Een van de redenen waarom het grindcorewereldje zo boeiend is, is dat het een volstrekt internationaal gebeuren is. Naast een hoop Amerikaanse vaandeldragers had/heb je immers ook toppers uit Zweden (Nasum), België (Leng Tch’e) en zelfs Finland. Rotten Sound, intussen al goed voor achttien jaar infernale herrie, blijft op ongemeen hoog niveau vlammen.
Grappig wereldje ook, dat van de extreme metal en hardcore. Hoe zotter het kabaal, hoe complexer en uitgebreider het vocabularium van de fanatici en hoe koortsachtiger de geestdrift waarmee ze bands, subgenres of albums de hemel in prijzen of naar de verdoemenis wensen. Kijk eens rond op muziekfora en metalsites en je stuit voortdurend op discussies of de recentste Rotten Sound al dan niet het magnum opus van de band is, of ze het niet kwijtspeelden na hun debuut (iets waar zowat elke metalband zich aan bezondigt, als je de true fans moet geloven) en of ze nu grindcore, deathgrind, crustcore of een nog complexere tussenvorm spelen.
Wat er ook van zij, en gezwets over blast- en d-beats, circulaire gitaarpatronen en gorgelgebries doen dan niet terzake: wij houden van grindcore omdat het op z’n best een ongelooflijke schop onder de reet is. Het ‘Kijk mama, zonder handen!’-gedoe van technische death metal wordt achterwege gelaten, net als de saaie solo’s, onverteerbare epische concepten en lange speelduren. Thuis, dat is onze maatstaf als het op grindcore aankomt. Vijfentwintig minuten, in die tijd moet je ’t gebruld krijgen, en dat is iets waar die van Rotten Sound gelukkig rekening mee houden. Zestien songs snellen aan een rotvaart in zevenentwintig minuten voorbij met slechts één doel: door de geluidsmuur tieren en razen met een aan de waanzin grenzende furie.
Ach ja, het kan altijd sneller en met nog meer schuim in de mondhoeken, maar als het om de combinatie van technische efficiëntie en ziedende oerkracht gaat, dan zijn er weinig bands die Rotten Sound bijbenen: Brutal Truth, Napalm Death, Pig Destroyer en hier en daar nog een paar onverlaten. De band rond brulboei Keijo Niinimaa en gitarist Mika Aalto staat na een reeks albums en EP’s nog steeds garant voor een explosieve cocktail van pessimistische onheilsboodschappen en uitgekotste agressie, iets dat op Cursed zowaar opgehangen wordt aan een vaag concept over een vloek de mensheid over zichzelf uitspreekt, met termen als egoïsme, wraak, uitbuiting en angst. Niet dat daar een bal van te begrijpen valt. De videoclip van “Hollow” (aanrader!), waarin de Hamburger Olympics een hoofdrol spelen, laat bovendien zien dat er meer in deze groep zit dan gratuit gepreek.
Aftrappen gebeurt met de minuut van “Alone” en goed twintig minuten later wordt er een nog hysterischer punt achter gezet met “Doomed”. Er wordt fors geflirt met death metal en hier en daar (“Choose”, “Declare” en “Exploit”) wordt even gas teruggenomen om een thrashriff te laten ademen, maar dat kan de explosiviteit van Cursed nooit in gevaar brengen. En die kopstoten, dat zijn de tegenhangers van de money shots in pornofilms. Al de rest is voor-, tussen- of naspel. Het drieluik “Ritual” – “Green” – “Machinery” (gewoon tellen tot 227 en ’t is achter de rug), dat is het soort stuff waardoor je met een bot vleesmes de straat op wil. Even indrukwekkend zijn de songs waarbij Niinimaa wordt bijgestaan door enkele collega’s: zowel Jason Natherton van Misery Index als L.G. Petrov van Entombed laten het achterste van hun verrotte strot horen. Glorieus!
Dat de naam van de Zweedse metaltrots valt, is bovendien niet toevallig: gitarist Nico Elgstrand zat achter de mixtafel en Cursed verzuipt dan ook onder die moddervette sound van de latere Entombed, waardoor Rotten Sound nog een pak heavier klinkt dan de meeste concurrenten. Misschien schiet deze recentste worp net iets tekort om een instant genreklassieker genoemd te worden (daarvoor blijven er net iets te weinig momenten hangen), maar dat het een bijzonder doeltreffende oplawaai is, daar moeten zelfs die paar onnozelaars die blijven beweren dat grindcore piekte bij Napalm Deaths Scum niet onnozel over doen.
Rotten Sound speelt op 15 april in de Trix (Antwerpen).
