True Panther, 2010
Moest ceo niet op de proppen zijn gekomen met ‘White Magic’,
Delorean was sowieso gaan lopen met de prijs voor beste popalbum om
in de zomer door de speakers te laten knallen. Dat wil niet zeggen
dat Delorean eigenlijk een net iets minder goede versie van ceo is.
Waar bij ceo de nadruk nog lag op het implementeren van organische
elementen in warme elektronische songs – of wacht, ik zeg het
beter: waar ceo nog een kleurrijke lagune had gevonden aan de voet
van een besneeuwde berg, zoekt Delorean ostentatief de dansvloer
op. Italiaanse retrodisco, moderne indie (het soort na
‘Merriweather’, weet u wel) en Balearische strandpop maken het
mooie weer op ‘Subiza’, en wees maar zeker dat de zon ook in uw
hart zal schijnen.
‘Subiza’ is namelijk tamelijk onweerstaanbaar. Niet alleen
rete-aanstekelijk, maar ook piekfijn en intelligent in elkaar
geknutseld. De Spaanse groep rond zanger/bassist Ekhi Lopetegi
maakt er een punt van nergens het tempo te laten verslappen. Soms
mag het natuurlijk al eens wat rustiger, maar de plaat is wel
voortdurend in beweging, in evolutie, in flux, en bouwt op naar –
wel ja, niet naar één bepaald punt waarin de climax dan eindelijk
mag losbarsten, maar naar het logische einde van een coherent
geheel. Klinkt misschien logisch, maar het is helaas een zeldzaam
gegeven in rasechte popmuziek. Vrijwel alle nummers duren een dikke
vier minuten en Delorean zijn er in de loop der jaren (zeker na hun
verrukkelijke ‘Ayrton Senna’-ep) geweldig sterk in geworden om die
tijd optimaal te benutten, niet alleen binnen de nummers zelf, maar
ook in relatie tot het album.
En toch zijn de meeste tracks op ‘Subiza’ ongegeneerd
dansvloervoer. Veel geluiden en vurige laserbeats zijn zelfs
regelrechte techno (of house, whatever). Maar Delorean
zoekt niet naar een agressief party-gevoel – niet-agressief dan in
de zin dat het hen niet interesseert om het publiek gewoon zo hard
mogelijk te laten stampen – maar ze zoeken naar het juiste
evenwicht. Het evenwicht tussen zonnige zwembadpop en pompende
elektronica, maar ook het evenwicht tussen aanstekelijke nummers en
een diep(er)gravende overkoepeling. Hewel, dat evenwicht
vinden ze ook. Het heeft geen zin om hier individuele nummers aan
te halen. ‘Subiza’ is als geheel een fantastische party van
spetterende, catchy en uitzonderlijk gebalanceerde discopop – ik
wil hier nog zeggen “niet meer, niet minder”, maar dat doet
Delorean onrecht aan: meer moet dit helemaal niet zijn.
