Voor ers van: Rock Rally-lievelingen die aan
de start van een gouden toekomst staan
Het zijn de poulains van Flip Kowlier en de publiekslievelingen van
Humo’s Rock Rally editie 2004 en pas nu brengen deze Kortrijkzanen
hun eerste volwaardige cd uit. In de tussentijd werden de fans wel
zoetgehouden met een ep, een tweetal singles (‘This Is A Flirt’ en
‘Bathroom Lovin’ Situations’) die het album niet haalden en hun
medewerking aan Raymonds ‘Jonge Helden’ waar ze een nummer van de
meester onder handen namen.
Begin dit jaar was er al de single ‘Fifteen Floors’: een fijne
smaakmaker die hier als openingsnummer mag fungeren. Het
ondertussen overbekende pianoriedeltje trapt ‘Applause’ dus af
waarna het instrumentale blazersrefrein de sterkte van deze song
(nog eens) mag onderstrepen. Het valt ons meteen op dat het tempo
van deze song en bij uitbreiding het gehele album wat aan de lage
kant is, zeker als men de vergelijking maakt met hun eerste
radiohit ‘This is a Flirt’.
De meeste songs baden in een ‘je m’en fous-sfeertje’ en
lijken zo geplukt uit de late lome uurtjes van de nacht en zouden
dus zo op onze lazy Sundays ook niet echt misstaan.
Uitzonderlijk veren we toch hier en daar even op bij
energieopstootjes die luisteren naar de naam ‘Hunger at the
Door’.
Toch zijn de tracks op dit album verre van slaapverwekkend; het
zijn eerder fijne metgezellen bij eerder vermelde momenten. De lome
zang doet dan soms wel eens denken aan iemand die net wat te veel
glazen op heeft, maar de vrouw in ons kan alleen maar beamen dat
dit hier in het voordeel van de zanger speelt en bijgevolg worden
adjectieven als ‘charmant’ en ‘onbevangen’, samen met een volgende
fles rode wijn, bovengehaald.
Eerlijkheidshalve moeten we wel bekennen dat de sfeer waarin deze
plaat baadt pas ten volle tot zijn recht komt bij herhaaldelijke
beluisteringen. Pas dan onderscheiden de songs zich van elkaar,
waar voorheen soms de gedachte overheerste dat de meeste tracks
onderling inwisselbaar zouden zijn.
Zo heeft ‘Hunger at the Door’ – de tweede single – wellicht nog
meer potentieel dan de eerste en weet ‘Throwing A Ball’ ook te
overtuigen door de vreemde partysfeer die in het nummer hangt. Nog
een favoriet van ons is het slotnummer ‘Blood Like Wine’ waarin ons
inlevingsvermogen zo wordt geprikkeld dat we ons de nieuwe
hoofdrolspeler voelen in het zoveelste deel van de Twilight-saga.
Dat we ons meteen een heel stuk jonger voelen, zorgt alleen maar
voor een extra pluspunt!
Dat het moeilijk is een vast en eenduidig etiket, laat staan een
muzikale vergelijking te vinden voor deze band, spreekt
uiteindelijk in hun voordeel. Maar bij het nummer ‘I’ll Stay Here’
werd het duidelijk dat ze af en toe gevaarlijk dicht in het
vaarwater zitten van de Arctic Monkeys van ‘Humbug‘. Geen
onaardige vergelijking, ons inziens.
Dat we zo lang op ‘Applause’ hebben moeten wachten vinden we nu
uiteindelijk niet erg. Dat het geen meesterwerk geworden is, zelfs
nog minder, want deze plaat overtuigt voldoende om de concurrentie
aan te gaan met andere publiekslievelingen uit vorige Rock
Rally-edities. Wij hopen zelfs stiekem dat ze heel wat fans van
onze kleine Jasper kunnen afsnoepen, want dat ze dat verdienen
heeft deze plaat toch bewezen. Wellicht is het keizerrijk van onze
Admiraal nog iets te hoog gegrepen, maar dat deze saga wordt
vervolgd, staat nu reeds buiten kijf. Kortom: een welgemeend
applaus voor Balthazar, de staande ovatie hebben ze wellicht nog te
goed.
