"I just don’t feel confident in crowds," bekent Jurado in "Rachel & Cali". Geen verrassing, want de norse vent staat niet bepaald bekend om z’n extraverte podiumpersoonlijkheid. Het voordeel is dan weer dat de man er een vrij regelmatig opnameschema op nahoudt, ver weg van de mensenmassa’s. Saint Bartlett is de intussen negende langspeler in een oeuvre dat stilaan indrukwekkende proporties aanneemt.
Er zijn voldoende redenen aan te halen waarom het grote publiek Jurado nog steeds niet in de armen gesloten heeft. Zijn muziek is er een van grijstinten en heeft geen extreem imago; Jurado is geen doemprofeet die à la Will Oldham rondjes draait rond een haast karikaturaal miserabilisme, noch is hij een singer-songwriter met een verleden als bloemenkind die luisteraars een warm gevoel bezorgt met esthetisch raffinement en hemelse stemmenpracht. Bovenal is Jurado de man van de onbestemde gevoelens die schijnheilig onder het oppervlak lonken en zich moeilijk laten uitleggen.
Een gesprek voeren met een partner wiens gedachten duidelijk beginnen af te dwalen. Een vriendin zich zien verliezen in een foute liefde, gedoe met een arrogante zeiker. Haar in de waan laten en een tijd laten proeven van dat onnozele geluk, of haar confronteren met de waarheid en dat geluk ontnemen? Per ongeluk geconfronteerd worden met pijnlijke dagboekonthullingen die duidelijk niet voor je ogen bestemd waren. Mensen die je vragen hoe het met je gaat, terwijl dat net de vraag is die je niet wil horen. Dat zijn het soort situaties waar Jurado songs voor maakt. Geen suïcidale aanstellerij, geen goedkope emotie. Sleutelmomenten die anderen aan zich voorbij laten gaan.
Dat zorgt ervoor dat luisteren naar zijn platen niet bepaald een tot vrolijkheid aanzettende activiteit is. Doorheen de negen albums zijn er wel een paar songs die van op afstand luchtig en verteerbaar klinken, maar een paar aandachtige beluisteringen maken snel duidelijk dat er doorgaans sluimerende gevoelens zijn die pijn doen. Nu en dan is er ook een confronterende vaststelling, zoals in "Kalama", een van de vele hoogtepunten: "Love is not painless, it’s poison". Al een geluk dat het album muzikaal gezien te verteren valt. Samen met labelgenoot Richard Swift heeft Jurado voor een plaat gezorgd die, alleszins tijdens de eerste songs, verrassend toegankelijk en sierlijk klinkt.
Caught In The Trees (2008) was in vergelijking met And Now That I’m In Your Shadow (2006) eigenlijk een bruisende plaat. Dat wordt hier niet verder gezet, maar de strijkers en de statige echo in opener "Cloudy Shoes" laten toch een geluid horen dat we niet eerder kregen op Jurado’s albums. Het klinkt een beetje als Mercury Rev op een geluidsdieet. Al even curieus: "Arkansas", dat percussie uit sixties meidenpop en een paar pianonoten perfect weet uit te buiten. Jurado vertelt een verhaal van vervreemding ("I don’t recall the last time we spoke") in universele vorm ("Fade out… this is where the credits roll").
De afwisseling wordt nog even aangehouden: "Rachel & Cali" kan wedijveren met zijn mooiste folkpopsongs , "Throwing Your Voice" begeeft het net niet onder de sound van zijn bonkende drums en "Wallingford" lijkt een eerbeton aan de Neil Young ten tijde van Buffalo Springfield. Voor nieuwkomers zullen die eerste vijf songs een opluchting zijn. "Zo deprimerend is die Jurado toch niet?" De rest van de plaat blijft verrassend gevrijwaard van die nieuwe productie-ingrepen en keert terug naar de sound die we al kenden. En hoe.
"Pear" duurt geen twee minuten, maar volstaat om een volwassen kerel te breken; de halfgebroken stem, het snarengetokkel, de spookachtige achtergrondgeluiden. "What you see is what you get", uitdeinend, ijzingwekkend echoënd in een verlaten achterstraat. Gevolgd door het onbetwistbare hoogtepunt, "Kansas City", een aanslag op het hart. "He asked me how I’ve been / I lie and say I’ve been fine". Het is muziek van woorden die uitsterven voor ze uitgesproken worden, zinnen die hun einde niet bereiken, bekentenissen zonder getuige. Díe Jurado blijft aan het woord. "Kalama" en "The Falling Snow" breken even met die kale ontbeningsoperatie, maar uiteindelijk wordt de plaat afgerond met "Beacon Hill" en "With Lightning In Your Hands", fluisterende schaduwfolk.
Bij een eerste beluistering kan de helft van deze twaalf songs (samen goed voor 36 minuten) wat onderontwikkeld lijken, maar wie de songschrijver al eerder hoorde, weet dat de man intussen z’n troeven kent: de essentie vatten in woorden die al even ontluisterend als ongemakkelijk zijn,te dicht bij de waarheid, te dicht bij huis, om nog comfortabel aan te voelen. Zolang Jurado de waarheid spreekt, zullen mensen zich ongemakkelijk blijven voelen en uitwijken naar herauten met beter nieuws. Het zij hen gegund, al is het niet duidelijk of ze dan verstandig of laf zijn.
