Na twee voortreffelijke werkstukken, Godlike Snake en Snailking, dachten we dat het Italiaanse Ufomammut met Idolum al zijn magnum opus op zak had. Met Eve tillen ze hun psychedelische — noem het gerust psychotische — stoner Metal echter nog een niveau hoger.
De logische invloeden van het Italiaanse trio zijn Syd Barretts Pink Floyd, de bluesy doom van Blue Cheer, de vroege Black Sabbath en de spacy stoner van Kyuss en Sleep. Daarnaast weerklinkt in Ufomammuts discografie de constante dreiging van Neurosis. Kortom, Ufomammut is een unieke band. Je zou zomaar vergeten dat de band afkomstig is uit het land van il Duce, arrogant voetbal en sportwagens.
Het vijfenveertig minuten durende werkstuk bestaat uit vijf episoden en wordt bij voorkeur als een groot hoorspel uitgeluisterd. Na een eerste keer dit sonische avontuur te hebben beleefd, kent de Ufomammut-leek al de hoofdbrokken: hypnotiserende passages afgewisseld met véél atmosfeer en achtervolgende monsterriffs. Thematisch is Eve bedoeld als een hommage aan de eerste vrouw op aarde. Muzikaal gezien lijkt het album wel een eigenzinnige hommage aan verschillende muziekstijlen.
"Eve Pt. 1" en "Eve Pt. 2" klinken als dreigende vormen van Pink Floyds "Echoes". De cimbalen, grote hoeveelheden reverb en verwoestende doomriffs gieren je meteen door de oren. Vervolgens neemt gitarist Poia de luisteraar — het hoofd meeknikkend — met langzaam hypnotisch getokkel mee naar buitenaardse oorden. Dan zingt bassist Urlo als een volleerd sjamaan zijn volgelingen toe. Een transcendent gevoel is nabij wanneer de vocalen, de gitaren en de drums harmonieus samenkomen. Naar het einde toe nemen stonerriffs de bovenhand. De eerste beproeving is achter de rug. "Eve Pt. II" is volgens hetzelfde stramien opgebouwd, alleen zorgen de stemmen en piepende synths voor een absolute paranoia.
"Eve Pt. 3" en "Eve Pt. 4" zijn op hun beurt verbonden nummers en sluiten meer aan bij het agressieve werk van Neurosis. Een schreeuwende Urlo en dominerende sludge zullen ook live voor meer dynamiek zorgen. "Eve Pt. 5" neemt dan weer wat gas terug en neigt naar repetitieve drone doom. De eerste zeven minuten werken net als "Pt. 1" en "Pt. 2" hypnotiserend, tot een tempoversnelling wordt ingezet. Het chaotische stemlawaai en de hysterische, schelle gitaaruithalen vormen de hoofdattributen van de laatste afschrikwekkende scène. Hierna moeten ook wij terug bij onze positieven komen.
Ufomammut heft bij tijden het onderscheid op tussen psychedelic rock, stoner doom en drone metal. De Italiaanse geniale gekken boetseren op Eve drie vernuftige genres tot een samenhangend geheel, wat hen nog niet vaak is voorgedaan.
