Als we genres punten zouden moeten geven voor afschrikwekkendheid, dan zou math rock zonder twijfel met stip op een staan (al zijn goregrind en nintendocore ook kanshebbers). Het lijkt ons immers sterk dat de modale luisteraar zich aangetrokken zou voelen tot een genre dat vernoemd werd naar een van dé notoire buisvakken uit de middelbare school.
Misschien is het net daarom dat Minus The Bear, een van de populairdere bands uit het math rock circuit (al zijn ze nooit zo extreem geweest als pakweg Don Caballero of Volta Do Mar), zich de laatste paar albums steeds meer is gaan distantiëren van onmogelijke maatsoorten en overdreven complexe melodielijnen en meer aandacht is gaan geven aan de catchy elementen uit hun muziek. Op het uitstekende Planet Of Ice uit 2008 slaagden ze er zo in om een interessante symbiose te creëren tussen poppy indiesongs en progelementen. Met het recente Omni (reeds enkele maanden verkrijgbaar in de Verenigde Staten, maar nu pas uitgebracht in Europa) gaan ze nog een stap verder en trekken ze resoluut de kaart van de catchiness.
Ze zijn als het ware opgegroeid, want ook de grappige songtitels van hun eerste platen (genre: "Thanks For The Killer Game Of Crisco® Twister" of "Hey! Is That A Ninja Up There?") hebben plaats gemaakt voor serieuzere onderwerpen als seks, blowjobs en zwoele nachten. De teksten op Omni draaien duidelijk allemaal rond erotiek, en zouden graag sexy overkomen, gekoppeld aan de catchy synthlijnen en groovende ritmes. Maar dat is net het grootste pijnpunt van de plaat; de teksten komen totaal gefabriceerd en onovertuigend over en gaan niet goed samen met de muziek die nauwelijks een gevoel van sensualiteit opwekt. Bovendien zijn lijnen als "You taste like sweet wine" (uit opener "My Time") en "I wanna steal you like a pearl" (uit "The Thief") nu niet bepaald toonbeelden van poëtische spitsvondigheid.
Gelukkig zit het muzikaal nog steeds snor met Minus The Bear, ook al klinkt het misschien niet zo sexy als de band wel zou willen. Er worden minder halsbrekende toeren uitgehaald op de gitaarhalzen dan vroeger, maar van een gebrek aan inventiviteit kan de groep toch niet beticht worden. Er wordt bijvoorbeeld erg creatief omgesprongen met de harmonisering van akkoorden en met loops, zoals in de overgang tussen "Into The Mirror" en "Animal Backwards". Ook het veelvuldig gebruik van effectpedalen en synths zorgt voor een mooi gevarieerd klankenpalet. De meeste songs zijn dan ook erg genietbaar zolang er niet te veel op de teksten gelet wordt, en vooral in de laatste vier nummers horen we een band in topvorm.
De uitschieter van het album is "Dayglow Vista Rd". Tekstueel schippert de song tussen hints naar een vrijpartij en beschrijvingen van een kerkhof (voer voor black metal fans, lijkt ons), maar muzikaal is het wellicht de sterkste compositie op Omni. Alle trademarkelementen zijn aanwezig; funky riffs, een groovende drumbeat, indierockriedeltjes en de hese vocals van Jake Snider. Waar tijdens veel andere nummers van het album het gevoel ontstaat dat het allemaal niet echt klopt, zit het hier opeens allemaal juist en krijgen we een topsong voorgeschoteld.
Omni is dus een twijfelgeval en ook in de Verenigde Staten werd de plaat onthaald op erg uiteenlopende kritieken (met als dieptepunt een nogal overdreven 3,5/10 bij Pitchfork). Het is nergens een slecht album, maar mist toch wel een ondefinieerbaar element dat Menos El Oso en vooral Planet Of Ice tot zulke uitstekende albums maakte.
