De hele maand december blikt goddeau.com terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2010. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Feeder dreigde wat in de vergetelheid te geraken, maar de band pakte wel uit met het vlammende Renegades, een van de beste Britse rockalbums van het jaar. Net voor de soundcheck in de Antwerpse TRIX neemt frontman Grant Nicholas even de tijd voor een gesprek met goddeau. Hij is een nuchtere en uiterst warmhartige praatvaar en lijkt — ze zijn trouwens van hetzelfde bouwjaar — een tikkeltje op Kurt Cobain zoals die er naar alle waarschijnlijk anno 2010 zou uitgezien hebben.
enola: Gisteren Parijs, vandaag Antwerpen, morgen Amsterdam: hectische tijden, me dunkt?
Grant Nicholas: "Het is vermoeiend maar ook aangenaam om weer op het Europese vasteland te vertoeven. We zullen blijven terugkomen en het aantal Feeder-believers vermeerderen."
enola: De vorige Feeder-albums hadden hun rustigere momenten maar dit Renegades rockt van begin tot eind en voelt aan als een rit op een achtbaan. Wat wilden jullie hiermee uitdrukken?
Nicholas: "We wilden nog eens bekrachtigen waar we als band voor staan en we zijn daarvoor terug naar onze roots gegaan. Ik zou die roots geen grunge noemen. We zijn rond die periode als band begonnen en de grunge sound heeft een immense invloed op ons gehad. Met grunge werd rock, punk en zelfs pop in een blender gegooid en ook wij werden ietwat in het grungehoekje geduwd. Fantastisch, hoor, want uit die scene kwamen fenomenale bands als Nirvana en Smashing Pumpkins voort. We hebben albums gemaakt die epischer waren, met strijkinstrumenten en meer oog voor de productie, maar dit keer zijn we, en dat was een heel natuurlijk proces voor ons, teruggegaan naar de basics en laten we graag weten dat we nog steeds rocken als de beesten. Mensen, er zit nog steeds vuur en energie in onze groep."
enola: Het valt op dat heel wat songs als het ware ontworpen zijn om live loos te kunnen gaan.
Nicholas: "Op dit album is dat zeker het geval, het is ook altijd genieten geblazen om de songs van Renegades live te spelen. Het is lawaai, maar wel een brok lekker lawaai."
enola: Zonder op de songteksten van Renegades te letten vond ik de muziek getuigen van optimisme, enthousiasme en joie de vivre.
Nicholas: "Ja, het zijn heel eenvoudige songs met fictieve karakters erin. Neem nu een nummer als "This Town": de song is losjes gebaseerd op het levensverhaal van een vrouw die ik kende die een nogal shitty leven en dito partner heeft gehad. De song zelf doet nogal glamrockachtig aan maar ik hou van dat soort verhalen die ontstaan zijn uit observaties. Dit album is heel wat minder persoonlijk, wat ons ten zeerste bevalt. Iedereen analyseert elk woord dat ik zeg of schrijf en denkt dat het over mijn persoonlijkheid gaat. Maar vaak start ik een nummer vanuit een bepaalde melodie en worden de lyrics daar rond geweven."
enola: Ben je vlug tevreden met de teksten die je schrijft?
Nicholas: "Neen, het is een nachtmerrie. Kijk, mensen hebben altijd kritiek op de teksten. We schrijven teksten voor wat ik ’popular music’ noem: we zijn een melodieuze band maar ook vrij heavy."
"Het is vaak vreselijk moeilijk om de teksten te doen passen bij de muziek. Het is een vaardigheid maar ik heb niet de indruk dat het er met de jaren makkelijker op wordt. Al moet ik wel toegeven dat de nummers er voor dit album vrij natuurlijk uitvloeiden. Ik vind het prettig om teksten te schrijven die de luisteraar op zijn manier interpreteert en zelf de beelden bij een bepaald nummer creëert. Ik zou met jou over al die nummers kunnen praten maar nog leuker is om zelf je eigen beelden en ideeën erover te boetseren."
enola: Laten we het even over het stel bevallige tieten hebben dat te zien zijn in de ongecensureerde videoclip van "Renegades". Proberen jullie hier niet goedkoop mee te scoren?
