Ergens op de wereld zullen er vast wel mensen zijn die zitten te
wachten op alweer een remake van een horrorfilm uit de jaren
zeventig of tachtig, maar eerlijk: zelf ken ik zo niemand, en ik
ben ook niet zeker of ik dat wel zou willen. ‘The Omen’, ‘The Hills
Have Eyes’, ‘The Amityville Horror’, ‘A Nightmare on Elm Street’,
‘Halloween’ en ik vergeet er ongetwijfeld nog wel een stuk of
twintig – de voorbije vijf jaar hebben we eigenlijk nauwelijks een
originele griezelfilm in de zalen gekregen (en wanneer dat dan wel
gebeurde, ging er geen kat naar kijken – ik kan Sam Raimi’s ‘Drag
Me To Hell’ wat dat betreft niet vaak genoeg aanraden). Aan dat
lijstje kunnen we nu ‘The Crazies’ toevoegen, een herwerking van
een minder bekende film van George A. Romero uit 1973. Het
resultaat is een competent gemaakte huiverprent, met veel bloed,
veel gillende actrices en veel zombies die vanuit het niets plots
tevoorschijn springen, begeleid door een opstoot van hysterische
muziek. Maar kan het ons iets schelen?
Het verhaal speelt zich af in Ogden Marsh, een klein dorp in het
midwesten van de VS waar in de regel geen bal gebeurt. Dat
verandert echter wanneer de inwoners plots willekeurige daden van
verschrikkelijk geweld beginnen te plegen. De lokale zatlap loopt
tijdens een match het baseballterrein op, gewapend met een shotgun.
Een brave huisvader sluit zijn vrouw en kind op in een kast, om
vervolgens de hele tent in de fik te steken. Sheriff David Dutton
(Timothy Olyphant) onderzoekt het zaakje en komt er al snel achter
dat een ontsnapt biologisch wapen de inwoners van zijn slaperig
stadje aan een rotvaart verandert in een soortement zombies. Om te
vermijden dat het gefabriceerde virus zich uitspreidt naar de rest
van het land, besluit het leger dan ook om Ogden Marsh simpelweg
van de kaart te vegen. David, zijn vrouw Judy (Radha Mitchell), en
nog een stel fotogenieke nevenpersonages, gaan op de vlucht van
zowel zombies als soldaten.
En zeg nu zelf, is er wel zoveel verschil tussen die twee? Dat
is alvast de vraag die Romero zich stelde toen hij zijn origineel
maakte, aan het einde van de Vietnamoorlog. De heersende paranoia
tegenover de autoriteiten, het afschilderen van het leger als een
repressieve, zelfs moordende organisatie en de kritiek op het
gebruik van biologische wapens (allicht een verwijzing naar “agent
orange”, het beruchte chemische product dat zoveel schade
aanrichtte in Vietnam) – ‘The Crazies’ paste perfect in zijn
tijdsgeest. De geschiedenis herhaalt zichzelf, de filmindustrie
remaket zichzelf. De golf aan torture porn die we
tijdens het eerste decennium van de 21ste eeuw hebben
gezien (‘de ‘Saw’ en ‘Hostel’-reeksen, om maar iets te zeggen),
wordt vaak beschreven als een reactie op Amerika’s nieuwe Vietnam,
Irak, en het wantrouwen en de angst die dat conflict veroorzaakt.
Op een gelijkaardige manier kun je in principe heel de politieke
lading van de originele ‘Crazies’ moeiteloos toepassen op deze
nieuwe versie, gewoon door in plaats van “Vietnam”, “Irak” te
lezen.
Dat zal dan wel zo zijn, maar voor zover regisseur Breck Eisner
met dat soort bedenkingen bezig was tijdens het draaien, weet hij
het dan toch goed weg te steken. Eisner was een paar jaar geleden
nog verantwoordelijk voor de pijnlijke avonturenfilm ‘Sahara’, met
de blote bast van Matthew McConaughey in de hoofdrol, en hoewel hij
hier in ieder geval bekwamer werk aflevert, moet je het voor de
diep doordachte dubbele lagen zeker niet doen. Ergens zal het er
vast wel inzitten, maar dat kun je dan best als een overblijfsel
van Romero’s verhaal beschouwen.
Tijdens het eerste half uur is ‘The Crazies’ nochtans
veelbelovend. De eerste tekenen van naderend onheil leveren een
paar sterke scènes op – de confrontatie op het baseballveld, de man
die zijn huis in brand steekt en vooral ook een eerste gevecht met
een zombie, waarbij sheriff David ei zo na zijn Glockenspiel
kwijtspeelt aan een operatiezaagje. Die scènes zijn intens en
sfeervol – niet zo goor of in your face als die uit ‘Dawn
of the Dead’ (nog steeds verreweg de beste remake uit het lange
lijstje), maar wel knap in elkaar gestoken.
Daarna lijkt Eisner de pedalen echter te verliezen. We krijgen
een rommelige tweede akte, waarin David en Judy proberen te
ontsnappen van het leger – dit hele centrale deel mist focus en
tempo, en maakt bovendien gebruik van de ene gemakzuchtige deus
ex machina na de andere. Probeer maar eens te tellen hoe vaak
een zombie wordt neergeschoten, net op het moment dat hij zijn
riek/bijl/ander sinister landbouwwerktuig had omhoog gestoken om
een genadeslag toe te dienen. Daarna, voor pakweg de laatste
veertig minuten, wordt de prent opnieuw strakker en komt het tempo
er wel weer in, maar echte spanning blijft hoe dan ook zoek. Wat we
vanaf dat moment krijgen, zijn de obligate “oh nee, plotseling
duikt er iemand achter mij op!”-scènes zoals we die kennen uit
duizend-en-één gelijkaardige films.
Is ‘The Crazies’ degelijk gemaakt? Ja, ’tuurlijk wel. De prent
is fatsoenlijk in beeld gezet, de acteurs zijn oké (hoewel ze
uiteraard niet bepaald diepzinnige personages te spelen krijgen) en
Eisner weet de aandacht vast te houden. Maar wie zit er nog te
wachten op alweer een film met diezelfde ritmes, diezelfde
situaties, diezelfde schrikeffecten, diezelfde àlles, als altijd?
Volgens imdb is Breck Eisner momenteel een remake van David
Cronenbergs ‘The Brood’ aan het voorbereiden. Ik kan niet zeggen
dat ik wild enthousiast word van dat vooruitzicht.
