Monkeywrench, 2011
Cynici – en we hebben er de laatste jaren heel wat leren kennen als
Pearl Jam te
berde wordt gebracht – zullen niet helemaal onterecht opmerken dat
echt niemand zat te wachten op ‘Live on Ten Legs’. Diehard Pearl
Jam-fans hebben vandaag een volledige externe harde schijf vol
bootlegs, en zelfs gewone liefhebbers hebben vier jaar geleden de
werkelijk allesomvattende box ‘Live at the Gorge’ in huis gehaald.
Waarom dan ‘Live on Ten Legs’? Simpel: omdat de plaat een compacte
intentieverklaring geeft van wat Pearl Jam vandaag is, twintig jaar
na debuut ‘Ten’; een van de meest opwindende livebands daar
buiten.
De band behoeft geen introductie – voor wie hen nooit heeft leren
kennen moet het schijfje beluisteren volstaan – en ook de keuze van
de nummers is weinig verrassend. ‘Live On Ten Legs’ omhelst
grosso modo dezelfde nummers waarmee de enige overgebleven
grungepionier afgelopen zomer in Werchter concerteerde, en hoewel
dat optreden slechts door omstandigheden niet helemaal bracht wat
ervan had kunnen worden verwacht – zie ons omzichtig zijn, Pearl
Jam live is zelden slécht – bleven we toch met een wat hongerig
gevoel zitten.
Maar kijk! ‘Live On Ten Legs’ bewijst meteen de kracht van waarheid
van ons initiële adagium. Pearl Jam speelt elke avond alsof hun
edele delen er af dreigen te vriezen – iemand zei Bruce Springsteen,
dat hebben we klaar en duidelijk verstaan – en etaleert ook op deze
schijf een tegelijk bijna apocalyptische en toch aardig bezworen
overgave om ’tong uit de bek’ tegen te zeggen. Als Pearl Jam rockt
is het oerend hard, als ze zalven is het met een van alle eelt
ontdane vinger. ‘State Of Love And Trust’ en het hier briljante ‘I
Am Mine’ bewijzen dat die twee perfect arm in arm kunnen
walsen.
Met die overgave die de band erfde van de grote stadionacts voor
grote stadionacts een gedefinieerde term was geworden, gaat op
‘Live On Ten Legs’ een setkeuze om duimen, vingers en wat u nog
allemaal graag aflikt gepaard. Na ‘Pearl Jam‘ en
‘Backspacer‘
heeft Pearl Jam twee recente platen waar enkel het beste uit geput
hoeft te worden – daar waar ‘Live at the Gorge’ ook op dat vlak af
en toe nog eens durfde overrompelen. ‘World Wide Suicide’ is van de
beste maatschappijkritiek die de band ooit op plaat gezet heeft,
zelfs al moet ze daar concurreren met toch niet mis te verstane
stoten als ‘Alive’.
‘Unthought Known’ en ‘Got Some’ zijn rake kopstoten waar Joe
Strummer zijn neus vrolijk op had gekloven. Het is dan ook
allesbehalve een apocriefe klank voor Seattles fijnsten om te
openen met zijn ‘Arms Aloft’. Samen met ‘Public Image’ maakt dat
twee covers op achttien nummers. Veel, zult u zeggen, maar het zijn
wel deze odes die de oerkracht waarvan Pearl Jam uitgaat ontleden,
en het zijn deze nummers die Pearl Jam niet enkel definiëren in het
grungewereldje, maar hen ons inziens ook de rijkste band van hun
subcultuur maken.
Tot slot is ‘Live On Ten Legs’ ook traditiegetrouw geen best
of-plaat geworden. Gewoontegetrouw kiezen Vedder en co. er niet
voor om hun bekendste nummers, maar wel om hun songs die het
momentum het best vatten te spelen. Zo hier geen ‘Even Flow’,
‘Black’ of ‘Given To Fly’, en wel ‘Rearviewmirror’ en ‘Porch’. Het
is niet zo dat elk van de achttien nummers canonvoer is, maar samen
roepen ze wel een sfeer op die weinig bands met die intensiteit en
deze passie prediken. ‘Nothing As It Seems’ is zelfs voor de ogen
van 70.000 man gespeeld teneergeslagen en moederziel alleen
wegwandelen van bij je net ex-lief, ‘Jeremy’ horen dan weer het
gevoel dat Chicago ervaren moet hebben die 4de november. King
Jeremy the wicked, voor één keer over de hele wereld
heersend.
Mogen we ook nog wat persoonlijke favorieten meedelen? De oerkracht
die van ‘Animal’ uitgaat? De warme fleece die ‘Just Breathe’ is?
‘Yellow Ledbetter’, dat we na het afsluiten van deze woorden op
elke Facebookwall heinde en verre gaan aanraden als een van de
allerbeste livenummers ooit? Dit en Tröckener Kecks’ ‘De Jacht Is
Mooier Dan De Vangst’.
Het eten is klaar, de hond moet naar buiten, morgen wordt
filerijden en Olivier Maingain wil iets zeggen. ‘Live On Ten Legs’
is tachtig minuten subliem escapisme naar alle best mogelijke
werelden. We kunnen ze stuk voor stuk aan.
