Om het dertig jaar uit te houden in rockland, moet je uit een verdomd koppige houtsoort gesneden zijn. In Finland hebben zo zo’n bomen, en een wat autodidactische knutselaar sneed er ooit 22 Pistepirkko uit. Anno 2011 zien de drie heren er al wat knoestiger uit dan in de prille jaren tachtig, maar het vuur brandt nog altijd.
Psychedelische gitaarsong (“Lights By The Highway”), bizarre parlandosong (“Dream 1987”), aanstekelijk popriedeltje (“UFO Girl”); 22 Pistepirkko is opnieuw zijn eclectische zelf op deze twaalfde plaat. En dat zijn dan nog maar de eerste drie nummers. Verderop krijgen we nog een bluesstamper, kaalgeslagen songschrijverij en jarenzeventigrock. Het is een verscheidenheid waar maar weinig groepen mee wegraken; deze heren lukt het al drie decennia achteloos. Maar terug naar het begin.
Over voorganger (Well You Know) Stuff Is Like We Yeah uit 2008 was de groep niet erg tevreden. Allemaal goed en wel, dat snel opnemen zonder veel franjes, maar sterk was die plaat niet. En dus werd er voor Lime Green Delorean opnieuw wat meer tijd uitgetrokken. Een jaar lang werd in de studio aan de songs gewerkt, aan arrangementen gesleuteld. Met succes: zonder een grand cru te zijn, houdt 22 Pistepirkko hier een vrij constant niveau aan en met een extra toetsenist en gitarist aan boord, klinkt het geluid ook heerlijk vol.
’t Is niettemin herkenbaar vreten wat de broertjes P-K (gitaar) en Asko Keränen (toetsen) en Espe Haverinen (drums) serveren. Dat geeft niet als dat resulteert in de puike ballad “Rodeo Heart”, maar een wat al te archetypisch atmosferisch “Find Me” balanceert op het randje van de herhalingsoefening, al wordt het nog gered door een mooie gitaarlijn naar het einde toe. Niet zo bij “Broken Toys”, dat is dan weer akoestische sixtiespop die nog maar eens bewijst dat P-K meer melodisch talent heeft dan hij zelf beseft. “Misschien klopt het wel dat we onszelf een beetje saboteren als we een popliedje schrijven”, zei hij ons afgelopen februari, en ook “UFO Girl” is daar opnieuw een mooi bewijs van. Wat een straffe single zou kunnen zijn, krijgt halverwege een volstrekt onnodige break met computerstem. Wat ons betreft mag het echter gerust elke ochtend de radio op.
De stevigere roots van de groep worden nog eens bezocht met de zompige rocker “Stupid”, gezegend met zo’n dom aanstekelijk refrein dat het live ongetwijfeld een favoriet wordt. Ook “So Much Snow” — de bluesstamper van hierboven — ontaardt in een rauw schreeuwen en rammen, maar dat doet het nummer uiteindelijk helaas anderhalve minuut te lang duren. “Lime Green Delorean” is dan weer een wat jammerige afsluiter met een prominent dreinerig orgeltje, maar wil nergens helemaal interessant worden.
In de loop van zijn dertigjarige bestaan heeft 22 Pistepirkko zijn eigen niche gevonden waar het nu al enkele platen in vast zit. Originele wendingen als de elektronica van eind jaren negentig moeten we niet meer verwachten, maar dat is ook niet nodig. Van een familiezaak met geschiedenis verwacht je enkel dat hij steevast kwaliteit blijft afleveren. Zolang dat het geval is, zijn wij tevreden, en Lime Green Delorean ontgoochelt op dat vlak niet.
