Eigen beheer, 2010
Ik probeer nu al enige tijd om Codasync in een korte
omschrijving te vatten. Niet omdat ik een hokjesmens ben, maar
gewoon, for conversation’s sake. Dat de heren het mij al
moeilijk maakten met het fascinerende ‘In Galoré‘, kon u
bijna twee jaar geleden al lezen. Maar ‘Snacycod’ is op dat vlak
nog van een ander, haast buitenaards kaliber en maakt zo van mijn
taak haast een sisyfusarbeid (ja, beste lezers, ook ik kijk al eens
graag naar ‘De Allerslimste Mens Ter Wereld’). Toch wil ik u dit
pareltje niet onthouden.
Om alvast de minder avontuurlijk gezinde muziekliefhebbers onder
u eens goed te doen schrikken: het betreft hier, op enkele
akoestische intro’s na, een volledig instrumentale en
geïmproviseerde beleving. En in vergelijking met zijn eerder
genoemde voorganger, die behalve behoorlijk uitdagend ook nog best
popgevoelig klonk, vergt het toch enige inspanning om de volledige
plaat te leren doorgronden. Dat ‘Snacycod’ zich niet als
achtergrondmuziek laat luisteren staat dan ook buiten kijf.
De vijf delen – van nummers kan je in dit geval nog nauwelijks
spreken – vormen elk hun eigen, volstrekt uniek facet binnen een
groter geheel. En dat het resultaat zich überhaupt laat
beluisteren als één geheel mag ook al een wonder heten. Er werd
immers opgenomen op niet minder dan vijf verschillende locaties,
zowel live als in de studio. Koen Heirman, die de plaat samen met
de bandleden mixte, mag dan ook met een flink deel van de pluimen
gaan lopen. Het bulk ervan behoort echter de muzikanten zelf
toe.
In de wondere wereld van Codasync anno 2010, wordt u welkom
geheten met ‘Full Nelson Oscar’. Van een bedrieglijk mooie
akoestische intro wordt plots overgeschakeld naar een potje
guitarwanking, ondersteund door een geweldig groovy
ritmesectie. Naar goede gewoonte horen we dan ook een flinke portie
Led Zeppelin.
Na enkele minuten wordt dan plaats geruimd voor een spacy
klanktapijt, om uiteindelijk weer te eindigen zoals het begon – met
een akoestische outro dus. Desoriënterend en totaal geschift, en zo
hoort het ook.
‘Pavarudy’ pakt heel wat subtieler uit. Een hoofdrol is hier
weggelegd voor gitaarpedaaltjes en andere klankeffecten, terwijl
een stoïcijnse baslijn voor enige houvast mag zorgen: haast
krautrockgewijs worden variaties opgebouwd rond eenzelfde thema.
Een akoestisch intermezzo zorgt vervolgens voor een vlotte overgang
naar het onheilspellende ‘Becan’s Tide’. Een trage intro werkt zich
naar een meeslepende opbouw, om zonder climax op te lossen in de
oneindigheid, wat zich gevoelsmatig laat vertalen als een muzikaal
equivalent van de cliffhanger.
De ultieme verlossing krijgen we dan ook in de volgende
aflevering, die gebukt gaat onder de absurd humoristische titel
‘Peculiar Yolk (Ovum Insolitus)’. Lezers die vertrouwd zijn met het
oudere werk van Codasync zullen het thema van dit stuk zeker en
vast herkennen van het geweldige ‘Wokkin’ With Dinah’s Sours’. Deze
keer krijgen we echter de extended version. Die blijkt al
evenzeer te werken als zijn niet-zo-verre voorvader en bezorgt je
de meest snedige momenten van het hele album: fel, uitermate
rockend en met de complexiteit van het gemiddelde Tool-nummer.
Als ultimatum krijg je dan ‘Doc Nacy’s’ in je gezicht gesmeten.
De cirkel wordt rond gemaakt met breed uitwaaierende gitaren en een
militaristische roffel. Een laatste keer wordt het accent volledig
op sfeer gelegd. Op Floydiaanse wijze,
maar met een geheel eigen sound, breien de bandleden zo een slot
aan een rollercoaster van uitersten, die toch instinctief voelt als
een samenhangende ervaring.
En zo weet Codasync opnieuw te imponeren. Net zoals op ‘In
Galoré’ staan de heren met één been in het heden en met het andere
in een niet zo ver verleden. Maar veel verder dan dat gaat die
vergelijking niet op. Het opzet van ‘Snacycod’ is immers radicaal
verschillend en het resultaat klinkt ruiger , gevaarlijker en (nog)
minder vanzelfsprekend. Een topper zonder meer.
