Het is gebeurd. Enkele maanden geleden wierpen we hier de vraag op wanneer dubstep definitief zou doorbreken bij het grote publiek. Het antwoord wordt vandaag aangereikt door Magnetic Man; met zijn gelijknamige debuut brengt deze groep het genre naar de populaire radiozenders, de supermarkten en de titanische danstempels.
Achter Magnetic Man gaan niemand minder dan dubstepiconen Skream en Benga schuil. Eigenaardig genoeg is het dus niet een of andere gehaaide snuiter die voor de commerciële doorbraak van het genre zorgt, maar wel twee van de peetvaders. Op Pukkelpop maakten ze dit jaar de overstap van de chateau naar de dance hall en nu is er eindelijk het debuut. ‘Hoogverraad’, en ‘verloochening van de eigen waarden’, denk je dan, wat tot op zekere hoogte terecht is. Maar tegelijkertijd heb je er vertrouwen in dat alles in goede handen is, dat het talent er is en er met liefde voor het vak gewerkt wordt. We willen maar zeggen dat als Sergio Herman morgen een braadworst draait, die wellicht ook iets verfijnder zal zijn dan eentje van op de foor.
De verwachtingen waren alvast hooggespannen en de Britse pers kondigde de plaat aan als de New Forms van de dubstep, het debuutalbum van Roni Size & Reprazent dat destijds drum ‘n’ bass naar een breder publiek bracht. Magnetic Man kiest echter niet voor de meest subtiele manier van aanpak, maar zorgt wel altijd voor een maximaal effect. De beats en de bassen op het uitstekende “Fire” gaan genadeloos hard en de raggavocalen van Ms. Dynamite — waar heeft dit talentvolle wicht al die jaren uitgehangen? — zijn al even onverbiddelijk. Ook de eerste single “I Need Air” is een solide dansvloervuller, een groots anthem dat recht op zijn doel afgaat.
Neen, Magnetic Man is niet gemaakt op maat van de liefhebbers van Mount Kimbie of Darkstar, die hun dubstep liever iets kunstzinniger hebben. Maar toch dwaalt het album nergens af richting platte commerce. Want tussen de meer hitgevoelige nummers is er evengoed plaats voor instrumentale tracks als “Karma Crazy”, een vinnige krachtmeting tussen strijkers en bassen, het psychedelische “Box Of Ghosts” of het gestoorde “Ping Pong”.
Magnetic Man leert ons wel het een en ander over de evolutie van de commercialisering van de Britse elektronische subgenres. Toen drum ‘n’ bass zo’n vijftien jaar geleden de stap naar het grote publiek zette, waren de voorhoedespelers woedend, scheidden ze zich af en wilden ze niks te maken hebben met het derivaat dat op de openbare radio’s gespeeld werd. UK Garage was sowieso al iets directer en de grime-beweging die daarop volgde werd door pionier Dizzee Rascal zelf naar de buitenwereld gebracht. Magnetic Man doet nu hetzelfde, maar in tegenstelling tot Dizzee Rascal behoudt deze groep wel zijn waardigheid en kiest hij niet enkel voor het grote geld, maar voor genoeg dreiging en diepgang om de plaat spannend te houden.
Waarmee we niet willen beweren dat dit de New Forms van de dubstep is, daarvoor is het album kwalitatief toch niet sterk genoeg. Maar Magnetic Man bewijst wel dat je niet per se hersenloze stramienmuziek moet maken om alle handen in de lucht te krijgen. Alors on danse.
