Filmvraagstuk: van welke actrice wordt het
acteertalent keer op keer gefnuikt door haar onvermogen deugdelijke
scenario’s van erbarmelijke te onderscheiden? Met stip op één:
Jennifer Aniston. In het post-‘Friends’-tijdperk maakte Jen Jenny
haar opwachting in zeperds als – en wij manipuleren de data echt
niet – ‘Derailed’ (twee bollen), ‘Rumor Has It’ (één), ‘Friends
With Money’ (geen bespreking), ‘The Break-Up (twee), ‘Management’
(ge-luk-kig geen bespreking), ‘Marley & Me (een halve), ‘He’s
Just Not That Into You’ (anderhalve), ‘Love Happens’ (andermaal
anderhalve) en ‘The Bounty Hunter’ (een halve). Doet het echter ook
lang niet slecht: Katherine Heigl. La Heigl verdiende haar sporen
in ‘Grey’s Anatomy’ en beleefde na het – géén idéé waarom –
geflopte ‘Zyzzyx Rd’ haar cinematografische doorbraak met ‘Knocked
Up’ (drie en een halve bol, jawel). Daarna ging het echter snel
bergaf voor het meest begerenswaardige vrouwmens van 2008: ze liet
zich niet alleen verleiden door Josh Kelly, maar ook tot dragonders
als ’27 Dresses’ (anderhalve), ‘The Ugly Truth’ (bespreking
onwaardig) en ‘Killers’ (een halve).
Maar! Met het olijke ‘The Switch’ (twee en een halve, maar
eigenlijk de volle drie bollen waard) lijkt Aniston zich nu
eindelijk te hebben herpakt. En zo ontstond de hoop dat ‘Life As We
Know It’ voor Heigl een gelijkaardige wederopstanding kon
betekenen, temeer omdat ze voor een keer ook een deel van de
productie op zich nam. Zo zocht ze zelf regisseur Greg Berlanti
(‘Dawson’s Creek’) en tegenspeler Josh Duhamel (‘Transformers’ en
‘Transformers: Revenge Of The Fallen’) uit voor het project. Op het
eerste gezicht overigens een veelbelovende keuze: gezien Heigls
aandeel in ‘Grey’s Anatomy’ en ‘Knocked Up’ kon die samenwerking
bijvoorbeeld een prima slasher opleveren waarin een
oeverloos emmerende tiener bijwijze van immanente gerechtigheid
ongewenst zwanger geraakte en in een overbelichte abortuskliniek
door een leger Autobots met scalpels en knabbeltangen werd
opengespleten en uitgehold. In het slechtste geval zou de joint
venture evenwel uitdraaien op een mierzoete draak die het
thema der onmogelijke liefde schaamteloos zou herkauwen om het
vervolgens in de minst appetijtelijke der mogelijke vermangelde
vormen weer uit te kakken.
En ja hoor, ’t was van dattem. Wanneer Peter (Hayes
MacArthur) en Alison (Christina Hendricks) schielijk overlijden in
een auto-ongeluk laten ze hun rosse huilbaby Sophie na aan
godparents Holly Berenson (Heigl) en Eric –
hahaha! – Messer (Duhamel). Prima oplossing, ware het niet
dat Holly en Eric elkaar helemaal niet kunnen luchten: de twee
werden ooit door hun gemeenschappelijk vrienden tot een blind
date gedwongen en kwamen die bewuste avond niet eens aan
dineren toe. Door ironisch ingrijpen van een ongeïnspireerd
schrijversduo (Ian Deitchman en Kristin Robinson) moeten die
tegenpolen in ‘Life As We Know It’ dus samen andermans kind
grootbrengen. De – euhm – film doet er om een of andere
reden een klein halfuur over om die nochtans niet zo ingewikkelde
premisse uiteen te zetten, waarna een uur volgt vol scatologische
humor, schijnconflicten en goedkoop aandoenlijke tableaus van een
ronddrentelend hummeltje. Hoe de odyssee van Holly en Eric in het
laatste halfuur – dit alles duurt weldegelijk twee stonden –
bezegeld wordt, zal u hier uiteraard niet lezen: het zou de
zorgvuldig opgebouwde spanningsboog te zeer ondermijnen.
Berlanti houdt zijn eigen intelligentie blijkbaar graag voor een
goed gemiddelde en schat het geestesvermogen van zijn publiek dus
niet erg hoog in. In ‘The Broken Hearts Club: A Romantic Comedy’
beriep hij zich daarom op een ondertitel om het genre van zijn
prent te duiden en ook met ‘Life As We Know It’ neemt de man geen
risico’s. Om elke verwarring en tegelijk iedere meerwaarde uit te
sluiten, gooit hij hier alle romcom-clichés op een hoopje.
Behalve een onmogelijke liefde tekenen ook present: een stel
bordkartonnen personages, een overdosis gratuit sentiment, een zeer
letterlijke soundtrack, gemakkelijke humor en wie weet
zelfs een happy end. In tijden van existentiële crisis als
deze worden romantische komedies geacht aan te trekken vanwege hun
sussende vertrouwdheid, maar echt geruststellen doet deze sof toch
niet. Enige originaliteit heeft de romantische komedie nog nooit
kwaad gedaan en creativiteit is dan ook precies wat hier
ontbreekt.
Zo is in ‘Life As We Know It’ stilistisch al even weinig aan de
hand. In het beste geval is de vormgeving onopvallend, maar veel
vaker doet ze morsig aan. De film opent bijvoorbeeld met een scène
waarin Holly zich klaarmaakt voor haar date met Eric: close-ups van
handen die lippenstift smeren, vale wangen bepoederen, nylonkousen
optrekken, oogschaduw deppen en iets te strakke jurken dichtritsen
worden geknipt en geplakt tot een onsamenhangende, stroboscopische
montagesequentie die elk gevoel voor ritme ontbeert. Ook het
eindbeeld trekt de aandacht met een totaal overbodig
vormexperiment, met name een betekenisloos kraanshot dat vertrekt
bij een medium shot van de protagonisten en uitmondt in
een extreme long shot van de skyline van Atlanta.
Berlanti lijkt zijn werk zo een zekere existentiële waarde te
willen toedichten, wat het geheel enkel nog nietszeggender
maakt.
En zo lijkt het lot van de schone Katherine onlosmakelijk
verknoopt met triviale miskleunen: ook ‘Life As We Know It’ is op
alle vlakken een slag in het water. Het feit dat Heigl een serieuze
poot had in de totstandkoming van de film doet echter vermoeden dat
ze dat zelf eigenlijk helemaal niet zo erg vindt. Dat veel snel
geldgewin en weinig artistieke bevrediging haar deel mogen worden,
wij zullen er onze slaap niet langer voor laten. Halve bol.
