Bent u zo iemand die het op de heupen krijgt van Charlotte Gainsbourg die in zowat elke film vertwijfeld en in gedachten verzonken door het beeld dwarrelt? Jammer, want dat is een van de weinige redenen waarom The Tree het kijken waard zou zijn.
Ah, Charlotte Gainsbourg. Wat een verschijning was zij in The Science Of Sleep, wat een angstaanjagende gruwel in Antichrist. En ook nu is ze verrukkelijk als moeder die rouwt om haar gestorven man en daardoor haar kinderen verwaarloost. Als in trance schrijdt ze voort over het scherm. Acteren doet ze eigenlijk weinig tot niet en dat maakt haar zo’n geweldige actrice. De kijker moet invullen, de fantasie wordt geprikkeld. Net als in haar muziek speelt zij voor de camera met lichte, maar effectieve toetsen. Ingetogen en net dat tikkeltje onvatbaar. Wat een vrouw.
Maar genoeg van deze persoonlijke adoratie, want er is een poging gedaan om rond haar ook nog een film te breien. The Tree is gebaseerd op Judy Pascoes debuutroman Our Father Who Art In The Tree, waarin een gelukkig gezinnetje wordt getroffen door ongeluk: de vader des huizes sterft en laat zijn vrouw met hun vier kinderen achter. Elk van hen gaat anders om met de dood. De moeder kwijnt weg en laat haar kinderen aan hun lot over, de oudste zoon neemt de rol van gezinshoofd over en ontfermt zich over zijn jongere broers. De focus ligt echter vooral op dochter Simone. Zij gelooft dat de geest van haar vader in de enorme boom naast hun huis verblijft. De boom verschaft haar troost en wordt een belangrijke medespeler in het verhaal.
De plot is materiaal voor een typische woensdagavondfilm op VIJFtv: een gezinsdrama waarin vrouwen centraal staan. Een hoger niveau wordt in de regie van de Franse regisseuse Julie Bertucelli, die met The Tree haar tweede fictiefilm aflevert, niet bereikt. Ze maakt een degelijke verfilming van het boek, maar ze weet de middelmaat niet te overstijgen. Al doet ze wel een paar goede dingen. In de eerste plaats is haar casting zeer geslaagd. En dan gaat het niet zozeer om Gainsbourg, hoe dankbaar we ook zijn dat zij in de film zit, maar over de kinderen. In The Tree wordt bewezen dat er echt wel kinderen bestaan met acteertalent. Eat that, Haley Joel Osment.
Ook de fotografie van de landschappen is mooi werk. De film speelt zich af in Australië en ook al hebben we de uitgestrekte vlaktes daar al vaker op groot scherm gezien, ze blijken ook nu weer de ideale setting voor een verhaal vol emotie. Daarbij zoomt Bertucelli regelmatig in op de lokale fauna en flora. In dit verhaal over de dood wordt een natuur getoond die vol leven zit. Zo krijg je het gevoel dat er inderdaad leven zit in de boom: het ruisen van de bladeren, het kraken van de takken. Dat kleine Simone de stem van haar vader denkt te horen, wordt best wel aannemelijk.
Tot zover al het positieve dat er over The Tree te zeggen valt. Voor de rest is het een weinig memorabel stuk pelicule dat snel tussen de mazen van de filmgeschiedenis zal verdwijnen. Noch het verhaal noch de regie weet te verrassen. De aanwezigheid van Charlotte Gainsbourg maakt weliswaar veel goed, zodat The Tree desondanks kan boeien tot het einde, maar van onze sokken worden we helaas niet geblazen. Daarvoor is het wachten tot volgend jaar de nieuwe van Lars Von Trier uitkomt. En u raadt het al: ook die is met Charlotte Gainsbourg.