Nicholas: (kijkt ietwat gegeneerd naar mijn vriendin) "De clip wordt uiteraard niet spectaculair veel getoond. We wilden het karakter op de hoes herscheppen; het is een figuur die sterk in haar schoenen staat. Sommigen vinden de videoclip seksistisch, ik vind hem smaakvol want zij is wel degelijk diegene die de boel onder controle heeft. We probeerden zeker niet op een goedkope manier te scoren; in tegendeel, de video was pokkeduur (lacht) Het is een dame met een normaal leventje maar ze drukt zich, een masker dragend, op een krachtige manier uit. Oorspronkelijk wilden we iemand die niet communiceert door te spreken maar door boodschappen op te schrijven maar dat kwam in de clip niet zo goed uit de verf. She’s kind of a superhero in her own way (lacht)."
enola: Toch even terug naar enkele lyrics uit het album. Handelt "White Lines" niet over verveling: "Yesterday is like everyday, and everyday is like yesterday" en "Waiting for the line to come / I sit and watch the candle burn / following the white line".
Nicholas: "Het gaat over vastzitten op één plaats, over mensen die zich een beetje verloren voelen of een verslaving meetorsen en zich vertwijfeld, terwijl de dagen voorbijglijden, afvragen: "Wat ga ik nu doen met mijn leven"? Opnieuw, ik laat de interpretatie aan de individuele luisteraar over, het nummer kan ook gaan over wat iemand voelt na een aangrijpende relatiebreuk."
enola: En het titelnummer "Regenades": For the sake of the children, for the sake of us all. Bury the demons, brace for the fall."
Nicholas: "Dat is een echt rebelse song, een oproep om tot actie over te gaan, een call to arms."
enola: Een beetje zoals "City In A Rut" waarin je zingt: "Riding on a bus, riding on a bus. She’s got the golden touch, got the golden touch". Ik las er in sommige lijnen een opstand tegen eentonigheid in.
Nicholas: "Neen, Het gaat meer over hoe iemand ontsnappen kan. De vrouw in de song is eigenlijk een groupie. Ze houdt van reizen en de chaos en energie van steden. Niet echt een call to arms dus. In feite is die vrouw een (lacht) … coole vent."
enola: In "Sentimental" heb je het over "I’m standing in the wrong place". Wat is een verkeerde plaats?
Nicholas: "Geen idee, you tell me. Het gaat concreet over een ruzie tussen een koppel maar hoe je het bekijkt, is jouw zaak. Het was een van de eerste nummers die ik voor Renegades schreef maar hier draait alles om de massieve riff."
enola: Jullie zouden een rustiger Feeder-album afleveren eind 2010 maar er lijkt vertraging te zijn.
Nicholas: "Het touren slorpt nu heel wat tijd op en de tour in de UK was een gigantisch succes. We hebben tien nieuwe nummers opgenomen en momenteel leg ik de laatste hand aan de teksten. We kijken nu na hoe we de komende plaat nog op een hoger niveau kunnen tillen of misschien passen we de plaat nog wat in een andere richting aan."
enola: Vorig jaar hebben jullie de band omgedoopt tot Renegades en twee keer getourd, plus twee ep’s uitgebracht. Welke strategie stak daarachter?
