Sinds het ronduit zwakke The Dead Eye is The Haunted het noorden kwijt. Halsstarrig zoeken de Zweden naar een nieuw geluid, maar ook Unseen brengt geen zoden aan de dijk.
Legendarisch is het minste wat je van The Haunted kan zeggen. Met de broers Anders en Jonas Björler aan het roer groeide de Zweedse band uit tot de onbetwiste leider van de moderne thrash-metalbeweging. Bovendien stond dezelfde muzikale spil in een vorig leven, met At The Gates, aan de basis van de melodieuze death metal. De galopperende, melodische en messcherpe riff werd hun handelsmerk. Zowel At The Gates’ Slaughter Of The Soul als The Haunted’s i>rEVOLVEr kwamen in de annalen van de metalgeschiedenis terecht. Na twee decennia thrashen en headbangen zou je voor minder in een zwart gat vallen.
Betekent de zoektocht naar een nieuw geluid steeds the start of something beautiful? Nah. Experimentdrang staat al te vaak voor pijnlijke zelfoverschatting. Ook andere Zweedse metalmonumenten zoals In Flames en Dark Tranquility vervreemden de laatste jaren steeds meer van hun vroegste fans terwijl de puberende metalheads hun meer toegankelijke en softere aanpak wel smaakten.
De start van Unseen doet ons niet meteen het ergste vrezen. In de stevige melodische trip “Never Better” torent Peter Dolving er bovenuit. Zijn stemmen, wisselend tussen clean gejammer en scherpe screams, blijven als een mantra rondspoken. “Catch 22” heeft de woeste punch van Deftones, maar volgt qua opbouw de progressieve lijn van Opeth. De hakkende thrash van weleer is ver weg, maar The Haunted houdt wel een wall of sound overeind.
Wanneer The Haunted hardrockwegen inslaat, gaat de fut er gauw uit. “No Ghost” en “Done” kabbelen naar The Haunted-normen aan een veel te gezapig tempo. Bovendien kunnen Dolvings vocale uitbarstingen nog lang niet tippen aan Phil Anselmo’s krachtige uithalen. Het flauwe melodische spel in “Disappear” en “All Ends Well” maakt de teleurstelling alleen maar groter. Ook met de duistere akoestische vuller “Ocean Park” kon de gitaartandem meer aangevangen hebben.
Drie maal herrijst de band met stevige brokken thrash metal. Met horten en stoten, want ondanks de dreigende riffs en het krachtige drumwerk van Per Möller Jensen in “The City”, “Them” en “The Skull”, blijft een whiplash-effect uit. Luchtige overgangen van cleane emo-vocalen en loom gitaar- en drumspel halen de vaart uit de songs. In de melodische riffmachine “Motionless” komen vocale hoogstandjes, duidelijk geïnspireerd door Tools Maynard James Keenan, wel volledig tot hun recht.
Het kost weer bloed, zweet en tranen om de nieuwe sound van The Haunted te doorgronden. The Haunted vervangt het gespierde riffwerk hoe langer hoe meer door toegankelijke melodieën en emotioneel gemekker, toch ontbeert de band een nieuwe façade. Krijgen de meer progressieve metal en melodieuze rock nu voorgoed de voorkeur op verschroeiende thrash metal? Het wordt stilaan tijd dat Dolving en co kleur bekennen.
