Sinds de moord op Theo Van Gogh zijn we heel voorzichtig in het spuien van duidelijke meningen. Een nieuw Feederalbum bespreken is altijd een beetje een risico. Wat je ook schrijft, de helft van de lezers is het er zeker niet mee eens. Met de moed der wanhoop dan maar: de nieuwe Feeder is beter dan ooit!
Persoonlijk zijn we nog niet veel platen tegengekomen die kunnen doorgaan voor een zogenaamde ’soundtrack bij het leven’. Hoogstens snapshots van een bepaalde sfeer, registraties van een momentum. Zoals voor de eerste keer luisteren naar Pushing The Senses op een vroege trein met besneeuwde velden rondom en plots niet anders kunnen dan glimlachen. Waarom vertellen we u dit? Omdat een plaat bepaalde eigenschappen moet hebben om zoiets te kunnen opwekken. Geloofwaardigheid. Waarachtigheid. En dat is misschien wel de grootste vooruitgang die Feeder met dit album heeft gemaakt.
De zelfmoord van drummer Jon Lee in 2002 is nog opvallend aanwezig op Pushing The Senses. "You’re lying awake on top of silver clouds/Sending love back down", zingt Grant Nicholas in "Frequency". Gelukkig trapt Feeder nooit in de wijd openstaande val van zelfmedelijden. Het verlies van een groepslid roept een duidelijke parallel op met hun collega-Welshmen, The Manic Street Preachers. Dat is overigens niet de enige gelijkenis. Pushing The Senses klinkt opvallend Brits, maar is altijd meer Manics dan Oasis qua aanpak.
Op dit vijfde album staat rock minder centraal dan ooit. Er is meer ademruimte gemaakt voor de songs, de harmonieën die Grant Nicholas er altijd al had in gewild. Bovendien heeft Nicholas zichzelf eindelijk erkend als volwaardig zanger en verbergt hij zich niet langer achter een muur van gitaargeweld. Niet dat het geluid van Feeder daarom per se soberder is geworden. Openingsnummer "Feeling A Moment" bijvoorbeeld laat nog altijd plaats voor brede soundscapes en zal het ongetwijfeld goed doen op een festivalweide in uw buurt deze zomer.
Het is nog maar de vraag of de fans dit zullen lusten. Feeder, ooit omschreven als Britain’s least loved band, kon altijd wel rekenen op een fanatieke aanhang maar het valt te bezien hoe onvoorwaardelijk die is: hoewel Pushing The Senses ongetwijfeld een nieuw publiek zal aanspreken, is het goed mogelijk dat heel wat volgelingen van het eerste uur afhaken.
De groep heeft niettemin een zekere veiligheid ingebouwd door enkele nummers te voorzien die op zijn minst nauw verwant zijn met het oudere werk. Songs als "Pushing The Senses" en "Pilgrim Soul" hadden zó op voorganger Comfort In Sound kunnen staan. In andere nummers neigt de band echter naar het werk van softere geestesgenoten als Keane en Coldplay. Dat blijkt vooral op het door Coldplay-producer Ken Nelson gearrangeerde "Frequency" en single "Tumble And Fall", met backing vocals van Traviszanger Fran Healy. Feeder weet het genre echter een hoogst persoonlijke invulling te geven en dat gaat hen bijzonder goed af.
Een vernieuwd Feeder dus op Pushing The Senses: zachter en melodieuzer, maar met een forse uithaal nu en dan. Het lijkt erop dat Grant Nicholas en de zijnen een evenwicht gevonden hebben dat de band bevrijdt van de doodlopende straatjes waarin ze stilaan dreigden verzeild te raken. Nu nog hopen dat het publiek dat ook vindt.