Nicholas: "We wilden de hort op en nieuw materiaal uittesten. Als je een optreden onder de naam Feeder afkondigt, willen de mensen enkel onze hits horen. We wilden de chemie als een powertrio weer ontdekken. Het beste wat we ooit gedaan hebben want het bracht een nieuwe injectie van opwinding in de groep. De Silent Cry-tour (naar aanleiding van het album Silent Cry (2008), jc) was onze langste en meest succesvolle tour in de UK maar op het eind ervan voelden we ons afgestompt en waren we een vijfkoppige band geworden. Ik vond dat we de energie en de vonken wat kwijt waren en het was hoognodig tijd voor een andere richting. Of de fans Renegades lusten of niet, voor ons voelde deze stap juist aan. Deze plaat is misschien geen spek voor de bek van de liefhebbers van onze zachtere of commerciëlere nummers, maar toch, mensen die het album live hoorden, konden het na verloop wel appreciëren, het is echt een plaat die in je groeit."
enola: Jullie beheren nu een eigen label. Brengt dit ongekende vrijheid met zich mee of is dit beeld te romantisch?
Nicholas: "Veel verschil is er niet, er komt alleen meer werk bij te kijken want je moet ook iedereen kunnen betalen. Je krijgt nu wel zaken gedaan die vroeger veel langer aansleepten maar dan begin je ook te beseffen hoeveel tijd en energie het runnen van een label opslorpt. We hebben nu licentieovereenkomsten afgesloten, we zouden er kunnen doen met PiaS of JVC in Japan. Een aantal labels zijn ons, uitkijkend naar onze volgende plaat, aan het besnuffelen. Ofwel doen we het alleen, ofwel krijgen we een beetje hulp, we zien wel wat er van komt. Voordeel is dat we een prachtig team rond ons kunnen verzamelen, het nadeel dat we bergen geld aan het uitbrengen van een nieuwe plaat moeten spenderen. Het is nu eenmaal een realiteit maar als we willen overleven, dan zijn de sleutelwoorden airplay, ook via Facebook, en marketing."
enola: Via Facebook krijg ik inderdaad de indruk van de band als een stel goede vrienden. Zijn jullie eens soort van bloedbroeders?
Nicholas: "Er heerst momenteel een prima gevoel in de band en we hebben een prachtige crew. Maar we moeten daar niet flauw over doen, we’ve had our mad moments. Vooral de Silent Cry-periode en de daaropvolgende tour is nogal intens geweest. We zijn ook maar mensen dus zijn er doorheen de jaren uiteraard strubbelingen geweest en we ruziën wel eens over de setlist of de nummers die op een album moeten komen. Alleen verliezen we nooit het respect voor elkaar dus komen we tot een vergelijk."
enola: Jullie zijn ook het speeltje van de pers. Het muziekblad NME gaf jullie album 2 op 10 en stelde voor dat jullie er de brui aan gaven, waarop jullie fansite NME "wankers" noemde. Nu is NME anti-Feeder omdat jullie wel in de gunst van hun toenmalige concurrent Melody Maker stonden. Zelf noemde je deze ganse situatie hilarisch.
Nicholas: "Het heeft een tijdje geduurd maar Melody Maker heeft Feeder liefdevol omarmd nadat ze ons live hadden gezien en we haalden zelfs hun cover. Veel heeft te maken met het feit dat we eerst door de rockpers ontdekt werden en NME wilde absoluut de eerste zijn. Het NME-geval is zonderling: enkel als we van naam zouden veranderen, zouden ze ons ondersteunen. Maar hey, ik heb het allemaal al verwerkt. Als ik sommige journalisten die ons vernietigend recenseerden zie en ontmoet, denk ik vaak: waarom zou ik me over het oordeel van zo’n tiep zorgen maken?"
enola: Verkeerd geciteerd worden moet ook vervelend zijn. In 2005 zou jij zogezegd beweerd hebben dat Feeder ging splitten, iets wat tv en radio haalde. Stoor je je aan menselijke domheid?
Nicholas: "Ach, dat gebeurt om de haverklap maar dan wordt er tenminste over ons gesproken. (lacht)"
enola: Zelf speelde je samen met de betreurde Jon Lee (drummer bij Feeder die in 2002 zelfmoord pleegde, jc) in een electronicaband Temper Temper genaamd. Houdt je liefde voor elektronische muziek nog steeds stand?
