Met Blunt Force Trauma beuken Max en Igor Cavalera er meedogenloos snel op los, maar eens de metaalmoeheid dreigt, is de fun er snel af.
Drie jaar geleden was Inflikted de gedroomde comeback van de legendarische Braziliaanse broers die ons met Sepultura ettelijke metalklassiekers hadden geschonken en nadien meer dan tien jaar niet meer samen hadden gespeeld. Met razendsnelle thrash en back-to-basics groovemetal keerden ze twintig jaar terug in de tijd, toen Beneath The Remains en Arise metalland door elkaar schudde. Het oude vuur was weer aangewakkerd.
Maar sinds de split van Sepultura in 1996 is er veel veranderd. Igor Cavalera belandde met de "nieuwe" Sepultura op een zijspoor, pakte tien jaar later zijn biezen en begon met zijn vrouw Laima Leyton een tweede leven als dj in het hippe electroproject Mixhell. Zijn oudere broer, annex eeuwige wildeman, vuurde met Soulfly het ene na het andere oerdegelijke album op de wereld af. Tot vorig jaar, toen we met het teleurstellende Omen de eerste tekenen van bloedarmoede vaststelden. We vreesden het ergste voor Blunt Force Trauma, wetende dat Max Cavalera ook in Cavalera Conspiracy de voornaamste songschrijver is.
De plaat begint wel veelbelovend. In "Warlord" laat Igor Cavalera meteen zijn typische oorlogsdrums luiden. Max rochelt, brult en schuimbekt er vanaf de eerste seconden lustig op los. Net als in "Torture" zijn daarnaast ook stormende gitaren en hysterische shred-solo’s de ingrediënten van een muzikale molotovcocktail. Al even stereotiepe puberale boodschappen zoals "Torture, motherfucking torture!" moeten we er maar bijnemen.
Maar vanaf het derde nummer loopt het al verkeerd. Het hardcore gerichte en verdomd heftige "Lynch Mob" is uiterst genietbaar, tot gastblaffer Roger Miret (Agnostic Front) het nummer de nek omdraait. In "Killing Inside" werkt Marc Rizzo’s tenenkrullend lange shred-solo erg snel op de zenuwen. "I Speak Hate" en "Genghis Khan" zijn in hetzelfde bedje ziek. Zonder de langdradige kijk-wat-ik-kan-intermezzo’s van Rizzo waren ook "Burn Waco" en "Blunt Force Trauma" veel acceptabeler geweest.
Deze langere, met zware bas doorspekte nummers staan mijlenver van de aangekondigde authentieke cross-over tussen Slayer en Minor Threat, maar refereren veeleer aan de glad gepolijste metalcore van Chimaira en Hatebreed. Het beste voorbeeld is "Killing Inside". Leuk voor een keer, maar na de tweede luisterbeurt dreigt het allemaal door de repetitieve en ziedende gitaarriffs en melodische riedeltjes eenheidsworst te worden.
Uitgezonderd splinterbom "Torture" in het begin van de plaat bieden ook de razend korte cross-over thrashnummers geen soelaas. Als we opjuttend rechttoe rechtaan geweld willen, grijpen we liever naar Municipal Waste. Het zegt veel over de creatieve crisis dat "Rasputin", "Thrasher" en "Target" het moeten hebben van de zoveelste down-tuned gitaarriff en massieve uptempo drums. Van de gevarieerde en slepende moordriffs van op Inflikted is elk spoor bijster, en dat is jammer.
Blunt Force Trauma mist zowel body als een gezicht. Met pijn in het hart stellen we vast dat het inspiratievat van de Cavalera’s leeg raakt. Vandaar dat de broers alle clichés van de door hen vorm gegeven metalgenres tot op het bot afknagen. Hoog tijd voor een reünie met Andreas Kisser en Paulo Jr., jongens!
