Op 23 januari 2019 overleed Wannes Casier, de broer van Simon, bassist van onder andere Balthazar en solo-artiest onder de naam Zimmerman. Op de muzikale eulogie Wish You Were Here gaan uitgebeende schoonheid en verdriet innig verstrengeld hand in hand.
…een cyclisch proces waarin schoonheid en ontreddering in gelijke mate aan de hengsels van verdriet snokken. Zo kunnen we Wish You Were Here noemen. Nooit had Casier deze muziek willen maken, maar hij moest het wel om zijn verdriet te benoemen. Enkele weken na een ongelukkige val van de trap in huis overleed muzikant en grote broer Wannes Casier, waarna Simon aan het nummer begon te werken om er pas mee op te houden toen hij het gevoel had er klaar mee te zijn. Voor hem is het verdriet een levenslange last, 
voor Wannes een gepast eerbetoon en voor ons een prachtervaring van drie kwartier.
Casiers basgitaar zet een weemoedige deining in gang die pas drie kwartier later zal stoppen en op geen enkel moment minder dan aangrijpend is. Afwisseling krijgen we van de verschillende instrumenten en stemmen die hun vriend en partner komen ondersteunen in dit proces. Zo verleende goed volk als Wietse Meys, Senne Guns, producer Jasper Maekelberg (van Faces on TV) en andere vrienden muzikale hand- en spandiensten, terwijl partner Noémie Wolfs de tegenstem zingt bij een lange strijkerspassage. Elk neemt op eigen wijze de melodie over, maar de grondtoon blijft au fond dezelfde. De rouw toont zich aan iedereen op zijn eigen manier, maar zal net als de onverstoorbare melodie nooit echt uitdoven – soms sluimert ze in stilte, soms keert ze in alle hevigheid terug zoals bij de synths in het midden van het nummer.
Het meest onverwacht is de aanwezigheid van een steeldrum. De blikken schaal huilt metalen tranen die je hoort vechten om hun bestaansrecht, want zoals een steeldrum buiten een caraïbische context al snel misplaatst kan aanvoelen, zo zouden sommige mensen zich soms ook durven schamen voor hun tranen. In beide gevallen is dit uiteraard nooit nodig. Bovendien verzorgt het instrument een soort comic relief, blaast het luchtigheid in een principieel zware materie.
Ook in de teksten komt die humor als balsem en tegengewicht voor het onpeilbare verdriet terug. Met kennis van het achtergrondverhaal verwacht je geen knipogen naar luchtige hits van Earth, Wind & Fire (openingszin ”It was the first of December, a Saturday I’ll remember”) of godbetert Mariah Carey (”all I want for Christmas is you”). Pas na enkele luisterbeurten geven ze hun dubbele lading prijs en merk je ook dat er schoonheid en troost schuilt in clichés. Op de koffietafel achteraf ontluiken ook de eerste voorzichtige glimlachjes bij het horen van eindeloos herkauwde woorden.
De rest van de teksten, die Casier deels in samenwerking met Balthazarcollega Tijs Delbeke schreef, verhalen droogweg en gespeend van enige poëtische franje wat het verlies van een broer met een mens doet. De ene keer voel je machteloosheid om zoveel onrechtvaardigheid (”but life isn’t always fair, it should’ve been anyone but you lying there”), een andere keer frustratie om wat niet heeft mogen zijn (”Remember that trip to Japan? You should’ve done it while you can”) – een mensenleven als optelsom van onvervulde voornemens. De manier om ermee om te gaan is de zoektocht en leidt soms tot iets moois.
Maar het diepst snijdt na een kwartier het mantra: ”Wannes Casier, I wish you were here”. Het is van een emotionele rauwheid, haast ondraaglijk puur om te horen en daarom onuitputtelijk mooi. Radeloosheid in zeven woorden gevat – meer woorden gebruiken zou het gevoel onrecht aandoen -, waarna de muziek helemaal wegvalt tot enkel Meys’ saxofoon de melodie blijft herhalen.
Wish You Were Here is een indrukwekkende tour de force geworden, een lap muziek van proporties die zo episch zijn dat zelfs de door Wannes bewonderde heren van Pink Floyd zich er nooit aan hebben gewaagd, maar waarvoor ze goedkeurend het hoofd zouden buigen. Het einde van het album gaat bovendien vlekkeloos over in het begin – je kan wel denken dat je er klaar mee bent, maar Simons verdriet om zijn broer kent geen einde en zal zichzelf altijd weer cyclisch herhalen. De rouw is en blijft…
Zimmerman zal Wish you Were Here deze zomer slechts één keer spelen: op 29 juli op M-IDZOMER in Leuven. Niet te missen.