Nicholas: "Het was niet echt elektronische muziek, het was … (lacht) weird music, een soort rock meets everything. Ook op Feeder-tracks gebruiken we trouwens graag keyboards. De boem-boem-techno is wel niet zozeer aan mij besteed, ik grijp liever terug naar eind jaren 70- en jaren 80-electronica: Kraftwerk, Gary Numan, Depeche Mode."
enola: Wat zou je uitvreten als je niet in Feeder speelde?
Nicholas: "In een nine-to-five-job pas ik totaal niet, het zou iets creatiefs moeten zijn. Dingen ontwerpen, kunst, in die richting zou ik het zoeken. De ratrace? Neen, dank je."
enola: Is touren in Japan nog een cultuurschok? Bassist Taka Hirose is een Japanner maar zijn er gebruiken uit dat land die je nog verbazen?
Nicholas: "Het is nog steeds een wonderbaarlijke plaats om naartoe te reizen maar ik heb twee kinderen die half-Japans zijn. Mijn partner is namelijk een Japanse en ik wist dus al veel over de Japanse gebruiken voor ik Taka tegen het lijf liep. Er is trouwens geen verband, ik heb Taka niet via mijn partner ontmoet maar na het plaatsen van een advertentie in een muziekblaadje. Maar in Japan zie je er bijvoorbeeld geen afval op straat. En tijdens een optreden in pakweg Londen is er altijd wel eentje die roept: You’re rubbish. In Japan is dat ondenkbaar omdat ze er echt de artiesten respecteren. Ze waarderen het ten zeerste wanneer een Westerse band tot bij hen afzakt."
enola: Waar gaat de voorkeur naar uit: kleine zalen of stadions?
Nicholas: "Kleine zalen zonder twijfel, die zijn onklopbaar wat atmosfeer betreft. Ik wil de grote stadions echter niet afschieten: persoonlijk vind ik 2 à 3000 toeschouwers perfect, het blijft intiem maar tegelijk ook groots. Maar ik hou heel veel van spelen in kleine punkrock clubs. Je mag er dan wel niet de gebruikelijke luxe hebben, maar je voelt er als het ware het publiek."
enola: Welke is de vreemdste plaats waar je eigen muziek hoorde spelen?
Nicholas: "Van Hongkong tot Barbados, en je hebt altijd die rare eerste reactie: "Hey, wie zijn dit?" Toen we in de States tourden en we er in piepkleine zalen speelden, hoorden we onze song "High" (van het album Polythene (1997), jc) op de radio: we reden toen net na een nachtelijke rit Las Vegas binnen. That was pretty cool."
enola: Een onnozele-vragen-ronde dan maar: jullie Britten zijn meesters in komedie. Wat verkies je, komedie waar plaatsvervangende schaamte centraal staat zoals The Office of Alan Partridge of eerder Blackadder-cynisme?
Nicholas: "Man, ik hou van beide. Zolang het goede komedie is, heb je mijn aandacht en ik ben allesbehalve kieskeurig. Ik ben opgegroeid met Blackadder maar ik vind The Office hilarisch."
enola: Politiek vraagje: het Blair/Brown-tijdperk of het huidige Cameron/Clegg-tijdperk?
Nicholas: "Ik ben eerlijk gezegd over geen van beide zeker. Ik zal hier moeten passen want ik voel me niet echt in een politieke mood vandaag."
enola: Britney Spears of Lady Gaga?
Nicholas: "Poor old Britney, ze heeft de jongste jaren zoveel bagger over zich heen gekregen maar ik vind enkele van haar nummers best de moeite. Lady Gaga is natuurlijk momenteel hotter."
enola: En wat leg je op als je stoom wil afblazen: Slayer of Napalm Death?
Nicholas: "Oei, die is heel moeilijk. Doe mij toch maar Slayer."
