Jazz Brugge viert dit jaar z’n lustrumeditie en blijft trouw aan de oorspronkelijke doelstelling: een staalkaart bieden van wat de Europese jazz te bieden heeft met een divers programma dat naast concerten ook tentoonstellingen, workshops, jamsessies, een vinylbeurs en nog veel meer omvat. Dat alles van donderdag 30 september tot zondag 3 oktober.
Jazz is, om voor de hand liggende redenen, vaak een strikt Amerikaanse aangelegenheid. Het tweejaarlijkse festival wilde daar in 2002, tijdens ‘Brugge Culturele Hoofdstad van Europa’, al een kanttekening bij maken, iets dat intussen uitgegroeid is tot hét aspect dat het evenement zijn eigenheid bezorgt. De muziek wordt immers beoefend op vijf continenten en ook in Europa is sprake van een eigen traditie die, ook al bouwt ze verder op de Amerikaanse beginselen, vaak een geheel eigen parcours heeft uitgestippeld.
Dat wil niet zeggen dat niet-Europese muzikanten de toegang ontzegd wordt, want met de Amerikaan Ellery Eskelin en de Argentijn Javier Girotto is volk aanwezig van het Amerikaanse continent, maar zij bieden dan wel weerwerk aan volk van het Oude Continent. Daarnaast zijn er vertegenwoordigers uit meer dan een dozijn landen. Sommigen daarvan zijn minder bekend (The Skopje Connection uit Macedonië, het Litouwse Saga Quartet of het Fins/Deense Delirium doen vermoedelijk enkel een belletje rinkelen bij de echte kenners), maar zonder uitzondering zijn het artiesten of bands die behoren tot het beste dat hun respectieve naties te bieden hebben aan de jazz.
De nadruk ligt in 2010 vooral op Centraal-Europa, met muzikanten uit o.m. Duitsland, Polen, Hongarije en Zwitserland. Opmerkelijk is bijvoorbeeld dat zowel pianist Joachim Kühn als zijn broer, klarinettist Rolf Kühn, van de partij zijn; die eerste met MKMB, de tweede met Tri-O. De bezettingen en stijlen zijn daarbij al even divers als de landen: Hongarije stuurt bv. het Real Time Collective onder leiding van Istvan Grencsó, een muzikant die eerder al speelde met zwaargewichten als Brötzmann, vrije improvisatie vermengde met volksmuziek en nu in de clinch belooft te gaan met dichter/rietblazer Lewis Jordan. Het zal vermoedelijk niet leiden tot duffe cocktailjazz.
Iets grootschaliger zal het er op 1 oktober bijvoorbeeld aan toe gaan met Saxafabra, onder leiding van de Poolse saxofonist Cezariusz Gadzina, die zich omringt met negen muzikanten uit Polen, België en Italië. Het zal een groot contrast zijn met het concert dat bv. de Zwitserse pianiste Sylvie Courvoisier zal geven met Ellery Eskelin, of met dat van het Italiaanse Il Vino All’Opera, dat een hommage speelt aan de opera’s van o.m. Puccini, Verdi en Mozart. Om nog maar te zwijgen van pianist Keith Tippett, een sleutelfiguur uit de Britse avant-garde, die ongetwijfeld een opgemerkt soloconcert zal spelen.
Dichter bij huis wordt Nederland vertegenwoordigd door pianist Michiel Braam en De Bankroet Jazz (met een opmerkelijk project: een stille film met livebegeleiding), terwijl ook wat eigen volk mag aantreden: het duo Ben Sluijs/Erik Vermeulen en het internationaal gerenommeerde Brussels Jazz Orchestra o.l.v. Bert Joris. De laatste drie avonden pakken uit met de grootste kleppers: éminence grise Enrico Rava (vaak de Italiaanse Chet Baker genoemd), de Britse Jamaicaan Courtney Pine (foto) en tenslotte het Andy Elmer Megaoctet, een bont gezelschap dat belooft het festival feestelijk af te sluiten.
Met zo’n diverse weelde is het alleszins aan te raden om het programma goed te bestuderen, want naast de avondconcerten die plaatsvinden in de concertzaal van het Brugse Concertgebouw, zijn er ook elke dag om 12u middagconcerten op de zolder van het 12de eeuwse Sint-Janshospitaal en om 18u vooravondconcerten in de kamermuziekzaal van het Concertgebouw. Meer informatie (uurschema, tickets etc.) over het volledige programma en alle nevenactiviteiten is te vinden op de website van Jazz Brugge.
