Een recyclagepremie zal Goose niet krijgen voor Synrise. Vier jaar na Bring It On is dit een nieuw, tweede debuut voor de band. Eentje dat zich gretig laat beïnvloeden door de jaren ’70-’80 en bij vlagen bewijst dat nog niet alle paden naar deze decennia platgetreden zijn.
De werkwijze van de Kortrijkzanen staat ons wel aan. Goose houdt niet vast aan het populaire schema van één jaar toeren en een half jaar schrijven en opnemen om a rato van twee platen op drie jaar een discografie uit te bouwen waarvan er met moeite een kwart het onthouden echt waard is. Op Bring It On was het vier jaar wachten, op Synrise was het dat opnieuw. Uitgangspunt: het heeft geen zin jezelf te herhalen. Tenzij het natuurlijk een enorme stap vooruit zou zijn, maar Bring It On mogen we nog altijd gerust een ‘homerun van een plaat’ noemen.
In tegenstelling tot die eerste plaat, waarop de beats overvloedig met de spieren rollen, zoekt dit album de space disco van Cerrone of Giorgio Moroder op, het oudere werk van Depeche Mode en soundscapes à la Vangelis. Deze plaat sluipt subtieler de luidsprekers uit, is nog altijd moordend dansbaar, maar voelt bij momenten heel filmisch aan. Opener en titeltrack “Synrise” is meteen een intentieverklaring: haaks op Bring It On, zweverig, zorgvuldig opgebouwd en — voor zover het een meerwaarde is — met oehoehoeh’s van Peaches. Ook “Hunt” halfweg en “In Cars” en “Staring” aan het eind passen in de soundtrack, hoewel we ons niet van de indruk kunnen ontdoen dat die laatste nummers meer omwille van het concept dan door hun potentie de tracklist gehaald hebben.
‘Live’ is nog altijd een kernwoord van Goose. Voor Synrise werden dan ook alle synths samen met de drums in één grote ruimte opgenomen om zo live mogelijk te klinken. De concerten van deze band hebben immers een reputatie hoog te houden, wie net als ons op tientallen meters van de Dance Hall op Pukkelpop strandde, weet wat we bedoelen. “Can’t Stop Me Now” heeft een lage instapdrempel en leunt samen met de urgente beats van “As Good As It Gets” nog het meest bij het oude werk aan. Maar wie single “Words” hoort, weet dat men zich aan een ander Goose mag verwachten.
Over dat “Words” zijn de meningen verdeeld. Net zoals geen enkel ander nummer op deze plaat, is het representatief voor het volledige Synrise. Geef ons er alstublieft geen volledig album van, maar als enkeling is deze comeback van Front 242 wel te smaken. Want zo klinkt “Words” helemaal: een duister en militant sfeertje, agressieve beats en een geslaagde samenzang. Het is ondertussen niet meer het geluid van de toekomst, maar bij een bezoek aan de jaren ’80 wel een leuke stop. Nog jaren ’80 en Belgisch: Confetti’s, waar we spontaan aan moeten denken bij de intro van het catchy “Like You”.
“After” lijkt aanvankelijk opgesloten in een veel te klein hok, maar is weer een goed voorbeeld van hoe de synths breed over het nummer gedrapeerd worden en de drums van Bert Libeert dapper weerwerk bieden tegen alle aanwezige elektronica. “Bend”, zonder vocals van Mickael Karkousse, doet dan weer erg denken aan ouder werk van The Chemical Brothers. Ondanks de verschillende stijlen en invloeden blijft Synrise als geheel overeind. We horen een band die staat achter wat ze doen en dat op een podium weer zal bewijzen.
