Ooooooooh Baby. Noem ons één artiest die deze kreet geiler, slepender en dwingender uit zijn strot knijpt dan Greg Dulli. Ook met deze grofkorrelige Dynamite Steps mikt de voormalige frontstrijder van de Afghan Whigs in stijl en met trefzekere overtuiging regelmatig raak.
Er gapen vijf lange jaren tussen deze vijfde van de Twilight Singers en Powder Burns, die welverwoorde stortvloed aan emoties. Haast is dezer dagen trouwens zo goed als nergens het ordewoord, dus we hadden wel wat geduld op overschot. En Dulli had zich nu ook niet meteen op het kleurenwiezen gegooid. Er werden wat wisselvallige avonden met Mark Lanegan doorgebracht, de twee rioolbroeders brachten samen het intense Saturnalia uit en een paar maanden geleden gaf Dulli nog enkele gesmaakte soloconcerten. Fikse schoten voor de boeg waren dat, waarschuwingskogels met ambitie.
Zat Dulli op Powder Burns nog demonisch en sinister met de knieën te knikken boven de Grand Canyon, dan stapt hij met deze Dynamite Steps met forse tred door de stad, om slechts af en toe contemplatief en ietwat hijgend tegen de muur te leunen. Dat deze keer het gros van de plaat werd opgenomen in Los Angeles en New Orleans zal daar niet vreemd aan zijn. Haalde Dulli vorige keer zijn inspiratie uit het overvloedige water van New Orleans, deze keer blijkt het eerder het opwaaiende zand van Joshua Tree te zijn dat het cement vormt van de plaat. Shot on location indeed.
In de aanhef genaamd "Last Night In Town" trapt Dulli al meteen enkele vertrouwde deuren uit de stijlen. Terwijl de wind buiten nog wat nahuilt, stormt Dulli alvast naar binnen, de pistolen dampend van herkenning. Repetitieve pianoriedel? Check. Overslaande, sleurende stem al vanaf de derde paragraaf? Check. De Duivel die al langs komt vanaf regel twee? Dubbelcheck. Wanneer daarna de koortsdroom Be Invited (Nick McCabe van The Verve verzorgt wat extra druilerig snaarwerk) donker schuifelend begint, kan je er een vertrouwd gif op innemen dat Mark Lanegan zijn grom niet langer zal kunnen bedwingen.
In vergelijking met vorig werk klinkt Greg Dulli zelfs al eens wat optimistischer in zijn teksten. Er priemt alleszins al wat meer licht door de duisternis, er stuitert op een vervormde Motown-melodie al eens wat hoop de kamer binnen. Maar, don’t mistake me, ain’t no ordinary man klinkt het toch iets verder in het broeierige "Never Seen No Devil". Kan kloppen, want Justin Bieber it ain’t. Joseph Arthur – ook nu weer een vrije kruk aan de bar bemachtigd – blaast met een zanderige westernharmonica het nummer bloedmooi op gang, terwijl Petra Haden met enkele welgemikte viooluithalen Dulli richting climax stuurt.
De stadswandeling oogt overigens niet altijd even veilig. Er fluit al eens een kogel om de oren – al dan niet maar wel altijd met goede bedoelingen geleverd door een Waalse wapenliefhebber – en ook om de hoek loert gevaar. In het geval van Dulli heeft dat onheil steevast vrouwelijke vormen. Wulps, maar met een agenda. In het majestueuze en op een heerlijk stoffige drumbeat geënte "On The Corner" is de straathoek op zijn weg dan ook niets meer of minder dan Dulli’s idee van een lokaal Gomorra. We hebben onmiddellijk daarna "Be Sweet" van de Whigs nog eens van onder het stof gehaald omdat het wel paste. Of waar blijft u met uw gedachten bij zinnen als ’Spread your legs/Insert your alibi"?
Echt verrassen doet Greg Dulli misschien niet meer, maar het is een beetje zoals blind Duvel drinken. Bij de eerste slok weten wat het is en erop vertrouwen dat het verder ook wel goed komt. Alleen met "The Beginning Of The End" wil het aanvankelijk niet lukken met die smaakpapillen. Een bombastische Kings Of Leon-walm kwam ons van bij de eerste noten arrogant tegemoet en dat krijgt een mens niet zomaar weggeslikt. De muzikale odyssee eindigt wel uitmuntend met de berustende titelsong. De twijfel woekert in het hoofd, terwijl Dulli je op een oude Rhodespiano naar de uitgang van het rokerige jazzcafé begeleidt.
Dynamite Steps is op zijn minst een plaat die je verdomd veel zin geeft om te verdwijnen in de lichtjeskermis van een anonieme grootstad, om op te lossen als een bruistablet in de massa en je laveloos te laven aan het nachtleven. Negeer ze niet.
The Twilight Singers spelen op 31 maart 2011 in een uitverkochte AB.
