijd de thematiek en sfeer van With Blasphemy So Heartfelt te bewaren. Dat zorgt op het gros van de nummers voor een knappe groeispurt die door de paar spielereien nergens gehinderd wordt. De eenheid en verrassing van het vorige album ontbreken zonder echt gemist te worden, daar zorgt de kwaliteitsstempel van het duo Mayfield en Auerbach voor.
