Wat doe je met een nu-metalreus die al tien jaar in een creatieve coma verkeert: de stekker uittrekken of kunstmatig in leven houden? Limp Bizkit werd vier jaar na zijn ondergang heropgegraven en teert nu verder op zijn verleden. Deftones bewandelde (gelukkig) nieuwe muzikale paden en bevestigde eerder dit jaar zijn muzikaal vernuft. Korn opteert na een reeks mislukte experimenten resoluut voor een inspiratieloze nostalgische uitstap.
Net na de eeuwwisseling brokkelde de nu-metalscene op zijn sovjets af. De grootste vissen (Linkin Park, Limp Bizkit en Papa Roach) bleven in het net van de majors en kozen ervoor om na hun waanzinnige (commerciële) succes verder te bouwen op de broze fundamenten van de hype. Na een paar jaar werden ze echter een schim van zichzelf. Vandaag kampen deze bands nog steeds met muzikale armoe. Een kleine minderheid (Deftones en Slipknot) sloeg na interne strubbelingen nieuwe wegen in en groeide uit tot een respectabele act in de metalscene.
Wat gebeurde met Korn? Na twee legendarische albums halfweg jaren negentig en het miljoenensucces eind jaren negentig belandden de pioniers van het genre in een existentiële crisis. Untouchables stelde teleur. Het agressieve retrogeluid op Take A Look In The Mirror bracht aanvankelijk nog een sprankeltje hoop in 2003 maar de band “verloor” kort nadien twee muzikale sterkhouders, gitarist Brian “Head” Welch en drummer David Silveria, als gevolg van de excessen van het sterrendom. Experimentele uitspattingen (het poppy See You On The Other Side in 2005 en het industriële Untitled in 2007) brachten evenmin zoden aan de dijk. Maar Korn overleefde wonderwel (commercieel) deze euvels.
Korn wilde ditmaal afrekenen met zijn verleden. Volgens de biografie van de band gaat Korn op Remember Who You Are resoluut de primitieve toer op. Daarvoor werd good old producer Ross Robinson, de man die op zijn eentje stevige metal naar de mainstream bombardeerde, teruggeroepen. Maar de back to basics-aanpak maakt een erg lege eerste indruk. De band was al jarenlang muzikaal onthoofd maar nu rest alleen nog maar het skelet. Jonathan Davies spuugt zoveel mogelijk fucks en shits. Aan Fieldy’s basgeweld en Munky’s gitaargepingel is te horen dat de hapklare brok van Issues simpelweg herkauwd werd. Luister maar naar “Fear Is A Place To Live” en het gelijkaardige “Let The Guild Go”. Enkel bij de vocalen horen we nog speciale effecten. De toetsen van Zac Baird op de vorige albums waren dan ook eerder wanhoopspogingen. Deze nummers vormen ook een greep uit de kinderachtige songteksten van Davies (hoor de I always get fucked in the end). Korns tekstuele bronnen lijken ook voorgoed uitgeput.
In “Pop A Pill” en “Move On” schreeuwt Davies als vanouds zijn frustraties uit. Jammer genoeg gaan de drums van Ray Luzier in de geluidsproductie niet op tegen Davies’ deprimerende geschreeuw. We kunnen alleen maar hopen dat Luzier live voor het nodige vuurwerk zal zorgen. Amper twee maal klinkt Korn volumineuzer. Maar de zware riffsen dito basslagen in “Never Around” en de vooruitgeschoven single “Oildale (Leave Me Alone)” –- die bovendien tekstueel al even triest zijn -– kunnen onmogelijk de magie van weleer laten terugkeren. Korn wekt de indruk in de studio te hebben stilgezeten. Aansluiting bij de pubers van vandaag — onder de noemer “nostalgische lezing” -– is dan ook het voornaamste doel.
Korn III: Remember Who You Are is misschien het “beste” Korn-album in vijf jaar maar gezien de bedroevende kwaliteit van het voorgaande werk is dat geen compliment. Korn kan vandaag enkel de eeuwige kinderen nog aanspreken. De populaire song uit 1998 (“Children Of The Korn”) mag meer dan ooit letterlijk geïnterpreteerd worden.
